سلام، سلام و هزاران سلام به شما اهالی محله. خوبین؟ خوشین؟ چه خبرا؟ از اون جایی که من هم مثل خیلیا اهل خاطره و خاطره بازی هستم از این به بعد خاطرات تلخ و شیرینم رو در قالب پستی به نام شهر خاطره ها مینویسم و میفرستم. امیدوارم خوشتون بیاد و شما هم خاطرات بامزه یا بی مزتون رو اینجا بنویسید.
البته فکر کنم این کار رو میکنید اما با توجه به اینکه من خیلی وقته سر نزدم به این سایت ندیدم چیزی در قالب خاطره در مطالب اخیر.
خب! بسه دیگه خیلی هم مقدمه چینی خوب نیست.
بریم سر اصل مطلب.
اولین خاطره ی من در این سایت در قالب پست شهر خاطره ها مربوط میشه به مدرسه، جایی که شاید باورتون نشه، انقد دوستش دارم، انقد دوستش دارم که در هفته حد اقل 2 3 بار خواب مدرسه و فضای کلاس و دوستای قدیمیم رو میبینم. در واقع از وقتی اومدم دانشگاه بیشتر قدر اونجا رو میدونم، اصلاً اون فضای شاداب و صمیمی تو دانشگاه نیست، البته برای منی که مشکل بینایی دارم و در اقلیت هستم این طوریه ها! شاید خیلی از دانشجویان معلول این طوری باشن.
سال 1376 بود که پا به عرصه ی علم و دانش آموزی گذاشتم، با ورودم به کلاس آمادگی در مدرسه ی تقوا. اون جا مدرسه ی دخترانه بود اما برای کلاس آمادگی به دلیل کمبود ظرفیت در مدرسه ی پسرانه،ما اون سال رو در مدرسه ی دخترانه سپری کردیم. یادمه کلاسمون هم تقریباً اندازه ی یه سالن اجتماعات بود، خیلی خیلی بزرگ بود. من روز اولی که رفتم خیلی احساس غریبی میکردم، احساس میکردم همه با هم رفیقن و هم دیگه رو میشناسن الا من. همین طوری مات و مبهوت بودم که دیگه زنگ آخری حوصلم سر رفت و با یکی از بچه ها که اسمش سجاد بود باب گفتگو رو باز کردم. خیلی زود باهاش رفیق شدم، نیمه بینا و البته خیلی شرور بود. این شرارتش خیلی زود در من اثر کرد و نتیجش این شد که از فردای اون روز من هم قاطی شلوغ بازیاشون شدم و دوران شرارتم آغاز شد.
بگذریم! برسیم به یه خاطره ی خنده دار و البته تلخ برای خودم. همون طور که عرض کردم من به شرارت خیلی معروف بودم. تو کلاسمون حدوداً 10 تا پسر بودیم و 2 3 تا دختر. دقیق یادم نیست تعداد دخترا رو. یه روز من وسط کلاس وایساده بودم که یکی از دخترا با شدت تمام از دست یکی از بچه ها به حساب خودش میخواست فرار کنه و صاف اومد با کله تو سینه ی من و انگار که با یه فنر برخورد کرده! با همون شدت که دوید سمت من عقب عقب رفت و سرش خورد به دیوار کلاس و سرش شکست. من هم با وجود اینکه لاغر اندام بودم اما از جام تکون نخوردم، این دختر خانم با این کارش باعث شد ما آش نخورده دهنمون بسوزه. یه آقایی بود بسیار شوخ و البته بد عنق با نام فامیلی زراعت پیشه، از اون جایی که اسم من بد در رفته بود فکر کرد من عمداً اون همکلاسیم  رو هول دادم و کوبیدمش به دیوار در حالی که هنوزم که هنوزه و 19 سال از اون ماجرا میگذره، میگم به خدا قسم من هولش ندادم! خخخخخخخخخخ
هم کلاسیای نامردم که چند تاشون شاهد و ناظر این اتفاق بودن هم در قبال این موضوع سکوت کردند و از من حمایت نکردن. از ترس اینکه شریک جرم بشن. خلاصه! اون روز آقای زراعت پیشه کلی فحشم داد و کلی هم چک و لگد نثارم کرد و گفت به مادرت میگی که فردا بیاد مدرسه تا تکلیفتو روشن کنه. اون دختر خانم هم انگاری ضربه ی کاری به سرش وارد شده بود و هیچی نمیگفت همین طوری با سر بانداژ شده سوار سرویس شد و وقتی رسید سر مسیرش مامانش اومده بود دنبالش. یهو یه داد بلندی زد و  با لهجه ی بامزهش گفت: چی شدََََََََََ؟ راننده ی سرویس هم نامردی نکرد و گفت هیچی دویده سرش خورده به دیوار. بهش بگید مراقب خودش باشه. مامانشم زد تو گوشش و من خیلی دلم خنک شد از این بابت. تازه، هیچی هم به مادرم نگفتم و فرداش هم رفتم پیش خانم تبریزی ناظم مدرسمون و کلی قسم خوردم که باباجان این خودش داشت میدوید سمتم و خورد بهم و برگشت با کله تو دیوار، من چه گناهی دارم آخه. خانم تبریزی هم خیلی دوسم داشت و حرفم رو پذیرفت و قائله خاتمه پیدا کرد.
این اولین خاطره ای بود که از دوران دانش آموزی یادم میاد. اون سال هم من شاگرد اول کلاسمون شدم. درسامونم تحرک و جهت یابی، ورزش، رنگ شناسی و این طور چیزا بود.
خب. میرسیم به نتیجه ی اخلاقی: خدا جای حق نشسته و حتی اگه خودتم نتونی حرفت رو اثبات کنی یکی واسطه میشه واسه احقاق حقت. واسه من راننده اول واسطه شد و فرداش هم خودم توضیح دادم و ناظم مدرسه رو قانع کردم. اون آقای زراعت پیشه هم که طاس بود و همیشه خودش کلشو میآورد جلو بچه ها و میگفت نگاه کن کلمو صاف صافه، خدا اگه زنده است حفظش کنه. اون سال نمیدونم چی کاره ی مدرسه بود ولی دانش آموزای پسر رو اون تنبیه میکرد.
تا خاطره ی بعدی، خوش و خرم باشید.