سلام
،من از نوجوانی علاقه داشتم که سروصورتی تمیز و مرتب و منظم داشته باشم. قبل از عید بدلایل عاطفی احساسی و تعصبی، نیاز بود که ریشم را نگه دارم. فقط گاه گاهی کوتاهش میکردم.
منی که همیشه با صورت اصلاح شده و سه تیغ طاهر و حاضر میشدم،
حالا نیاز بود چهل شبانه روز ریش داشته باشم،
البته در گذشته چند باری تغییر قیافه داده بودم.
مثلا چندبار در دوران تجرد و قبل از کارمند شدنم انواع ریشها رو تجربه کردم.
یکبار ریش داریوشی،  بار دیگر ریش ستاری ، و بار دیگر مدل ریشم را مازیاری انتخاب کردم.
البته خوشبختانه هر سه مدل به قیافه ام میاومد و مورد تائید اطرافیان بود.
بعد از اشتغال هم شاید یکی دوبار ریش یکی دوروزه گذاشته بودم قبل از ازدواج.

اکثرا موهای سرم را سایه بان البته نه مدل نوک مرغابی بلکه تمام سایه بان درست میکردم. بعد از سیزده بدر گفتم این چند روز باقی مانده را به احترام اطرافیان و اون مسئله ی عاطفی ریشم را کوتاه نکنم.
خلاصه زمان ریش نگه داشتنم به پایان رسید.
اطرافیان همه ریشهایشان را اصلاح کردند
منم گفتم حالا که ریش را تحمل کردم چند وقتی هم روش بیام بعد از بیست و خرده ای سال
بازم تغییر قیافه بدم ببینم چطور میشه

داشتم دوش میگرفتم وسوسه شدم ریشم رو داریوشی بزنم.
منم همیشه با خودتراشهای تیغ دار از اون قدیمیها که تیغ رو لای خودتراش میگذارند اصلاح میکنم.
شروع کردم به حالت دادن و آنکارد کردن ریشم و پیش خودم داشتم فکر میکردم که با این موهای ریخته و جوگندمی شده آیا ریش داریوشی بهم میاد یا نه و همینطور تو افکارم غوطه ور بودم، بیشتر قسمت های یک طرف صورتم را تمیز کرده بودم و داشتم خط کشی میکردم که یهوئی یادم افتاد که ای دل غافل چراغها خاموشه اما نه مثل اینکه چراغها مشکلی ندارند مشکل از خود منه.
به خودم اومدم و پیش خودم گفتم بابا من که الان مدتهاست نابینا شدم حتی نور چراغ رو هم تشخیص نمیدم پس چطوری میتونم ریش بذارم اونم مدل به این سختی و دقیقی ولی خب یک طرف صورتم را دارم تمام میکنم.
آیا ادامه بدم یا ندم؟

آخه اون موقع که موهامو حالت میدادم از سه تا آئینه استفاده میکردم.
یک آئینه تمام قد روبروم، یک آئینه ی تقریبا نسبتا بزرگ پشت سرم و یک آئینه دستی توی دستم می گرفتم و موقع اصلاح ریش هم از دو آئینه استفاده می کردم.
راستی الان من بدون آئینه و راهنما چطوری ادامه بدم؟
وای خدای من حالا چی میشه!
به خودم دلداری دادم گفتم هرچه پیش آید خوش آید آخرش اینکه بد میشه مثل سابق ریشم رو سه تیغ میزنم،

پس حالا میزنم تا آخرش میرم!
پیش خودم برخورد اطرافیان و تمسخرها و خنده هاشون رو تجسم میکردم و هی داشتم با خنده ی اونها خودم هم میخندیدم. یعنی چطور از آب در میاد؟ خرابش می کنم یا یا یا … بعدشم به خودم می گفتم آخه بچه تورو چه به این کار ها؟ نونت نیست، آبت نیست،

بالاخره با وسواس و دقت خیلی بالائی کارمو تموم کردم هم صورت و گونه هایم و هم زیر گلویم را تمیز و آنکارد کردم. لباسامو پوشیدم رفتم پشت در قایم شدم و پسرمو صدا کردم.
منتظر بودم بزنه زیر خنده،

پسرم تازه از خواب بیدار شده بود اومد پیشم یه کمی صحبت کردیم رفت.
تعجب کردم یعنی این متوجه نشده یا میخاد بره مامانشو بیاره با هم بخندند.
فورا صداش کردم گفتم زود زود بیا اینجا.
اومد توی اتاق در رو بستم گفتم پدر سوخته هرچی میخوای بگی به خودم بگو بیا باهم بخندیم!
گفت بابا در مورد چی صحبت می کنی؟
گفتم تو متوجه هیچ چیز عجیب و تازه ای نشدی؟
گفت خب ریش گذاشتی دیگه!
گفتم بهبه! فقط همین؟
گفت خب پس چی؟
گفتم برو، برو.

یه کمی اعتماد به نفسم بیشتر شد و احساس کردم که کارمو خوب انجام دادم.
رفتم پیش همسرم به محض دیدنم خندید و گفت چقدر بهت میاد.
گفتم واقعا بهم میاد؟
گفت فقط چون موهات جوگندمی شدن و جلوی سرت کم مو شده ریش نذاری بهتره.
گفتم ببین بدون نقص و اشکاله؟
خطشو درست گذاشتم کج و معوج نیستش؟
گفت مگه پسر من وقتی کمکت میکنه کارش با اشکال بوده تا حالا؟
گفتم چی چی رو پسرم کمک میکنه؟
خودم زدم و درستش کردم.
اصلا باور نمیکرد!
پسرمو صدا کردم گفتم ازش بپرس.
بعد هم دختر کوچولوم اومد و هر سه تائی با تعجب نگاهم میکردند و اصلا باور نمیکردند خودم به این تمیزی ریشمو رو آنکارد کرده باشم و به این زیبائی مدل داده باشم.
فرداش رفتیم خونه مادرم، اونجا هم برادرانم و زن داداش هام و همه ی مهمان هائی که اونجا بودند نفر به نفر از نزدیک میاومدند و دقیقا همه جای صورتم رو ورانداز میکردند.
هیچکس باور نمیکرد که خودم بدون کمک و به تنهائی ریشم را مدل داریوشی درست کرده باشم!
حالا که دیدم خوب از کار در اومده جو گیر ، و پررو شدم و چند روز بعد گفتم حالا هم یک تغیر قیافه دیگر تجربه کنم،
اونم ریش ستاری بزنم.
نه بابا اینکه خیلی سخت و دقیق‌تره!
بزنم؟ نزنم؟ بابا آخرش اینکه بد میشه!
من که همه‌شو خواهم زد این رو هم تجربه کنم.

شروع کردم به تمیز کاری بیشتر.
هی خط کشیها رو می آوردم پائین تا به ریش ستاری نزدیکتر باشه.
این رو هم تموم کردم.
اینو هم پسندیدند.
چند روز بعد گفتم حالا آخرین مرحله ی عملیات،
رفتیم مدل پروفسوری!
اما نه دیگه این کار من نیست آخه حتی در عمرم یکبار هم من این مدل رو تجربه نکردم که!
بعدشم گفتم بابا بی خیال بالاتر از سیاهی رنگی که نیست خراب میشه می زنمش دیگه.
اولین نفر دختر سه ساله ام دید و گفت بابا صورتتو بیار پائینتر پس این یکیها چی شدند؟
مامان بیا بابا صورتش عوض شده!
بعد هم رفتیم مهمانی.
شاید بیشتر از یک ساعت من شده بودم سوژه ی صحبتها!
حتی مادرم هم باور نمیکرد که خودم به تنهائی بتونم این طور دقیق و بی نقص خط کشی کنم.

از هر سه مرحله پسرم عکس برداری کرده بود!
اما متاسفانه من اشتباهی میخواستم توی گوشیم چیزیرو پاک کنم زدم کل گالری تصاویر و فیلمها پاک شدند.
حالا یکی گفته بدید من ریکاوریش کنم.
درس اخلاقی از اینهمه سردرد آوردنم:
ما می توانیم
این بود انشای من

ارادتمند
هادی مشیر آبادی