درود بر شما خانم عظیمی. وقت به خیر. من نمیدونم اون شخص چه کرده ولی درکتون میکنم. حالا که این طور شد بذارید منم بگم. من علاقه بسیار زیادی به زبان داشتم و همیشه هم با لهجه آمریکایی تو مدرسه درسا رو میخوندم، طوری که همه هم کلاسیا و معلمای زبان ازم راضی بودن و خیلی خیلی از استعدادم حرف میزدن، چه تو مدرسه ی نابینایان، چه تو عادی. اما سال اول دبیرستان که کوتاه نویسی و این حرفا شروع شد، من یه کم تنبلیم میشد که یادش بگیرم، هر چند که بعدها یاد گرفتم ولی باز الآن به دلیل عدم مطالعه یادم رفته و ذهنم مشغول کارای دیگه شده، من وقتی داشتم از رو ریدینگ می خوندم، روی کلمه spetial من و من کردم، معلممون هم که بسیار آدم مغرور، سختگیر و بد اخلاقی بود بلند شد و زد تو گوشم و گفت توی احمق این همه استعداد داری و کم کاری میکنی. گم شو از کلاس بیرون و دیگه هیچ وقت هم نیا. من هم از اون جایی که بسیار مغرور بودم رفتم و تا آخر سال هم سر کلاس زبان ننشستم، تا اینکه به اصرار مادرم رفتم سر کلاس نشستم تو آخرین جلسه قبل از امتحان خردادماه و حتی عذرخواهی هم نکردم. معلممون که فهمیده بود با چه کسی طرفه فقط گفت اگه نمره بالای ۱۸ بگیری قبولی وگرنه باید شهریور بیای امتحان بدی. من با اینکه سر کلاس نرفته بودم ولی نمره برگه امتحانیم ۱۵ شد و معلممون تو کارنامه ۵ رد کرده بود. شهریور هم که رفتم امتحان بدم راهم نمیداد سر جلسه و من رفتم پیش معاون و با قلدری گفتم بابا این آقا چی میگه و دلیلش چیه که من رو راه نمیده آخه! معاون مدرسه هم رفت باهاش صحبت کرد و راضیش کرد. خلاصه با هر بدبختی که بود، اون ۱۰ رو بهم داد و قبول شدم اما چه فایده! من سال سوم راهنمایی که تو مدرسه ی عادی بودم، از بین ۳۵۰ نفر دانش آموز سال سومی، به همراه ۴ نفر دیگه انتخاب شدم واسه المپیاد زبان ناحیه ۱ مشهد، اما اون جا به دلیل ضعف منشی در خوندن زبان، از ۵۰ تا سؤال فقط تونستم ۳۰ تا رو جواب بدم و به توفیقی دست نیافتم. من همین الآنشم خیلی خیلی به زبان علاقه دارم ولی حیف که حوصله ی پرداختن به مطالعه رو ندارم و فکرم مشغول پول در آوردنه برای خرید خونه. ببخشید که کامنت من از پست شما طولانی تر شد! خخخخخخخخخ
خودش یه پست مجزاییه! امیدوارم همیشه شاد باشین و دیگه از غم برامون ننویسین خانم عظیمی. بدرود