ضمن درود فراوان و عرض ادب! دوستان عزیز: قبل از اینکه خداحافظی کنم یه خاطره تعریف میکنم تا متوجه بشید و حق را به بنده دهید که چرا مجبورم خداحافظی کنم و ببینید که چقدر دلبستگی آسون است و آسونتر از دلبستگی خداحافظی میباشد… درست یادم نیست فکر کنم سال 75 بود که یه پیچگوشتی لب پریده ی کوچولو به دستم رسید و در وسایل شخصیم نگهداری شد تا حدود یک سال پیش یکی از همکاران تازه وارد موقع تغییر تحول تلفنهای اداره وقتی دید که من به آن پیچگوشتی دلبستگی دارم و ادعا میکنم که یادگاری است آن را گرفت و برد و دمش را با دستگاه صاف کرد و دوباره پسم داد… ای کاش این کار انجام نمیشد و همانطور خراب میماند… آخه پس از چند روز موقع کار در یکی از اتاقهای اداره گم شد و دیگر پیدا نشد که نشد… پیچگوشتی نازنینم را بردند و دیگر ندارمش و هنوز فکر میکنم روزی پیدایش میکنم…، حالا بریم برای تعریف خاطره بعدی… تابستان سال فکر کنم 77 بود که با اصفهانیا به اردوی شمال رفتیم و در تفریحات یک روز به آستارا سفر کردیم… پس از ناهار به بازار و گمرک رفتیم… در بازار من یک تفنگ کوچولوی موزیکی و یک قورباغه کوکی و یک قیچی کوچولوی زیبا خریدم…قورباغه کوچولو و تفنگ هنوز بین اسباببازی هایم حضور دارند… راستی دم گمرک ایستاده بودیم و بنده در اثر شیطنت زمزمه کردم: بیر ایکه ایچ درد بش اایکه سکز دوقوز اون… ناگهان مردی که جلوم ایستاده بود رو به من کرد و دستانش را به هم زد و به زبان ترکی آفرین گفت و شروع کرد ترکی صحبت کردن که گفتم: من فقط همینقدر بلدم و بیشتر یاد نگرفته ام و با هم خندیدیم…، حالا بریم سر وقت قیچی:بله من آن قیچی خوشگل و نازنینم را خیلی دوستش داشتم و در جیبم یا کیفم میگذاشتم و راضی نبودم از خودم دورش کنم و همه جا همراهم و در مواقع نیاز همیارم بود… بارها افراد مختلف از جمله مدیرکل خانه میخواستند بگیرندش که راضی نشدم دوستم قیچی را به کسی بدهم یا ببخشم… چند روز پیش به دعوت دوستان به یک اردوی دوستانه پایه رفتم و وقتی برگشتم دو روز بعدش متوجه شدم که قیچی جونم در جیبم نیست… خیلی گشتم ولی پیدا نشد… هرچه بیشتر گشتم نا امیدتر شدم… امروز صبح اتفاقی به دوستم زنگ زدم و گفتم: اگر کسی جایی دراز بکشه و در اثر بی احتیاطی وسیله ای از جیبش بیفتد چی میشه؟… پاسخ داد اموالتو سفت نگه دار و دوست و همسایتو دزد نکن… گفتم: دزد چیه؟… بی احتیاطی از خودم بوده که قیچی از جیبم افتاده… حالا شما اگه در باغ پیدا کردیدش بگو تا بیام بگیرمش… فورا به برادرش زنگید و موضوع را گفت: توضیح حاشیه: لعنت بر خرافات… لعنت بر جادو و جادوگر… ادامه ی مطلب: دوستم اینطور تعریف کرد که چند روز پیش مقداری وسایل اطراف باغ پیدا کردیم و فکر کردیم کسی خواسته برایمان جادو کند و ما اعتقاد داریم باید یک کودک روی وسایل پیدا شده که مشکوک به جادو است ادرار کند تا جادویش باطل شود و وسایل به زباله دان ریخته شود… آن روز هم که شما در حال رفتن بودید یه قیچی باز جلو ماشین فلانی روی زمین جلو در باغ پیدا شد و فردای آن روز یه کودک آوردند و رویش ادرار کرد و در زباله ها انداخته شد… من گفتم شما که میدانستید که من همه نوع ابزاری در کیفم دارم چرا به من نگفتید که یه قیچی اینجا افتاده؟… درضمن قبل از بیرون آمدن ما از باغ اون بیناها که قیچی ندیده بودند… خب من آنجا ایستادم و موبایلمو از جیبم بیرون آوردم تا از بچه ها بولوتوث بگیرم و قیچی به بند موبایل گیر کرده و از جیبم بیرون آمده و روی زمین افتاده… حالا من ناراحت بودم و دوستم میگفت: اصلا تو چرا به مبایلت بند کردی؟… خاطرات امشب به پایان رسید و بنده مجبور شدم با آن پیچگوشتی نازنین و قیچی جونم برای همیشه خداحافظی کنم… چون دیگر ندارمشون و حتی باور ندارم که بتوانم مثلشون را جایی پیدا کنم و بخرم…، خداحافظ پیچگوشتی… خداحافظ قیچی… لعنت بر جادو… لعنت بر خرافات…، تا تعریف خاطرات بعدی شب و روزتان خوش…، با تشکر فراوان از مدیریت محترم محله و با تشکر از دوستانی که میخوانند!