یادمه بچه که بودم، یه خونه ای مستأجر بودیم که تو حیاطش یه خروس داشت. این خروس صاحب خونه ی ما، مدام وقت و بیوقت میخوند. صبح، ظهر، غروب، شب، نصفه شب. تو عالم بچگی، یه بار که برای کاری رفته بودم دم در صاحب خونه، گفتم این خروستون همش میخونه خیلی سر و صدا میکنه. بعد از اون، چند روز گذشت و صدایی از حیاط نیومد. بعدها صاحب خونه گفت که خروسه رو کشته که صداش ما رو اذیت نکنه. تو همون عالم بچگی، حسابی از خودم بدم اومد. دلم سوخت برای اون موجود زنده ای که زندگیش رو به خاطر یه حرف مفت من از دست داد. خب میخونده که میخونده. به من چه! مثلاً چی کار به من داشت! دوست نداشتم یه موجود زنده به خاطر من بمیره.

بعدها که بزرگتر شدم و خیلی چیزها حالیم شد، دیدم که شاید اون زمان خروس بیچاره به خاطر یه حرف من از رو بچگی کشته شد. ولی خیلی قلبها هست که تو زندگیمون خواسته یا ناخواسته قربانی میکنیم و عین خیالمون نیست. واسه دست و پا زدن یه گوسفند که سرش بریده شده اشک میریزیم، ولی واسه شکستن دل دوستمون حتی بغض هم نمیکنیم. واسه خشک شدن یه شاخه گل غصه میخوریم، ولی واسه سوختن دل عزیزمون بیتفاوتیم. واسه یه کبوتر که بالش زخمی شده بیتابی میکنیم، ولی وقتی یه نفر ماشین بهش میزنه، به جای کمک بهش، با گوشیمون ازش فیلم میگیریم و میذاریم تو تلگرام یا فیسبوکمون. اگر یه استکان از سرویسمون بشکنه، کلی بد و بیراه به کسی که شکستتش میگیم، ولی لحظه ای به این که بهش بگیم فدای سرت حتی فکر هم نمیکنیم.

دنیای عجیبی شده دنیای امروز ما آدمها. دنیایی که همه چیز به جز خودمون برامون عزیز شدن. درختای جنگل گلستان که تو آتیش میسوزن، یوزپلنگ ایرانی که داره منقرض میشه، تخته جمشید که داره تخریب میشه، دریاچه ی ارومیه که داره خشک میشه، همه مهم شدن. ولی قلبهایی که هر روز شکسته میشن، غرورهایی که هر روز خورد میشن، دلهایی که هر روز میسوزن و عشقهایی که هر روز ناکام میشن اصلاً برامون مهم نیست.

ای کاش یا یوزپلنگ بودم، یا دریاچه ی ارومیه، یا یه درخت در حال سوختن. لا اقل یک دل به حالم میسوخت. ولی به حال این روزهای ما آدمها، حتی دل خودمون هم نمیسوزه. حتی دل من به حال خودم هم نمیسوزه.

آدمهای امروز، قربون صدقه ی سگهای خونگیشون میرن و تو سر بچه هاشون میزنن. از مریض شدن قناریشون اشک میریزن، ولی وقتی بچشون یا برادر یا خواهر یا پدر و مادرشون تب میکنه، میگن قرص میخوره خوب میشه. آدمهای امروز، رمان عاشقانه میخونن و از نرسیدن شخصیتهاش به هم زار میزنن، ولی خودشون برای نرسیدن به هم هر کاری میکنن. آدمهای امروز، مست میکنن که اگر هم بد بودن، بگن مست بودیم. اگر کشتن بگن نفهمیدیم. آدمهای امروز شیشه میکشن که اگر آتش زدن، بگن توهم داشتیم. اگر نابود کردن، بگن تو فضا بودیم.

نمیدونم امروز ما بهتر از فردای ما هست یا نه. نمیدونم از این بدتر هم میشه که بشه یا نه. نمیدونم آیندگان ما میخوان از ما چه طور یاد کنن؟ هرچی که هست، فقط همیشه از خودم میپرسم: عجب رسمیه، رسم زمونه!