یادم هست اون قدیما که خیلی کوچیک بودم، با همسن و سالام خیلی راحت بودیم. دختر و پسر تو اوج کودکی، فارغ از هیچ انحرافی همبازی هم بودیم. هیچ برامون مهم نبود که لباس همبازیمون کثیفه یا تمیز. پاره هست یا سالم. کهنه هست یا نو. دست و صورت و موها و لباسهامون اغلب خاکی بود و حتی اگر توی خونه هم با هم بازی میکردیم، دلمون واسه خاک باغچه و آب سبز شده ی حوض لک میزد. دعواهامون دقیقه ای بود و قهرهامون فوقش ساعتی. حتی سوژه ی دعواهامون هم این بود که مثلاً چرا تو بازی اشتباه کردیم. دروغی در کار نبود و صداقت حرف اول و آخرو میزد. دنیامون خیلی کوچیک و رؤیاهامون خیلی بزرگ بود. با هم توی ماشین خیالیمون مینشستیم و میرفتیم تا کنار دریا. بچه هامون کنار دریا ماسه بازی میکردن و ما هم براشون غذا درست میکردیم. توی خونه ی خیالیمون، همیشه مهربونی بود. همیشه مامان بازی غذاهای خوب درست میکرد و بابای بازی هم همیشه میخندید و قهرمان بود. حتی دکتر بازیهامون بی منظور بود، با این که حتی خیلی اوقات خیلی این آقا یا خانم دکتر وارد جزئیات میشد. به خاطر قیافه ی زیبای هم با هم بازی نمیکردیم. به خاطر ماشین پدرهامون با هم دوست نبودیم. به خاطر ویلای شمال عاشق هم نمیشدیم. عشقمون گل کوچیک و یه قل دو قل و خاله بازی و لِیلِی بود. اگه یه روز لباسهامون خاکی نمیشد، اگه یه روز نمیرفتیم کوچه، اگه یه روز همبازیهامون رو نمیدیدیم، دلمون اندازه ی تمام دنیا میگرفت و برای هم بالبال میزدیم. توی کودکیهامون، حتی از هم سؤالات جدی میپرسیدیم. نه از روی فضولی. برای دونستن بیشتر میپرسیدیم. توی کودکیهای من، همبازیهام به جای کنار گذاشتن من، ازم میپرسیدن. میخواستن که با دنیای خودم آشناشون کنم. با دنیای تاریکی که فقط به یه مشت صدا وصله و دیگر هیچ. کنجکاو و مشتاق بودن و هرچی بیشتر میفهمیدن، بیشتر کنارم بودن. به خاطر من، نوع بازیهاشون رو عوض میکردن. به خاطر من خیلی کارها رو نمیکردن. به خاطر من، مثل من خودشون رو به ندیدن میزدن. به خاطر من هر کاری میکردن تا یکی از اونها بمونم. اگر روزی نبودم، دلشون میگرفت. نه از روی تظاهر. از روی صداقتی کودکانه. برای شب موندن پدر مادرهامون زمانی که مهمونی خونه ی هم میرفتیم، چه کارها که نمیکردیم. برای مسافرت رفتن با هم، شبهای قبل از مسافرت، از خوشحالی بی خواب میشدیم و در انتهای سفر، التماسمون برای یه روز بیشتر موندن چه قدر شیرین بود!

دنیا چرخید و چرخید. همه بزرگ شدیم. مدرسه، دانشگاه، کار، ازدواج. حالا بچه های خیلی از همبازیها با هم همبازی شدن. خیلی از ماها هم اصلاً نمیدونیم اون یکیمون کدوم گوشه ی این دنیا داره چی کار میکنه. اصلاً زنده هست یا نه! حالا برعکس کودکیهامون، دنیامون بزرگ شده و رؤیاهامون کوچیک. حالا دیگه به جای این که شلنگ آب رو از تو باغچه برداریم و آب بخوریم، آب معدنی دست میگیریم. حالا دیگه برای یه نون خریدن از سر کوچه، به موهامون ژل میزنیم. به جای کارتون دیدن با تلویزیون کوچولوی برفکی، فلش میزنیم تو لپتاپمون فیلمهایی میبینیم که نباید ببینیم. حالا دیگه مامان قصه هامون، اول نگاه میکنه به جیب بابای قصه. اگر بابای قصه زشت باشه، باهاش همبازی نمیشه. زشتیی که خدا داده و دست خود بابای قصه نیست. حالا دیگه بابای قصه دلش مامانهای بیشتری میخواد. مامان قصه دیگه غذاهای خوب درست نمیکنه. مهربون نیست. بابای قصه دیگه خیلی قهرمان نیست. دیگه دکتر قصه بیمنظور معاینه نمیکنه. بیمار قصه هم بیمنظور اجازه ی معاینه به دکتر نمیده.غرق هوسها و مادیات، غرق تجملات و غرق تنهاییهامون شدیم. دیگه حتی خونه ی هم نمیریم. چه برسه به این که بخوایم شب بمونیم یا نه. دیگه مسافرتی در کار نیست. اگر هم باشه، تنها و بدون سر و صدا. حالا دیگه همبازیهای بچگی، به جای این که به خاطر من نوع بازیشون رو عوض کنن، مسیرشون رو عوض میکنن. دیگه تفاوت دنیای من با دنیای اونها براشون جذاب نیست. حالا فقط دلشون هست که میسوزه به جای این که دلشون همراهم باشه. دیگه سؤالی ندارن و ترجیح میدن دورتر باشن. دیگه کسی راحت نمیبخشه. کینه ها جای دلخوریهای قشنگ کودکی رو گرفتن. حالا آدمها سر یه حرف، یه شوخی، یه ذره پول، خواهر و برادرشون رو میذارن کنار. پای همه ی میزهای محاکمه، دو دوست، دو برادر و دو عاشق برای شکستن هم ایستادن و حتی لحظه ای کودکیهای شیرینشون رو وقتی دارن برای شکست هم میجنگن به یاد نمیارن.

دلم خیلی چیزا میخواد. دلم یه خواستن بیقید و شرط میخواد. دلم میخواد کودکانه کسی رو بخوام و کسی کودکانه من رو بخواد. دوست دارم کسی نگاهش به لباسم و موهام نباشه. دوست دارم اگر زشتم، کسی روشو اون طرف نچرخونه. میخوام کسی باشه که راست بگه و راست بشنوه. میخوام کسی باشه که مهربانم باشه و قهرمانش باشم. میخوام کسی باشه که نه برای یه شب، برای یه عمر با هم بودنمون به خانواده هامون التماس کنیم. میخوام کسی باشه که سفر باهاش حتی تا اون سر دنیا، شیرینترین اتفاق برام باشه. یه نگاه گرم میخوام که به خاطر زشت بودنم سرد نشه. یه نوازش لطیف میخوام که به خاطر زمخت بودنم زبر نشه. میخوام راحت ببخشم و راحت بخشیده بشم. میخوام دعواهامون چند دقیقه ای باشه و قهرهامون کودکانه باشه. میخوام دوستیهام پاک باشه. کمی اعتماد میخوام. اعتمادی که تو کودکیهام خیلی داشتم. راحتتون کنم. تو دنیای آدم بزرگا، یه زندگی کودکانه میخوام.