سلام
وقتی برای اولین مرتبه در محله نوشتم حس نوشتن همراه با چاشنی سرما خوردگی داشتم, واقعیت اگر دست خودم بود نه حسم الآن یادم بود نه سرما خوردگیم ولی ماهیت نوشتن ماندگاری نسبی هست و یه چند وقت قبل توی نوشته های تصادفی که الآنی نداریمش تصادفا برخوردم به خودم و اولین نوشته م… بگذریم الآن هم سرما خوردم و تقریبا حس نوشتن دارم.
زیاد حال و حوصله آسمون ریسمون بافتن ندارم فقط اومدم چند دقیقه ای وقت دوستان رو بگیرم و برم که رفته باشم.
بعضی کلمات یا بهتر بگم بعضی مفاهیم برای آدم یه جور قداست خاص داره و آدم ها در این ارزش گذاری با هم متفاوتند …
برای من “دوستی” یکی از این مفاهیم و ارزش ها هست یا بهتر بگم بود و در هستی الآنش مرددم!! البته مطمئنم چند ساعت یا چند روز دیگه می بخشم و فراموش می کنم و باز “دوستی” در بین مفاهیم ذهنی من جایگاه خودش رو پیدا می کنه ولی در حال حاضر دلم نوشتن می خواد, دلم می خواد خودم به خودم یه جواب قانع کننده بدم که چرا؟ چرا فکر می کنی همه خوبند؟ همه دوست هستند؟ همه صداقت دارند؟ همه خیر خواهند؟ چرا و چرا و چرا آیا؟
چرا همیشه سعی می کنی هم سنگ بقیه و هم راهشون و هم شونه شون باشی در صورتی که گاهی قدت به مالکیت اونها به بزرگیشون و به جایگاهشون نمیرسه؟ چرا بانو نمی فهمی گاهی بزرگ بودن خودت رو و اکثرا هیچ بودنت رو؟ چرا انتظار دوستی داری در صورتی که هیچ وقت ….. بگذریم الآن اومدم بگم دوباره سرما خوردم و این بار چقدر رنگش با اون بار فرق می کنه.
پ.ن: به دوستانی که قول داده بودم چند جلسه اول کلاس کارآفرینی رو هم به صورت صوتی در محله آپ کنم رسماً عذر می خوام و مطمئن باشید در تایپ مطالب اکثریت نود پنج درصدی مطالب کلاس رو تایپ کردم همون ها تا حد زیادی جبران کننده هست.
از دوستان حقوقی هم بابت آپ نکردن ادامه کتاب آیین نگارش پوزش می خوام, همون طور که قبلتر هم جسته گریخته گفتم هارد م پرید و نتونستم با ریکاوری تخصصی هم مطالب و محتویات هارد رو برگردونم و واقعا دیگه نه انگیزه و نه وقتش رو دارم که اون کتاب رو ادیت و تقدیم دوستان کنم.

در آخر هم از همگی به خاطر همه بدی هایی که از من خواسته یا ناخواسته دیدید صمیمانه عذر خواهی می کنم و برای همگی بهترین ها رو آرزو دارم و به خدا می سپارمتون.