نوزدهم شهریور ماه سال 93 بود که با انتشار دل نوشته ای در محله با عنوان
آهای آدما. این قرار ما نبود
از زندگی شهر نشینی و مشکلات جانبیش گلایه کردم.
تو همون پست، آرزو کردم که ای کاش جایی بود، روستایی بود تا میرفتم و کمی از شلوغی شهر دور میشدم و آرامش میگرفتم.

و حالا سرنوشت روزگار، طوری رقم خورد که….

چقدر خدا، زود صدای دلمو شنید.

کوههای بلند و پوشیده از برف، باغهای پر از میوه، رودخانه ای پر از آب، چشمه ای گوارا و خنک، گیاهان معطر و دارویی. مردمانی مهربان و صمیمی.
وارد روستا که بشی، تمام نوستالژی های دوران کودکیت زنده میشن.
لذتی غیر قابل وصف.
روستای راهبند، از توابع دهستان آبسرده. شهرستان بروجرد، استان لرستان.
بارها و بارها، خسته از شلوغی ها، آلودگی ها و این شهر پر از دود شدم.
اما حالا، قطعه ای از خاک این سرزمین، بدجوری آرومَم میکنه.
حسرت. گاهی هم تحمل. برای زندگی در پایتخت.
اما حالا، عمیقاً خوشحالم.
خوشحال از اینکه وقتی این صنعتی شدن زندگیمون رو غرق خودش میکنه، می دونی جایی هست که بری اونجا و نفس بکشی.
بری اونجا، بیخیال کار و بدور از دنیای مجازی، کمی هم در دنیای حقیقی زندگی کنی. زندگی.
وارد روستا که بشی، دو کوه بلند، دور تا دورش رو احاطه کرده.
سمت شمال، کوهی بلند از رشته کوههای گَرین.
سمت جنوب روستا هم یک کوه دیگه که حتی تا خرداد ماه در بلندیهاش رگه های برف دیده میشه.
از وسط روستا، رودخانه ای خروشان و پر از آب جاریه.
در بالا دست رودخونه هم یک چشمه زلال و خنک، روح و جانتو نوازش میده.
آخ که چه لذتی داره وقتی میری پای چشمه میشینی و جرعه جرعه از آب اون میخوری.
داخل روستا هم پر از درخت گردو، انگور، بادوم، خیار، زردآلو، گیلاس، کنگر، ریواس، و بسیاری از سبزیجات معطر مثل پونه، آویشن و شنگ هستش.
پنجشنبه ای که گذشت، تبسم حدود ساعت 4 عصر از دانشگاه اومد، بار و بندیلو بستیم و راهی دیار یار شدیم.
شب رسیدیم بروجرد، و جمعه عصر، راهی روستای آبسرده، منزل پدری تبسم شدیم.
البته از جمعه صبح تا عصر رو هم به همراه اقوام تبسم، در منطقه ونایی که در اطراف بروجرد هستش و جزء نقاط خوش آب و هوای این شهر محسوب میشه سپری کردیم.
جمعه عصر، رسیدیم روستای آبسرده.
30 کیلومتری جنوب غرب بروجرد.
این منطقه از نیمه دوم فروردین تا اواسط خرداد، جلوه بینظیری به خودش میگیره.

گفتم وارد روستا که بشی، تمام نوستالژی های زندگیت، زنده میشن.
البته در خصوص خودم، بهتره که بگم تمام آرمانها و آرزو های کودکی و نوجوانیم زنده میشن.
چون اصولاً نوستالژی، چیزیه که در گذشته تجربه اش کرده باشی و ازش خاطره ها داشته باشی.
اما من، همیشه در آرزوی زندگی در چنین محیط هایی بودم.
یعنی زندگی در روستا، با طبیعت بکر و بینظیرش.
با مردمان بی آلایش و صمیمیش.
مردمان بیریا و مهربانش.
پدر و مادر همسر من هم دقیقاً از همین جنسن.
فکر کنم همه ی شما، کوکب خانوم رو در کتاب فارسی ابتدایی یادتون باشه.
هر وقت میریم آبسرده، مادر خانوم من، مهربونیش، محبتش، سادگی و مهمان نوازیش، منو یاد کوکب خانوم میندازه.
همیشه صبح زود، میره شیر گاو رو میدوشه، از شیرش دوغ، ماست، کره، سرشیر، پنیر و روغن درست میکنه.
گه گاه هم نون محلی درست میکنه. آخ که چقدر خوش مزست.
صبح زود تو آبسرده، با صدای قوقولی قوقول خروس ها از خواب بیدار میشم.
قبل از طلوع خورشید، بلند میشم یه گشتی تو باغ میزنم و از صدای آب رودخونه و پرندگان بومی اونجا لذت میبرم.
به قدری روستای آبسرده تو فصل بهار زیباست که نیازی نیست من توصیفی بنویسم تا با قلمم بیش از حد زیباش جلوه بدم.
زمستون های این منطقه هم بسیار برای من دوست داشتنیه.
تو زمستون وقتی برف مییاد، گرگ ها از کوه و کمر به روستا پناه مییارن.
مردا به شکار کبک میرن و گرمای بخاری نفتی، آخ که چقدر دلنشینه.
همه ی خوراکی ها اونجا، از مرغ و گوشت گرفته تا انواع سبزیجات و میوه جات، طعم متفاوتی دارن. خیلی طبیعیتر و لذیذترن.
برای مثال صبحونه، مادر خانومم که تو زبون محلی دا صداش میکنیم، شیر داغ که تازه از گاو دوشیده شده، سرشیر، تخم مرغ رسمی محلی که مرغ همون صبح تخم گذاشته و پنیر با گردو میده میخوریم.
همه ی اینا که تولید خودشون هم هست، خیییلی خیییلی خوشمزه هستش.
اصلاً تخم مرغاش با اینایی که ما تو تهران میخوریم خیلی فرق میکنه.
برگردم به سفری که این هفته به آبسرده داشتیم.
جمعه شب بعد از شام رفتیم یکم تو بالکن نشستیم. صدای شغال و جغد با اون صدای نوستالژیکش که تا اون شب تالا فقط تو فیلما شنیده بودم، بسیار واسم جالب بود. هر چی میگذشت، هوا سردتر میشد.
با اینکه دیگه پا تو خرداد گذاشتیم، اما اون منطقه به خاطر کوهستانی بودنش، شب ها هنوزم سرده.
دیگه طرفای ساعت 11 شب به قدری هوا سرد شد که اومدیم داخل خونه.
شنبه صبح از همون صبحونه هایی که در بالا تعریف کردم، خوردیم و بعد از صبحونه، کمی به گشت و گذار تو روستا مشغول شدیم.
قبلش رفتیم تو حیاط و جوجه هایی که تازه چهار روز بود از تخم درومده بودن رو دیدیم.
یکی از جوجه ها رو گرفتم دستم به قدری کوچولو و نرم بود که باورم نمیشد.
دا گفت از 17 تا تخمی که گذشتن زیر مرغه، 13 تاش جوجه شده.
رفتیم تو دل روستا. عطر گل سنجد و شبدر، با نسیم خنکی که میوزید، روح و جان آدمو نوازش میداد.
صدای گوسفند ها و بزغاله هایی هم که توسط چوپانان به چرا اومده بودن، جلب نظر می کرد.
بعد از اینکه یکم تو روستا گشتیم و از زردآلو های نارسی که خیلی هم ترش بودن کندیم و خوردیم، تصمیم گرفتیم بریم کنار رودخونه.
با محسن و محمدرضا، دوتا از برادر های تبسم و فاطمه 9 ساله و زهرای سه ساله دوتا از خواهرزاده های تبسم، رفتیم کنار رودخونه و چشمه.
منزل پدر خانومم با رودخونه، فاصله چندانی نداره.
به طوری که از تو حیاطشون یا شبها وقتی توی بالکن میخوابی، قشنگ صدای آب رودخونه به گوش میرسه.
خلاصه رفتیم داخل آب، به قدری آبش یخ بود و شدت آب رودخونه زیاد که دیگه نمیشد جلوتر رفت. چون وسط رودخونه هم عمق آب بیشتر میشد و هم شدتش.
بعد از اینکه عکس های یادگاری گرفتیم و هم دیگه رو حساابی خیس کردیم، به خونه برگشتیم.
عصر هم رفتیم سبزی های معطر محلی مثل پونه و آویشن چیدیم تا به تهران ببریم.
خلاصه یکشنبه ظهر بود که بر خلاف میل باطنیمون، به تهران برگشتیم.
شهری که زندگی کردن توش برای من یکی که خیلی سخته.
روحیات من اصلاً با این شلوغی ها و آلودگی ها سازگار نیست.
ای کاش و ای کاش که اندک درآمدی داشتم تا از این شهر، کوچ میکردم به قطعه ای از بهشت.
به هر حال، در اتوبوس هنگام برگشت به تهران، داشتم با خودم فکر میکردم و پیش خودم میگفتم:
بازم خدا رو شکر، که حداقل جایی هست که هر چند وقت یکبار وقتی از این شلوغی های پایتخت و کار و زندگی خسته میشیم، میتونیم بریم اونجا.
بریم و خستگی های روح و جسممون رو به دستِ باد بدیم.
به دست آب زلال چشمه.
به دست کوه.
و به دست رود.

خوشا به حالت ای روستایی.
چه شاد و خرم، چه باصفایی.
در شهر ما نیست جز دود و ماشین.
دلم گرفته از آن و از این.
در شهر ما نیست جز داد و فریاد.
خوشا به حالت که هستی آزاد.
ای کاش من هم پرنده بودم.
با شادمانی پر می‌گشودم.
می‌رفتم از شهر به روستایی.
آنجا که دارد آب و هوایی.