متر خیاطی را روی میز میگذارم. مبایلم را برمیدارم. ضبط میکنم: طول پرده اول، 183، عرض پرده اول، 101 سانتیمتر. طول و عرض پرده دوم هم به همین اندازه. مبایل را روی میز میگذارم. متر را که خواهرم با منگنه روی تمام شماره هایش علامت گذاری کرده، برمیدارم به صورت لوله ای میپیچم تا شکل چسب نواری شود. آن را در جا سوزَنی قرار میدهم. با دوستم قرار میگزارم؛ ساعت 11 اطلسپود. ساعت، یک ربع به یازده است و من به اطلسپود رسیده ام. پیاده میشوم. عصایم را باز میکنم. راننده، وجود پله ای بلند را بر سر راهم هشدار میدهد. از پله بالا میروم. صدای ضعیف راننده از توی ماشین میآید: کمی به سمت چپ. دلم میخواهد برگردم و به سمتش سری تکان دهم؛ اما این کار را نمیکنم؛ چون ممکن است تمرکزم بهم بخورَد. همین که تذکرش را شنیده باشم و راه را درست پیدا کنم، خوشحالش کرده ام. عصا را به دست چپ میدهم و دست دیگرم را پیش میبرم. درست، میرود روی دستگیره عمودی در. این هم یک خوش شانسی بزرگ. در را به آرامی هول میدهم. آرام هول میدهم که اگر باز نشد، به سمت بیرون بکشم. آرام هول میدهم تا اگر در آن سوی شیشه کسی حضور داشته باشد، در، به سختی به او اصابت نکند. در، به جلو میرود. وارد میشوم. به رو به رو نگاه میکنم. میگویم: سلام؛ و منتظر میشوم.از سمت چپ صدای خانم مهربانی به من پاسخ میدهد. به سمتش برمیگردم. به او میگویم که میخواهم برای پنجره های خانه جدید، پرده تهیه کنم و به راهنمایی او نیاز دارم. البته در نهایت دوستم خواهد آمد تا در انتخاب رنگ پرده – این که با دکور خانه ام متناسب باشد، – نظر خواهد داد. کاغذ و قلمی بر میدارد و مشخصات پنجره ها را یادداشت میکند. بعد، متوجه حضور آقای مسنی در پشت میز میشوم. سلام میگویم. خانم، مرا به سمت یک صندلی در مرکز فروشگاه راهنمایی میکند. خوب میدانم که اگر بنشینم، خیال همه از این که خطری مرا تهدید نمیکند، راحت میشود. با کمال میل میپذیرم. خانم فروشنده، در مورد انواع پرده ها و دکورها توضیح میدهد. مشتری میآید. پوزش میخواهد تا به مشتریها برسد. هوا بسیار گرم است. صدای چند پنکه از گوشه و کنار فروشگاه به گوش میرسد که باد ملایمی را در فضا پراکنده میکنند. در باز میشود. صدای دوستم را میشنوم که به خاطر یک ربع تأخیر، عذرخواهی کنان به سمت من میآید. پرده توری را انتخاب میکنم و پس از ثبت سفارش دوخت و نصب، خداحافظی میکنیم و از فروشگاه، خارج میشویم.
آن زمان که روی آن صندلی مرکزی نشسته بودم، در این اندیشه بودم که این ماجرا را برایتان بنویسم. در ابتدا، تصمیم داشتم بیرون از پرده فروشی منتظر دوستم بمانم؛ اما تصمیمم را تغییر دادم و وارد فروشگاه شدم. آنچه سبب میشد من با اعتماد به نفس، با خانم فروشنده صحبت کنم، این بود  که دقیقا مشخصات آن چه را که میخواستم، میدانستم. گاهی وقتها ما فکر میکنیم که به اندازه کافی از اعتماد به نفس برخوردار هستیم. با صدایی بلندتر از حد معمول حرف میزنیم و به صحبتهای طرف مقابل هم به طور کامل گوش نمیکنیم. من هم در گذشته این نوع اعتماد به نفس کاذب را تجربه کرده ام. اما حالا که با آرامش، خود را با جریانهایی که در اطراف میگذرد وفق میدهم، خواسته ام را در جای خود مطرح میکنم، و برای اشتباه ناخواسته، به راحتی با جمله ای کوتاه پوزش میطلبم، در مییابم که با آن گذشته ها فاصله گرفته ام.
این را هم خوب میدانم که یک مخاطب بینا، با خواندن چنین مطلبی ممکن است کمی به فکر فرو برود؛ اما یک مخاطب نابینا میداند که هر یک از این مرحله ها برای ما چقدر اهمیت دارد. اهمیت دارد که بدانیم دوستانمان در موقعیتهای مشابه، چه راهی را پیش میگیرند تا راحتتر به نتیجه مطلوب برسند.
روزگارتان سرشار از آرامش و نشاط.