درود. ضمن تشکر از عدسی جون واسه گذاشتن این پست و حسی که به اینجا داره و صد البته همه ی ما این حس رو داریم, باید بگم که من هم دلایل خودمو مبنی بر اینکه این محله بیروح شده رو میگم: امیدوارم یه بار هم که شده دشمن به حساب نیام و این چیزایی که محله رو بیروح کرده رو خوب بهشون دقت کنیم و سعی در تغییرشون داشته باشیم.
بچه ها بدونیم و آگاه باشیم که آتیش از یه جایی شروع میشه و اگه جلوش گرفته نشه روزی همه جا رو خواهد سوزاند.
الآن هم همینه و فضا رو به بیتفاوتی رفته یعنی همون طلاق عاطفی.
این طلاق عاطفی خیلی بدتر از رفتن و جدایی همیشه هست خوب حواسمون باشه.
و اما دلایلی که محله اینجور شده دقیقاً ایناست.
تا زمانی که مدیرا یه پاک کن دستشون گرفتن و پاک میکنند شرایط اینه, وقتی حرف زدن من نوعی دشمنی به حساب میاد و و کسانی دنبال اینند که به جای اینکه به فکر اصلاح امور باشند دنبال شناختن دشمن هستند شرایط همینه, تا زمانی که من و امثال من قبل از ارسال کامنتمون باید یه نسخه ازش داشته باشیم تا مبادا حذف بشه و زحمتی که واسش کشیدیم از بین بره, شرایط اینجوری خواهد بود,
هر چند دیگه من هیچ نسخه ای از این کامنت بر نمیدارم و واسم مهم نیست و انتظار هر حرکتی مبنی بر حذف و ویرایشش رو دارم.
تا زمانی که به جای حل مسأله صورت مسأله رو پاک میکنیم, هرگز از صمیمیت خبری نخواهد بود.
تا زمانی که وقتی چیزی رو متوجه نمیشیم به جای اینکه از طرفمون بخوایم که توضیح بیشتر بده خودمون قضاوت میکنیم و نتیجه گیری, هرگز شما صمیمیت رو نخواهید یافت.
تا زمانی که تفاوتهای هم رو تقابل به حساب میاریم, هرگز نمیتوان از صمیمیت حرف زد.
راستش خیلی جلو خودمو گرفتم که دیگه چیزی ننویسم چون نظراتی که قاب شدند تا بهشون توجه بشه و تغییرات به وجود بیاد رو حس نکردم و انگار بعد از اون پستهای مجتبی دوسان با قوت قبلی و محکمتر از همیشه دارن به راه قبلیشون ادامه میدن.
واسه همین از محله دور شدم تا به جایی که دوستش دارم آسیب نزنم و مایه ی آزار و اذیت اینجا و اعضاش نباشم.
البته یه چیزیو خیلی خوب متوجه شدم و اونم اینه که قرار نیست مستقیم بهت بگن برو. خیلی وقتها خودت باید متوجه بشی که بهت میگن برو. خیلی وقتها خودت باید دوهزاریت بیفته که چه کنی.
به قول روحانی قرار نیست آدم هر چیزیو داد بزنه که.
من واقعاً تعجب میکنم این همه اعضای تحصیل کرده این محله داره و بعد چه طور میشه تضارب دیدگاه نداشته باشه. و اجازه ندیم این تضارب دیدگاهها خودشونو نشون بدن و رشد کنند.
خلاصه دم اونایی گرم که رفتن و پشت سرشونو هم نگاه نکردن که نشن یکی مثل من.
بیخیال بابا ولش کن حرف مفت میزنم نصب شبی.
من نه نیازمند تأییدم و نه دنبال تأیید. هر کسی هم میتونه منو با هر دیدگاهی و زاویه ی دید خودش قضاوت کنه راحت باشه.
نمیگم این آخرین کامنت منه ولی من چراغ خاموش اینجا رو میخونم و به محض اینکه تغیرات رو احساس کنم فعال خواهم شد.
خیلی آموزش هم ضبط کرده دارم و خیلیهاشون هم دارم ضبط میکنم ولی هیچ انگیزه ای واسه به اشتراک گذاشتنشون ندارم.
حالا یکی نیست به من بگه این همه زِر مفت زدی خب یه راه حلی هم بده.
من تنها راه حل و بهترین راه حل رو مرور کامنتا و پستهای مجتبی میدونم و مطالعه کردنشون واسه اداره کنندگان اینجا. همش درسه اگه واقعاً به دنبال صمیمیت گذشته ی اینجا باشین.
فعلاً تا کامنت بعدی به شرط اصلاح امور خدا نگهدار همگی.
دوستت دارم محله ی عزیزم ولی چه کنم که فعلاً تقدیر اینه.

درود مجدد.
خب من بعد از کامنتی که زیر کامنتم گذاشته شد متوجه شدم که واقعاً شرایط تغییر کرده و میتونم کامنت بعدیمو بنویسم و بفرستم.
چی؟ شوخی. مگه من شوخی دارم با کسی آخه. خب یعنی نمیشه ما جدی حرف بزنیم. اصلاً چرا فکر کردین شوخی هست. مهم اینه که من میدونم دارم جدی میگم و مهم اینه که درست متوجه شدم که شرایط تغییر کرده.
واقعاً تا حالا اینقد قشنگ قانع نشده بودم مرسی واقعاً مرسی.
در ضمن معذرت میخوام که پست رو به حاشیه بردم.
خب من هم یه نکته ای در مورد قدیم و الآن میگم خوب بهش دقت کنین.
میدونین خواننده های قدیمی بهتر میخوندن و میدونین که همیشه آهنگای قدیمی خیلی قشنگتر از آهنگای الآن هست یا نه.
پس در نتیجه چون قدیم خاطره شده واسه همین همیشه قدیمها قشنگتر هست بوده و خواهد بود.
مثال اون خواننده که میگه خاطرات شمال محاله یادم بره.
اینا رو گفتم تا به اینجا برسم که ما گاهی وقتا چه قد قشنگ میتونیم خودمونو قانع کنیم و واسه قانع شدن خودمون دلیل منطقی درست کنیم که اصلاً به هیچ وجه هم نمیشه گفت اشتباهه.
دلیل این هم که نمیشه گفت اشتباهه هم اینه که دقیقاً با منطق خودمونو قانع میکنیم.
خب حالا یه دیدگاه دیگه ای هم هست که میگه چرا چنین شد چرا. واقعاً چرا. دقیقاً چرا. جدیً چرا. آخه چرا؟
بعد آدما میشن دو دسته. عده ای بنا به هر دلایلی همون دیدگاه اول رو میپذیرن و قائله رو ختم میکنند میره پی کارش و عده ای دیگه هم همچنان به دنبال چرایی این مشکل به وجود اومده هستند.
حال تا ما جز کدامین عده باشیم خدا داند.
سؤال؟ از کجا متوجه بشویم جز کدامین دسته هستیم.
جواب, آیا از تجزیه و تحلیل هراس داریم؟ آیا نگران سانسور هستیم؟ آیا میتوانیم با امنیت خاطر حرف بزنیم و دیدگاه خود را با دیگران به اشتراک بگذاریم و از دیگران نیز بخواهیم در مورد دیدگاهمان نظر بدهند و چیزایی از این قبیل.
اگه پاسخ مثبت باشه پس خواسته یا ناخواسته جز دسته ی اول خواهیم بود.
من با قوت هستم و خواهم بود چرا که متوجه تغییرات شدم.
تغییرات, یعنی اینکه حس صمیمیت رو با قدرت هرچه تمومتر دریافتم. مگه من از اینجا چی میخوام. آیا غیر از اونی بود که دریافتم.
در ضمن این هم نوعی دل نوشته هست نه انتقاد یا چیز دیگر. چرا که به اعتقاد من هیچ انتقادی رو من وارد نمیدونم و حرفای گذشته ی خودم رو هم پس میگیرم چون متوجه شدم که شرایط تغییر کرده.
خداییش دیگه صمیمیت بیشتر از این رو من میخواستم که دریافت کردم. چی؟؟ شوخی. نه بابا شوخی کجا بود جدی میگم.
پس در نتیجه ما هم میاییم جز دسته ی اول چرا که دسته ی دومی وجود نداره و اصلاً دسته ی دوم بیخود میکنند که بخوان باشند. مگه الکیه آخه.
اصلاً ما دسته ی دوم رو به حساب نمیاریم. چرا معنی نداره. حرف ما منطقیه و منطق هم جواب نداره.
لطفاً این پست رو به حاشیه نبرین این پست یه دل نوشته هست. همین و بس.
عدسی جون.
دلتنگیاتو بَردار, به روی قلبم بذار.
تکیه بده به شونم, تو این مصیر دشوار.
دلتنگیامو بَردار, پیش خودت نگه دار.
هروقت که تنها شدی, منو به یادت بیار
داری میری نمیخوای, وقته تو رو بگیرم.
این حَرفِ آخر من, دوستت دارم عزیزم.