به خودم قول دادم تا جایی که امکان داره، برنامه های مهران مدیری – دور همی – رو از شبکه نسیم ببینم. وای که امشب چقدر خندیدم. مهمانان برنامه حدیث فولادوند و رامبد شکرابی بودند. از دیدن برنامه این زوج واقعا لذت بردم. در تمام حرفهای شان صداقت هویدا بود. رامبد حدیث رو همسری صبور و مهربان میدونست و حدیث همسرش رو به تکیه گاهی محکم همچون کوه تشبیه میکرد و از این قبیل صحبتها که واقعا دلپذیر بودند.
مورد بحث برنامه خشونت بود. مدیری چند مثال زد که صدای قهقهه من رو به هوا برد. یه جوری تعریف میکرد که اصلا نمیشد خنده رو کنترل کرد. اصلا چرا ما باید خنده یا گریه و به خصوص خنده رو کنترل کنیم ؟
میگفت: یکی میمیره؛ دارن دفنش میکنند طرف بیلو توی هوا میچرخونه میگه هرکی بیاد جلو با همین بیل لِهِش میکنم. یه نفر یه نفر رو بغل کرده میگه غم آخرت باشه به هر حال اتفاقیه که برای هر کسی می افته. طرف یه مشت میزنه توی سینه اون بدبخت و میگه تو چه میدونی اون چقدر خوب بود. بعد شخص بغل کننده میگه خدا بهت صبر بده خیلی خودتو  اذیت نکن. این بار طرف آرنجشو فرو میکنه توی شکم اون بی نوا میگه آخه تو چی میگی ؟ تو که نمیفهمی من چی میکشم ؟ بعد در یک اقدام آنی سر و گردن بغل کننده رو به سمت پایین فرو میبره و فریاد میزنه بگو نمرده. بگو نمرده. اون بخت برگشته هم صداش از اون زیرمیرا میاد که نمرده. نمرده.
بعد هم از بین تماشاچیها سه نفر اومدند برای مسابقه که ازشون میخواست صداهای مختلفی مثل صدای شکستن در، شکستن شیشه، چَک زدن و لگد زدن رو تقلید کنند که یکیشون خیلی خنده دار این صداها رو تقلید میکرد.
بعد هم یه خواننده اومد که باهاش ارتباط برقرار نکردم. تلویزیون رو خاموش کردم و شروع کردم به نوشتن.
یکی  از ویژگیهایی که این برنامه رو برای افراد نابینا جذاب میکنه برقراری ارتباط کلامی مدیری با مخاطبان هست. در این برنامه ما به عنوان یک فرد نابینا چیزی رو از دست نمیدیم. گرچه توضیحاتش در مورد اول مارکتینگ فراتر از حوصله ماست اما، کسانی هم هستند که به همین سبک تشریحی نیاز دارند و لحاظ کردن این گوناگونیها ست که این برنامه رو مخاطب محور میکنه.

من هم با چشمهایی اشک بار از خنده براشون آرزوی موفقیت میکنم.