با درود بی پایان خدمت دوستان گرامی.

در ادامه بحثهای بهزیستی باید از مددکاران اجتماعی هم در این سازمان صحبت به میان آورد. به نظر شما واقعا کار یک مددکار اجتماعی چیست؟ البته این را می دانم که حوزه کار این بندگان خدا در این سازمان گسترده است ولی شما بروید به سراغ حوزه معلولین. کسانی که این رشته را در دانشگاه می خوانند و با حوزه معلولین آشنا می شوند در روند کاری خود چه باید بکنند؟ ما در اینجا نمی خواهیم تخصصی صحبت کنیم ولی درد و دل که می توانیم بکنیم

از شما می پرسم یک معلول در طول سال چند بار مددکار خود را دیده است؟ یک مددکار در طول سال چقدر به مسائلی که یک معلول در زندگی دارد رسیدگی می کند؟ اصلا به درد و دل یک معلول گوش می دهد؟ معلولین به علت نقص عضوی که از بدو تولد دارند باید با این مشکل در جامعه ای پا بگذارند که فرهنگ سازی در مورد معلولین هم از مسائل اولیه می باشد. یکی از مسائلی که نقص عضو برای یک انسان به بار می آورد افسردگیها و مشکلات روحی دوره ای است. به نضر شما مددکاران اجتماعی در بهزیستی نباید با شرایطی که به وجود می آورند یک فرد معلول را در ادامه زندگی از این موقعیتها بیرون بیاورند؟ تازه این یکی از مشکلات است که ما دست روی آن گذاشتیم مسائل دیگری است که به دلیل اطاله کلام به یادداشتهای دیگر می سپاریم.

تمام مسائل مربوط به معلولین را یک مددکار باید بشنود و به مسؤولین انتقال دهد یا در حد امکان حل کند. اگر این گونه نباشد پس این همه مددکار در بهزیستی چه می کنند؟ شاید هر کاری به جز کار معلولین. باز سؤال می پرسم چرا اصلا مددکار از جنس خود معلول نباشد تا زندگی ارباب رجوع را درک کند؟ در بهزیستی همه کسی را می بینیم جز فرد معلول, من نمی دانم بهزیستی برای افراد سالم است یا معلولین. مگر در کشورهای غربی که در حوزه معلولین بیشتر از معلول استفاده می کنند تا به حال ضرر کرده اند؟

این رشته سر دراز دارد و حالا حالاها هم حل نمی شود پس باید چه کرد نمی دانم………..