سلام زهره جونم!
عنوان پستت رو لایک! باقیش رو هم لایک! کلا خودت رو لایک!
زهره نوشتن رو خیلی دوستش داشتم. بعدش بیشتر برام عزیز شد چون خیلی کمک می کرد تا سبک بشم. همون هایی که خودت داخل پستت گفتی. بعدش بیشتر و بیشتر برام دوست داشتنی شد. و حالا احساس می کنم اول راه عشق به نوشتن ایستادم. می دونم که متوجه میشی چی میگم. دارم عاشقش میشم. با لوح کند بودم و زجرم می داد این کند بودنم! با ماشین پرکینز اوضاع بهتر شد و حالا۱دلیل بزرگ واسه اینکه سیستمم رو وحشتناک دوستش دارم اینه که می تونم باهاش بنویسم. به خط بینا ها و به زبونی که اگر بخوام هر کسی که بخوام می تونه بخوندش. خیلی هم سریع می تونم بنویسم.
وبلاگ. گاهی حس می کنم کاش نداشتم! فقط واسه خودم می نوشتم. نوشته هات رو که به اشتراک می ذاری یعنی۱بخشی از خودت رو می ذاری وسط. این وسط خواه ناخواه واسهت داستان هایی پیش میاد که خستهت می کنه. وبلاگت رو می بندی. آدرست رو عوض می کنی و میری۱آدرس دیگه ولی باز پیدات می کنن و باز داستان داری.
همین چند روز پیش بود که به فکر تغییر نشانی افتاده بودم و پیش از اون به فکر اینکه ببندمش و فقط واسه خودم داخل هارد خودم بنویسم ولی زهره واقعیتش دلم نیومد. دلم نمیاد. آدرسم رو و نوشتنم داخل اینترنت رو دوست دارم. دست خودم نیست این طوری حس بهتری بهم میده البته منهای ماجرا هاش خخخ!
اینهمه که طولانی شد اجازه بده۱خورده دراز تر بشه و۱مثال کوچولو بزنم.
من۱دفعه۱دونه پست داشتم که داخلش۱خوابی که دیده بودم رو نوشتم. البته صاف و سر راست ننوشتم که مثلا بله شب خوابیدم و خواب دیدم و صبح از خواب پا شدم و هنوز توی هوای خوابم بودم. بلکه به زبونی که خودم خوشم اومده بود نوشتم. آخرش هم نوشتم صبح که بیدار شدم عطر اون مهمونم که دیشب پیشم بود، اون بچه همه جای اتاقم بود و من حس خوبی داشتم و از این چیز ها. به نظرت چی شد؟ یکی از رفیق های بسیار عزیز من در۱تماس تلفنی باهام وارد۱بحث آروم و طولانی شده بود که ببین پریسا مگه میشه یعنی تو می خوایی بگی اون بچه نصفه شب اومده بود خونه تو و صبح هم اثرات حضورش مونده بود داخل اتاقت؟ اصلا ببین تو شاید لازم باشه با۱کسی که آگاه تره صحبت کنی. مونده بودم چه طوری براش توضیح بدم که عزیز من بچه سیری چند من خواب دیدم خوابم رو این مدلی نوشتم که برای خودم جالب تر باشه و بیشتر خوشم بیاد بابا این تمثیل بود که من دوست داشتم بنویسمش واقعا که هیچ بچه ای نصفه شب نیومد بالای سرم واسه چی متوجه نیستی ولی طرف قانع نمی شد و می گفت نه این طوری نیست تو گفتی اون اومده بود بالای سرت و تو گفتی که بیدار شدی بغلش کردی و بعدش هم گفتی صبح که بیدار شدی عطرش مونده بود و خودش نبود. هرچی می گفتم منظورم از عطر هوای حضور آشنایی بود که خوابش رو دیده بودم طرف متقاعد نمی شد. البته اون دلواپسم بود هنوز هم هست من هم خیلی زیاد دوستش دارم ولی اون لحظه چنان عصبانی شدم که تردید های چند روزهم رو بیخیال شدم و آدرسم رو عوض کردم ولی باز پیدا شدم و باز هم خیلی زمان ها از این مدل ماجرا ها برام پیش میادش که پریسا فلان نوشتهت کی برات اتفاق افتاد و چه جوری شد و اصلا مگه میشه در فلان موقعیت فلان اتفاق به فلان صورت افتاده باشه و فلان شخصی که داخل فلان پستت بود کی بود نکنه فلانی بودش اسمش رو نگفتی اصلا واسه چی به ما نگفتی این اتفاقه افتاد و…؟ حالا میام دوباره و دوباره توضیح میدم که به خدا نه نمیشه فلان نوشته که میگید۱داستان بود که من واسه سبک تر شدن دلم نوشتمش اتفاق بی اتفاق من داستان نوشتم در موارد دیگه هم به خدا این ها مدل نوشتن های من هستن که در مورد۱موضوع خاص این شکلی توضیح میدم که خودم بیشتر احساس رضایت کنم و… و این داستان ادامه دارد.
با اینهمه من عاشق نوشتنم زهره و آخ که چه قدر من حرف می زنم. ببخش نفهمیدم چی شد که سر درد و دلم باز شدش تا فحشم ندادی در برم.
ببینم این رو می فرستمش یا نه!
شاد باشی تا همیشه.

عه راست میگه ایام به کام رو یادم رفت!
آهایی علی خوب گیرت آوردم کجا در رفتی بیا مشکل من بیچاره رو حلش کن الان تکلیفم چیه شکلک پریدم گوشش رو بگیرم در نره ندیدم جاخالی داد با مخ رفتم وسط چمن کنار میدون آخ آخ داغون شدم وااااییی پدرم در اومد علی۱گوش ناقابل ازت تباه می شد به جایی بر نمی خورد که وایمیستادی دیگه!
زهره آدرس جدیدت چنده چیز یعنی ببخشید چیه همینجا در گوشم بگو به کسی نمیگم خخخ!
بچه ها! بیخیالش! شااااد باشید همگی تا همیشه!
ایام هم به کام همگی و همگی و همگی!