آن شام، به سردیِ زمستان بود،
سر تا سرِ شب ستاره باران بود.

مرغی به زبانِ آه می نالید،
قلبی که به سینه ام پریشان بود.

همراهِ عزیز، خفته در بستر،
دل ها همه در غمش هراسان بود.

نجوای دعا در انتظاری تلخ،
این قصه ی درد، رو به پایان بود.

یک بانگِ غمین، سیاه چون ماتم،
آوای عزا، طنینِ هِرمان بود.

یک ناله ی گنگ، بی صدا، خاموش،
آهی که میانِ سینه پنهان بود.

ای وای خدای من! چه می دیدم!،
هنگامه ی سوز و بغض و هجران بود.

از دیده ی شب ستاره می بارید،
در خرمنِ تب، سپیده گریان بود.

یک دشت به یادِ عشق می مویید،
بستان و گل و بهار، نالان بود.

بر باورِ من فرود می آمد،
شمشیرِ حقیقتی که عُریان بود.

در خانه ی دوست، خانه ی لبخند،
امروز نفیر و اشک و افغان بود.

در کنجِ اتاق، بستری خالی،
عکسی به در و نوای قرآن بود.

آن دستِ عزیز و گرم و مهر افزون،
چون سینه ی خاک، سرد و بی جان بود.

بر صحن و حیاط و بر در و دیوار،
غمنامه ی غربتی چه سوزان بود.

قلبم ز لهیبِ ماتمش می سوخت،
روحم ز حدیثِ هجر، ویران بود.

چشمی که به سیلِ اشک، تر می شد،
جانی که تباهِ هجرِ جانان بود.

می رفت خموش و می شد از دستم،
جمعی به قفای رفته حیران بود.

بر خاکِ مزار، خون همی جوشید،
آن گاه، گهِ وداعِ یاران بود.

همگامِ غروب، باز می گشتیم،
داغی به دل و شرار بر جان بود.

آن ماه که خسته خفته اندر خاک،
یک روز هَزارِ شادِ بستان بود.

از شِکوِه چه سود، کین سیه دستان،
تا بود، مرامِ تلخِ دوران بود.

بر دفترِ درد، نقشی از ماتم،
-آن شام، به سردیِ زمستان بود.-