درود به تمومی کسایی که این پست رو می خونن. روز جهانی نابینایان رو گرامی می دارم.
بد ندیدم این متن رو که 2 سال پیش در گروه ایستگاه سرگرمی و در قالب آلاچیق نوشته بودم، با کمی ویرایش این جا قرارش بدم، هم خنده داره، هم به نوعی دلگرم کنندست واسه خوابگاهی های ترم اولی.
پیشاپیش از طولانی بودنش عذر خواهم.
و اما متن اصلی:
همانطور که عرض کرده بودم، بنده زمستان سال 1392 و پس از 2 سال وقت تلف کردن در دانشگاه آزاد، بالاخره از آن خراب شده انصراف دادم و در کنکور سراسری شرکت کردم و در دانشگاه فردوسی خیر سرم در رشته ی زبان و ادبیات عربی و در نوبت شبانه ی مقطع لیسانس پذیرفته شدم.
پس از رایزنی برای اختصاص دادن خوابگاه به من، بالاخره موفق به اخذ مجوز حضور در خوابگاه شدم، آخر من اصلاً شرایط دریافت اتاق را نداشتم، چون هم خودم ساکن مشهدم، هم در مقطع شبانه پذیرفته شده بودم، اما با عنایت و توجه مسؤول امور خوابگاه ها به مشکل بینایی ام، این امکان برایم فراهم شد.
روز شنبه( مورخ 12 مهرماه 93) ساعت 3 بعد از ظهر کلید اتاق را تحویل گرفتم, پنجره ی اتاق باز
بود, من هم که بسیار از سوسک و دیگر حشرات میترسم و چندشم می شود، آمدم
پنجره را ببندم که متأسفانه چوب پرده به بالای سرم افتاد, بعد از اینکه
راننده ی آژانس وسایلم را آورد، گفتم بی زحمت همین چوب پرده را هم برایم
نصب کنید که خدا خیرش دهد! این کار را انجام داد و سپس کرایه اش را گرفت و رفت.
من ماندم با یک اتاق خالی و کلی فکر که در سر می پروراندم.
اما هم تخت، هم اتاق بسیار کثیف و بسیار به هم ریخته بود.
این اتاق کثیف، کار دستی دانشجویانی بود که ترم تابستانی گرفته بودند و در این اتاق ساکن بودند.
دانشگاه فردوسی، خوابگاه فجر، فجر 2، فاز 4، طبقه ی دوم، اتاق 261
شب اول را تا حدودی در اتاق دیگر نابینایان حاضر در خوابگاه که حدوداً از
7 سال گرفته تا 4 سال دانشجو و مقیم خوابگاه بودند گذراندم و چایی مهمان
آنان بودم.
کمی که گذشت احساس غریبگی کردم و به بهانه ی خواب به اتاقم برگشتم اما تا
نیمه شب به فکر فرو رفته بودم, فکر و خیال خواب را از من گرفته بود تا
اینکه بالاخره لَپتاپ را خاموشیده و این پهلو و آن پهلو کردم تا خوابم
برد, آن هم چه خوابی, تا ساعت 2 بعد از ظهر روز بعدش، یعنی یکشنبه 13 مهرماه.
از خواب بیدار شدم و پس از تشریفات معمول بعد از خواب یکی از نابینایان در اتاقم را زد و مرا به صرف چایی دعوت کرد, هیچ کس در اتاقش نبود, همین باعث شد که کمی از این در و آن در صحبت کنیم که در لا
به لای صحبت ها یک حشره ی بسیار بزرگ آمد و روی پاچه ی شلوارم رژه رفت و من
از جا پریدم و در هنگام پرش قند دان و لیوان و پوشی خودم و هر شیء منقول
و غیر منقول دیگری که در رو به رویم بود شوتیدم.
سپس محسن گفت: وای خراب کاری کردی!
آمدم گندی که زده بودم جمع کنم که او گفت: دست نزن خودم ترتیبش
را می دهم, آن حشره ی لعنتی 2 3 بار هم به یخچال خورد و کم کم محسن هم
ترسید و با سطل آشغال به زمین و دیوار می کوفت, تا شاید در آن میان آن سوسک که
چه عرض کنم 1000 پا را به درجه ی رفیع شهادت رساند اما نه او و نه من
فهمیدیم که آیا آن لعنتی مرد یا نه.
چون پس از حملات پر دامنه ی ما دیگر خبری از صدای تق تق خوردن آن به یخچال نشد، غولی بود برای خودش!
باری! بعد یکی از بچه های بینا و بسیار با معرفت که فرهاد نام دارد و رشته اش هم منابع طبیعیست و اهل سبزوار و بسیار بسیار بچه های نابینا، مدیون زحمات وی هستند را محسن صدا زد تا بیاید و برایم غذا رزرو کند, او آمد و پس از واریز از
کارت محسن به حساب دانشجوییم سیستم گفت که شام و صبحانه تعلق
نمی گیرد و بنده می توانم از روز چهارشنبه ظهر روی نهار حساب کنم.
بعد از چند دقیقه محسن گفت: بیا برویم چرخی در خوابگاه بزنیم, گفتم:
باشد فقط یک لحظه صبر کن تا لیوان و گوشیَم را در اتاق بگذارم بعد, او ok
داد و وقتی کلید انداختم و تعارف زدم بیاید داخل, او آمد و گفت وای! چه
قدر اتاقت کثیف و شلوغ است!
پس از بر انداز اتاقم پیشنهاد جا به جایی دکوراسیون را داد و من هم ok دادم.
اول طفلک اتاقم را به شکل کامل با جارو دستی تمیز کرد و کلی هم به زحمت افتاد و من هر لحظه آن موقع را به یاد میآورم حس خجلت و شرمندگی به من دست می دهد.
بعد موقع جا به جایی وسایل رسید که آنجا هم 99 درصد زحمات را محسن کشید,
آخر محسن حد اقل با احتساب دوران دانشآموزی تقریباً 8 سال تجربه ی زندگی خوابگاهی را داشت و من تازه شب دوم زندگی در کل عمرم در خوابگاه را پشت سر می گذاشتم.
من به اردو های زیادی تا آن موقع رفته بودم اما اصلاً تجربه ی استقلال در حد زندگی در خوابگاه را نداشتم.
در خانه هم معمولاً دست به سیاه و سفید نمی زدم و بیشتر سرم در کار های خودم بود.
ادامه ی ماجرا:
نوبت به جا به جایی تخت رسید, قرار بود تخت را از سمت راست به سمت چپ اتاق بیاوریم، بلندش کردیم، تخت مستقر شد و پای من درست در مجاورت تخت
قرار داشت، در حالی که فکر می کردم پایه ی تخت کاملاً روی زمین است پایه ی
تخت به روی انگشت کوچک پای چپم افتاد و حدوداً 20 ثانیه همانجا
ماند, من به شدت احساس درد کردم و پس از اینکه تخت را بالا دادم و پایم
را این طرف کشیدم متوجه شدم خون شدیدی از انگشت و میان انگشتان پای چپم
سرازیر است.
در همین حال بود که محسن گفت: خوب شازده! چرا دقت نمیکنی؟!
آن لحظه بود که دردم 2 برابر شد و علاوه بر درد پا, درد زخم زبان هم بر من مستولی گردید.
سریع رفتم و پایم را شستم اما بدتر شد که بهتر نشد, دمپایی چپم غرق خون
بود.
آمدم و درب اتاق کناری را زدم که دوستان نابینای دیگر آنجا ساکن بودند و شب قبل، چایی را میهمانشان بودم و از علی رجبی که دانشجوی مقطع کارشناسی رشته ی علوم تربیتی، شاخه ی کودکان استثناییست خواستم اگر چسب زخم دارد به من بدهد, او هم با کمال میل دو عدد چسب زخم داد اما این را هم گفت که فایده ندارد.
پس از چند دقیقه، چند دستمال کاغذی به دور انگشتانم پیچاندم و فرهاد باز هم به داد من رسید و
صندلی را زیر پایم گذاشت و گفت: پایت را روی این بگذار تا خونش روی زمین
نریزد.
در همان حین محسن مشغول جا به جایی وسایل اتاق بود.
بعد از حدود 45 دقیقه همراه با فرهاد و محسن به درمانگاه دانشگاه رفتیم اما
نگهبانش گفت دکترش ساعت 7 فردا صبح می آید.
توضیح اینکه درمانگاه در نزدیکی های خوابگاه قرار دارد.
باری! به فرهاد گفتم: اگر ممکن است به فروشگاه برویم تا من یک مقدار جنس بخرم. او هم با خوش رویی تمام ok داد و با پا و دمپایی خونین به فروشگاه رفتیم, یک کتری, دو عدد کالباس, یک بسته نان, یک شیشه خیارشور و یک شیشه
ترشی لیته به همراه 2 بسته کبریت و یک عدد سفره شد 26 تومان.
این در حالی بود که محسن برای شام از من دعوت کرده بود و گفته بود که برای 3 نفر
غذا می پزیم، من در هنگام برگشت به او گفتم: ممنون، ببخشید دست شما درد نکند
من غذا تهیه کردم.
آخر زیاد با هر جمعی نمی توانم ارتباط برقرار کنم و هم سفره شوم.
محسن را زیاد نمی شناختم و فقط هم مدرسه ای من بود، هم اتاقیش هم که بینا بود نمی شناختم.
کلی ناراحت شدم که دعوت وی را اینگونه رد کردم، آخر او بسیار به من کمک کرده بود.
به اتاق که رسیدیم از فرهاد تشکر کردم و بای دادم، او می خواست به اتاق سعید مصلحی و علی رجبی باز گردد.
آمدم و به عنوان شام نان را تکه تکه میکردم و در دهان میگذاشتم و آب ترشی را سر می کشیدم, واقعاً عصبی بودم و نمی دانستم که چه می کنم.
بعد به جای چاقو با قلم بریل کالباس را باز کردم و باز هم به علت نداشتن
چاقو چند تا گاز زدم و پلاستیک کالباس را رویش کشیدم و درون یخچال
گذاشتم.
وسایلی که من از خانه با خود برده بودم فقط شامل البسه و مواد شوینده بود. یک قاشق، یک بشقاب و یک پیاله، یک فلاسک چایی و 2 لیوان هم از دیگر وسایل من بودند.
البته مقداری هم خوراکی از قبیل کیک، کلوچه و میوه به همراه داشتم.
از شام که بگذریم! در آن یک روز و چند ساعت حتی یک جرعه آب سرد نخورده بودم و تنها 2 استکان چای مهمان دیگر دوستان بودم.
اما تصمیم گرفتم با کتری ای که خریده بودم آب جوش درست کنم و درون فلاسک بریزم و چایی بنوشم.
پس از جوشاندن آب و کمک کردن 2 نفر از دانشجویانی که در آشپزخانه، مشغول پختن ماکارونی بودند, به اتاق آمدم, یکی از آن دو دانشجو که مرا تا اتاق همراهی کرد آب جوش را در فلاسک ریخت و من بسیار تشکر و با وی خداحافظی کردم.
بسیار مهربان بود، اهل تبریز و متأهل. او و دوستش دانشجوی ارشد فیزیک بودند.
برعکس او، دوست و هم اتاقی و هم کلاسیش زیاد خون گرم نبود، اهل شهرستان ساوه از استان مرکزی بود.
اما آخرین اتفاق ناخوشایند و خنده دار: وقتی تصمیم گرفتم فقط آب جوش بخورم و
چایی را بی خیال شوم, متوجه مشکل بسیار بزرگی شدم و آن اینکه ته فلاسکم
سوراخ شده و از آن شر و شر آب جوش روی پایم ریخت.
جوری شده بود که اگر برعکس میگرفتم به درون لیوان و اگر به شکل عادی می گرفتم از تهش به روی زمین می ریخت.
نصف آب جوش که روی شلوار من و روی زمین ریخت, بعد من به سرم زد که حالا که اینطور است و از ته فلاسک آب
می ریزد آن را به روی کتری بگذارم تا لا اقل کمی آب بماند برای خوردن.
این توضیح را بدهم که بدنه ی فلاسکم از جنس پلاستیک بود و ظاهراً هنگام جا به جایی وسایل، به آن فشار آمده بود و همین موضوع، باعث پیش آمدن آن رخداد خنده دار شد.
فردای آن روز هم 3 کلاس داشتم، ساعت های 8 و 10 صبح و 14
کلاس ساعت 8 که برگزار نشد. من هم از فرصت پیش آمده کمال استفاده را بردم و به سعید مصلحی زنگ زدم تا بیاید و با هم به اداره ی امور مربوط به تغذیه برویم تا مشکل رزرو نشدن صبحانه و شامم را رفع کنم. این کار انجام شد و دوباره سعید مرا به دانشکده باز گرداند.
حوصله ام سر رفته بود.
ساعت 10 شد و یکی از آقایان هم کلاسی که بعد ها تا پایان ترم اول، همیشه یار و یاورم بود، دستم را گرفت و به سمت کلاس راهنمایی کرد.
اما به این دلیل که در ردیف اول تمام صندلی ها پر شده بود، مرا در ردیف وسط که خانم ها نشسته بودند نشاند. من خیلی خیلی دلم آن لحظه شکست، چرا که همه ی پسر ها کنار هم نشسته بودند و من جدای از آن ها. آخر کلاس هم که رسید، مانده بودم چگونه به خوابگاه بروم، اصلاً با محیط دانشگاه آشنا نبودم.
با هر بد بختی ممکن خودم را شانسی شانسی به خوابگاه رساندم اما در بین راه، به کلی مانع برخورد کرده بودم و بسیار کلافه بودم. همان جا بود که جرقه ی انصراف در ذهنم زده شد. کلاس بعد از ظهر را نرفتم. تصمیم گرفتم بخوابم و عصر تمام وسایلم را جمع کرده و برای همیشه از دانشگاه بروم.
این کار را هم کردم و ساعت 18 روز دوشنبه، مورخ 14 مهر ماه 1393 به خانه برگشتم.
اما نتوانستم آن جا دوام آورم و دوباره هوای دانشگاه را کردم، این دفعه به خودم قول دادم که خود را با شرایط موجود وفق دهم و دیگر فکر های احمقانه به سرم نزند.
یک هفته بعد به خوابگاه برگشتم و تا یک ماه هم غذا رزرو نکردم تا خودم راه بیفتم و آشپزی کنم.
هر چند اوایل خیلی غذا هایم خراب می شد، یا بی نمک، یا سوخته، یا خمیر و یا بد مزه می شد.
گاهی اوقات هم غذا های چرت و پرت درست می کردم و همه اش را می ریختم در سطل زباله، مثلاً انار پلو یا پرتقال پلو.
(واقعاً خنده دار است نه!؟؟؟)
برای خودم که واقعاً یادآوری آن غذا ها و چگونگی تهیه شان مایه ی سُرور و شادیست.
به مرور زمان وقتی دیدم آشپزی، علیرغم تمامی خوش گذرانی هایش، وقت زیادی را از من می گیرد و از کار و زندگی می اندازد، تصمیم گرفتم از اواخر آبان ماه شروع به رزرو غذای دانشگاه کنم.
اما در عین حال اواخر هفته یا روز های تعطیل که خبری از غذا نبود، خودم آشپزی می کردم و تا کنون تنها دستآوردی که از زندگی در خوابگاه کسب کردم، قدری مهارت در انجام آشپزیست.
اکنون سومین سال تحصیلی را در دانشگاه فردوسی مشهد می گذرانم و وضعیت درسی چندان جالبی هم ندارم، اما در خوابگاه و در میان کلیه دانشجویان نابینای خوابگاهی، تنها من و یک نفر دیگر هستیم که به خوبی می توانیم آشپزی کنیم.
با آرزوی موفقیت برای تمامی شما خوانندگان گرامی، شاد و پیروز باشید.