آره. دقیقا از اتفاقاتی که توی فضای مجازی نابینایان افتاد، یاد بهار عربی، بیداری عربی یا جنجال عربی افتادم! یکی میگه عربا خودشون بیدار شدند، یکی میگه دست استعمار توشه. هرچی که هست، بدجوری همه چیز و همه جا رو به آشوب کشونده. سایتای مام همینجور شد. تا حالا توی این چند سال، چندین اختلاف و درگیری پیش اومده که دوست ندارم خاله زنک بازی در بیارم، دونه دونه اون رخداد های تلخ رو واکاوی کنم و بشینیم توی کامنت ها هزار ساعت راجع بهشون بحث کنیم و بعدم دعوا بشه من کامنتا رو پاک کنم یا ویرایش کنم یا تهش ببندم. بیشتر دوست دارم به علت اتفاقی که اخیرا توی اینجا افتاد بپردازم. شاید راسته. شاید من بی ثبات بودم که یه دفعه تصمیم گرفتم اختلافات بین کاربر ها رو شخصا مدیریت کنم. شاید همین شوکی بود به تیم مدیریتم که شوک من باعث شد اونام یه شوک در مقابل به من بدند و بکشند کنار. البته من از قبلش خیلی گفته بودم میخوام برم کنار و دلیلی که همه می گفتند نرو، این بود که ریزش پیدا می شد. خب؟ الان که من نرفتم و اونا رفتن، ریزش پیدا شد یا نشد؟

سیروس رو شاید فقط من بفهمم و هرکی که کار اجرایی داشته و اسمش مدیر بوده. این نخواستن یه وبسایت یا یه جایی که خودت ساختیش و پرداختیش، نمیدونم دقیقا ریشه تو چی داره. نمیدونم دقیقا سیروس چی پیش خودش فکر کرد یا چرا اون همه اذیت شد سایتش رو گذاشت کنار ولی خودمو میدونم. به جای اینکه از احتمالات سیروسی حرف بزنم، از قطعیات مجتبی ای میگم. جالبه فقط سیروس نبود که به نقطه ی صفر یا حتی از نظر من زیر صفر رسید، حتی محمودم یه جایی به همین نقطه ی سیروس رسید.

واقعا هر کودوم از شما کاربر ها که از ضعف مدیریت هر یکی از ما یا حد اقل از ضعف مدیریت شخص من ناراحت شده باشید، نخواسته باشید توی همچین فضا هایی حضور داشته باشید، حق دارید! شما که موش آزمایشگاهی نبودید! شما به ما اعتماد کردید و اومدید، تا اینجا اینجایی که الان هست بشه. تصمیماتی که من واسه یه وبلاگ می گیرم، واسه موندنش یا نموندنش، واسه کوچیک کردن یا گسترشش، واسه تغییر ظاهر و باطنش، کاملا حقمه. ولی تصمیماتی که در مورد یه سایتی مثل اینجا گرفته میشه، شاید کاملا حقم نیست! من فکر می کنم توی ایران، یه نفر از همون بچگی، برخلاف دانش آموز های مدارس غربی، فرصت اینو پیدا نمیکنه که مدیر بودن، دمکراسی، انجمن داری، سایت داری، مشورت و نظیر اینا رو تمرین کنه. و نتیجه اش میشه توجیه خوبی واسه من که بگم چرا اینجا اونقدر که باید، مطلوب نیست.

یه پدر واقعی، یه مادر ایده آل، وقتی میرسه خونه و از شانس بد سردرد میگرنیش اود می کنه، سر خانواده خالی نمی کنه، بچه ها رو کتک نمی زنه، غذا رو نمیسوزونه و ملتو توی اتاقاشون حبس نمی کنه. وقتی پدر و مادر ایده آل با هم اختلاف دارن، به بچه هاشون ظلم نمی کنن. اختلافات یا تصمیمگیری های داخلی، همیشه داخلی می‌مونه و همه چی واحد و یکپارچه پیش میره. ولی خب گفتم ایده آل. متأسفانه ایده آل نبودن اکثر گروه ها و خانواده ها باز یه توجیه و دست آویز خوبی میشه واسه من که بگم چرا اینجا اونقدر که باید، مطلوب نیست.

من خسته شدم چون شاید تیپ شخصیتیم مناسب اداره ی یه مجموعه نبود، چون اسم اینجا، یه جور هایی روحمو می خورد. البته این حرفام یه جورایی تکراری میشن. دقیقا عین خیلیاشونو توی کامنتای پست مربوطه نوشتم. ولی حس می کنم این اسم، یه مسئولیت پنهان، یه سنگینی غیر قابل وصفی داره که حتی شبا توی خوابم شکارت می کنه. دو سری آدم داریم. بی خیال ها و نگران ها. دل بزرگ ها و دل کوچیک ها. هنری ها و قراردادی ها. باری به هر جهت ها و سختگیر ها. شنگول ها و استرسی ها. متأسفانه، ژنتیکم، محیطم، همه منو جزو دسته ی دوم بار آوردند. این شد که نتونستم چهارتا درگیری ساده رو تحمل کنم. این شد که نتونستم تماس از طرف کمیته تشخیص مصادیق مجرمانه و پلیس فتا رو تحمل کنم. این شد که نتونستم لینک های خراب و شکسته داشتن اینجا رو تحمل کنم. این شد که نتونستم تاپ نبودن اینجا رو تحمل کنم. این شد که نتونستم ضعف مالی و فنی اینجا رو تحمل کنم. این شد که نتونستم ضعف امکانات اینجا رو تحمل کنم. و میدونید چیه؟ هنوزم با این مسائلی که گفتم کنار نیومدم. هنوزم نمیتونم با اشکالاتی که توی گوشکن وجود داره کنار بیام و کمبود ها رو تحمل‌شون کنم. حتی همین که یه عده ای از اون پست به بعد دیگه سردماغ نیستید، همین که غیر از نابینایان، حتی بینا هایی مثل رهگذر و رعد ناراحت شدید، همین که شوک ها و اتفاقات تصادفی و ناخواسته ساختار اینجا رو تغییر دادند، همین که آخرش هر کاری کنی یه جای کار می لنگه، همینا و یه کلی چیز میز دیگه، همه ی اینا روی مخم راه میرن.

شاید خیال کردید من بیخیالم. اتفاقا نع! خودم بیشتر از هر کسی دیگه خودخوری می کنم. اصلا نمیدونم چرا؟ چی؟ کی؟ چه وقت؟ کجا؟ چطوری؟ باید چی میشد که نشد؟

مشکل من یکی دو تا نیست. اینایی که بالا گفتمو بگذارید کنار افسردگیم. کنار قرص ها و هرچی که واسه بیرون اومدن از حالت روحیم استعمال می کنم و بازم نمیشه. قبول دارم. قبول دارم. نمیخواد بهم بگید. درسته. مظلوم نمایی اصلا چیز خوبی نیست. این اطمینان رو بهتون میدم اینام ننوشتم که واسم دلسوزی کنید یا توی کامنت ها حقو بهم بدید. اصلا راستیاتش این مطلب رو واسه توجیه نمی نویسم. شما رو اونقدر با شعور و با ارزش میدونم که این حق رو به خودم ندم برای شستشوی مغزی شما تلاش کنم! اگه می بینید دارم می نویسم و دارید می خونید، واسه شروع یه بحث تازه نیست، واسه بحث کردن های دوباره نیست، واسه اثبات صحت مدیریت یا اعتراف به اشتباه های کرده و نکرده، خواسته یا ناخواسته نیست، اگه دارم می نویسم، واسه اینه که نوشتن عادتمه، واسه اینه که از قدیم ذهنیاتم و هرچی توی درونیترین جای زندگیم بوده رو توی گوشکن می نوشتم. من حتی اینکه ماشین لباسشویی نداشتیم و خودم توی خونه با دست رخت می شستم رو اینجا نوشتم و الانم پشیمون نیستم ازش. پس اگه می نویسم، واسه اینه که ما هم محلی ها، ما گوشکنی ها، عادت داریم هر وقت یه اتفاقی واسمون می افته، بیاییم توی میدون محله، چهارتا رو جمع کنیم، بریم بالای یه بلندی بایستیم و هرچی تو دلمونه بگیم.

پس ننوشتم که نتیجه گیری کنم، و ننوشتم که چیزی رو رد یا ثابت کنم. فقط نوشتم که بلند بلند فکر کرده باشم. نه تلاش کردم دنبال مقصر بگردم و نه تلاش کردم خوب یا بد باشم. فقط بلند بلند فکر کردم. همین.

شاید هنوز هم حالو هوام هیچ خوب نیست!

ولی شما؟

شما؟

شما لذت ببرید از زندگی!