توجه: نوشته ای که در زیر می خوانید، صرفا زاییده تخیل نویسنده است و واقعیت ندارد. هرگونه تشابه اسامی، اشیا، مکان ها و رویداد ها|، با موارد مشابهی که در دنیای واقعی در این نوشته وجود داشته باشد، کاملا ناخواسته است.

“هنوز پام درد می کرد ولی این دفعه خواستم تسلیم نشم و برعکس دفعات قبلی که توی خونه می موندم، این دفعه بزنم بریم به سرعت برق و آب. البته گازمونو نگفتم چون کنتورش با همسایه طبقه پایین و بالا مشترکه و صاحب خونه فعلا قصد جدا کردنشو نداره و من مجبورم هرچی اونا گاز مصرف می کنند رو پولشو بدم. مثلا من ده تومان مصرف می کنم. ولی جایی معلوم نیست که. دویست و ده هزار تومان قبض مییاد. تقسیم بر سه طبقه؟ بعله. میشه هر طبقه هفتاد هزار تومان. که منم باید اخ کنم. اینه که گازو توی اون جمله نگفتم. تلفنم هم بهش نمیخوره چون فیشش کوچیکه قد ساکت شبکه نیست آر جی یازدهه و تازه قبض هم معمولا واسش نمییاد باید با ناز و اشوه شتری با سامانه ی آسان پرداز مامانش اینا پرداختونده بشه. اینه که همون برقو آب، مناسبتره فعلا.

سرتونو درد میارم؟ خب نخونید. درد نمیارم؟ خب بخونید. اصلا به من چه! هر کاری عشقتونه واستون تفریحه! این بود که راه رفتن توی خیابون، باعث میشد بیشتر و بیشتر بفهمم چقدر پام درد می کنه. هیچی دیگه. تا یه جایی رفتم، بعدشم یه اتفاقی افتاد که کلا برگشتم. یه مادری رو دیدم داره میزنه توی سر و بار خودش و بچش. داد میکشه و هی میگه خاک تو اون سر من! خاک تو سر بابات! خاک تو سر تو! اینجا؟ اینجا؟ چرا اینجا آخه؟ بچه‌ه هم داشت گریه می کرد و می گفت ببخشید. مامان ببخشید. اولش فکر کردم بچه‌ه توی خودش ریده یا مثلا شاشیده که اینطور مورد ضرب و تنبک و تمپو قرار گرفته. ولی یه کم که بهشون نزدیکتر شدم، دیدم یعنی شنیدم یعنی استشمام کردم بوی استفراقی عجیب رو! بوی نون و پنیر و چای شیرینی که با اسید معده ترکیب شده باشه رو می داد. هیچی دیگه داشتم رد می شدم که ذهن خر و جاسوسم قدم هامو آرومتر کرد تا بفهمه تهش چی میشه. یکی از اون خاک تو سرت هایی که اون خانمه می گفت باید اینجا نصیب من میشد! خاک تو سرت مجتبی! بدبختی مردم تماشا کردن داره؟ آشغال! پست! تو دیگه کی هستی! هیچی. زنه داشت ناله می زد که اآخه پای اون شیر آب، اون همه مرد و لات و لوت واستادن دارن هر و کر می کنن، من چطور ببرم بشورمت؟ کثافت! همینجور می برمت خونه تا یاد بگیری. ولی آخه هیچ ماشین یا اتوبوسی رامون نمیدن! داشت اینا رو می گفت که دوباره خر شدم رفتم جلو، در واقع برگشتم عقب و گفتم عذرخواهی می کنم خانم. گفت میخوای بری اون طرف خیابون؟ باید از این پارک رد بشی. گفتم نه. گفت پس چی؟ گفتم اجازه میدید من بچتونو ببرم دستو صورتو لباسشو زیر اون شیر آبی که میگید بشورم بیارم؟ گفت شما؟ هه. نه. یکی میخواد خودتو… ببخشیا. ولی یکی باید دست شما رو… خدا منو مرگ بده. هیچی. نه آقا. ممنون. بفرمایید. گفتم من مشکلی با این کار ندارم. نه می خورم زمین، نه بچتو میندازم زمین، و نه اینکه شستم میره توی چشمم. خندید. این جمله ی آخری، خانمه رو خندوند. به بچه‌ه سلام کردم. مادرش گفت اسمش شروینه. گفتم شروین، اسمت چیه؟ خندید. گفت شروین دیگه! عمو؟ تو کو. خفه شو. نپرس. گفتم بذار بپرسه. اذیتش نکن. گفت نه. غلط میکنه بی احترامی کنه. باید از بچگی یاد بگیره. گفتم بپرس عمو. گفت چشمات چی شده؟ گفتم میخواستی بگی کور؟ باید بگی نابینا. آدم با کلاس ها میگن نابینا. کور خوب نیست. گفت نابینایی؟ گفتم آره. وقتی به دنیا اومدم، پرستار دستش رفته توی چشمام. گفت جدی؟ خندیدم. گفتم نع بابا! شوخی کردم. اگه بیایی بریم تمیز بشی، واست میگم چی شد اینطور شدم. دستشو گرفتم بریم که مادرش گفت نه. نمیتونه بیاد. گفتم چرا؟ گفت پاهاش خیلی ضعیفند. چهارتا قدم که بزنه خسته میشه کلا. معمولا همیشه بغلش می گیرم. گفتم سخته که! چند سالشه؟ گفت چهار. هیچی دیگه. منم بچه رو بغل زدم با اون همه بو و مواد استفراقی بردمش سمت شیر. فقط چون شیرو بلد نبودم، از خود زنه کروکی گرفتم. هیچی دیگه. بچه رو مثل موش آب کشیده کردم. یه کم نا آرومی می کرد، یه کم با هم می خندیدیم، یه کم ساکت بود، یه کم یه کم، گذشت تا تقریبا شسته شد. شلوار و پیرهنش رو در آوردم، زیر شیر شستم و آبشونو گرفتم. اما فایده ای نداشت. بوی تعفن از لباساش می زد بیرون. جالب اینکه شرت و زیرپوشش کمتر آسیب دیده بود و هم کثیف نشده بود و هم بوی خیلی کمی می داد. همونطوری بچه رو بغل زدم بردم پیش زنه. گفتم خانم؟ این لباساشو بگیرید ی پلاستیکی چیزی جور کنید ببرید خونه بشورید. بوی مرغ زنده ی گندیده میدن! بچه‌ه از فرط خنده ریسه رفت تا این حرفو شنید! خخخ. برعکس تصور من که فکر کرده بودم از شنیدن این حرفم بدش بیاد.

زنه تشکر کرد و بچه رو همون‌طور نیمه اریان بغل زد که بره. کلی تشکر کرد و پرسید شما جایی نمیخوای بری راهنماییت کنم؟ گفتم نه. حس می کردم ی کمی بو به خودم مونده ولی شک داشتم که آیا واقعا چیزی بهم هست یا دماغم پر از بو شده.

هیچی دیگه. برگشتم خونه لباسامو انداختم لباسشویی. حالام داره قر و قر و قر میشوره. هه. کلا روزم به هدر رفت. انگار قسمت نیست من 33 پل برم، در باز کن بخرم، سطل آشغال بزرگ بخرم، شادی کنم و لذت ببرم از زندگی”!