این روزها شاهد دو واقع متضاد بودم که اعصابم را داغون کرده و قلبم را به درد آورده، گفتم با شما هم در میون بذارم ببینم در احساسی که من دارم شریکید یا کاملا برعکس فکر میکنید.

دخترم منشی یا به اصطلاح خودشون مدیر فروش یک خانمی هست که لوازم مربوط به دکوراسیون داخلی ساختمان میفروشند. این خانم یه بچه 4 5 ساله داره. دیروز جشن تولد این بچه بود. خانم استادکار منشی یا مدیر فروشش را هم دعوت کرده بود. وقتی که برگشت گزارش داد که وای نبودید و ندیدید که چه جشنی گرفته بودند چه خرج و مخارجی کرده بودند. میگفت طوری مراسم گرفته بودند که انگار یه مراسم عقد و عروسی با تشرییفات آنچنانی بود. از مهمانان زیادی که دعوت کرده بودند از شام و میوه و بریز و بپاش آنچنانی که داشتند از چند فیلمبردار و گروه موسیقی که آورده بودند از تزییناتی که کرده بودند که برای نمونه میگفت فقط 200هزار تومن فقط بادکنک خریده بودند و خلاصه میگفت که شاید 5 6 میلیونی بخوبی خرج کردند آن هم برای بچه ای که خودش کمترین احساسی به مراسمی که برای خودش بود، نداشت، یعنی اصلا سرش نمیشد که چی به چیه کی به کیه..

حالا همین خانم دو سه ماهه که حقوق منشی یا مدیر فروشش را نداده و یک بهانه مسخره گرفته که چرا فلان شخص که وسیله خریده پولش را نداده و میگه تو مسؤولی و تا پولش را نده من هم حقوق بهت نمیدم. و این در حالیه که این منشی و مدیر فروش هیچ تعهد و ضمانتی نداده که مسؤولیت برگشت پول مشتری را تقبل کنه و البته میگه که مشتری برامون چک آورده بود ولی چون مدتش یکی دو ماه بعد بود خانم مدیر نه تنها چک را قبول نکرد بلکه کلی بد و بیراه هم بار این مشتری کرد و حالام مشتری پاشو کرده تو یه کفش که چون بی تربیتی کردی باید مجازات بشی و من هر وقت دلم خواست پولتون رو میدم. خلاصه از من که حرص میخورم که چرا قاطعانه نمیگی باید حقوقم رو بدی و مثلا دو فقره چک از مشتری دستش بود که اتفاقا خودم رفتم پولش رو وصول کردم ولی همهشو ریخت بحساب خانم مدیر و حاضر نشد که بدون اجازه حق مسلم خودشو کم کنه و بقیه رو تحویل بده.

حالا اینو داشته باشید تا قضیه بعدی رو بگم.

چند روز پیش با داداشم از ماشینش پیاده شدیم و به طرف خانه مادر میرفتیم که یهویی دیدیم یه پیرمردی به طرفمون اومد داداشم که تا حدودی میشناختش باهاش سلام علیک کرد. پیرمرد به طرف ما اومد ما فکر کردیم که میاد برای احوالپرسی و چاق سلامتی نزدیک که شد یهویی خورد زمین من و داداش بلندش کردیم داشت میلرزید وقتی بلند شد گفت که گرسنه است و از شدت گرسنگی ضعف کرده. خلاصه همونجا گفتیم بشین تا برات غذا بیاریم. اومدیم خونه و داداشم ظرفی غذا براش برد در حالی که اون روز هم مهمون بودیم و هم مهمون داشتیم ولی به وظیفه انسانیش عمل کرد.

حالا از هر دو گروه که براتون تعریف کردم تو جامعه زیاده. دیشب در یک جشن تولد برای یک کودک 4ساله چه بریز بپاشها میشه تا جایی که غذا زیاد میارند و میریزند دور و از طرفی افراد زیادی مثل اون پیرمرد محتاج یک لقمه نون هستند.

واقعا این دردها را کجا باید برد؟ چرا این خانم نباید بجای این همه اسراف برای جشن تولد یک کودک 4ساله به فکر این همه محتاج و نیازمند باشه! چرا نباید پرداخت حقوق کارمندش در اولویت باشه تا مبادا او مجبور نشه از راه دیگری تلافی و جبران کنه!

واقعا آیا مَثَل «از ماست که بر ماست» شامل حال ما نمیشه! آیا مَثَل «یکی میمرد از درد بینوایی …..» شامل حال ما نمیشه.

من که همین الآن که این مطالب را مینویسم و اون پیرمرد را تصور میکنم بغض گلوم رو میفشاره و اشک در حال خودنمایی است.

باید آرزو کنیم که روزی لااقل مردم همو درک کنند شرایط را بفهمند لااقل خودشون بخودشون ظلم نکنند. البته افراد خیرخواه هم خوشبختانه کم نیستند ولی نسبت به گرفتاران و نیازمندان جامعه، چرا، هنوز کمند.

به امید آینده ای بهتر همراه با رفع تبعیض و ناعدالتی برای مردم بزرگ ایران.

گرفتاران زیادی در بین همنوعان خودمون هم هستند که صدایشان بجایی نمیرسد کسی آنها را نمیبیند در کنج خانهها با ناامیدی و افسردگی گذران عمر میکنند بدون اینکه کمترین امیدی به آینده داشته باشند. باز هم جز آرزو کردن برای بهتر شدن کاری نمیتوان کرد.

فقط فعلا میتونم بگم که مواظب خودتون و خوبیاتون باشید خخخخ.