یه افسردگی خاصی دارم. همیشه از شولوغی ها خوشم میومده و الانم مشکلم دقیقا همینه. یعنی شهرک ما که همش شولوغ بود و همه تا دو سه روز پیش جیغ و ویق می کردند، الان دیگه با اومدن پاییز و مدرسه ها و دانشگاه ها، انگاری ساعت پنجو شش بعد از ظهر که میشه، تاریک که میشه، اذانو که میگن، کلا شهر خواب میره. مثل پایی که خواب رفته باشه، مغزم تس تس میکنه. شایدم وز وزه. نمیدونم دقیقا چیه. هر گروهی هم برم، هر جمعی هم باشم، واقعی یا مجازی، خواجو یا اسکایپ، ته دلم شور میزنه. شور پاییزو، شور خلوت بودن همه جا رو. انگار این پاییز، بی کس بودنمو بد‌جور توی سرم میکوبه. از همون بچگی این دلشوره ه بام بود. کمو زیاد میشد ولی بود. خصوصا زمستونا. می رفتم کز می کردم پای بخاری، و در حالی که به لذت بردن برادر هام از برنامه های تلویزیون می گوشیدم، با خودم توی این فکر بودم که چطور مردم دارند لذت می برند؟ چطور اینقدر خوش به حال همه هست؟ چرا خوش به حال من نیست؟ عصر ها، دقیقا همین ساعت ها، ی کم قبلترش. مثلا حدود ساعت پنج پنجو نیم توی مهرماه، توی محوطه ی مدرسه ابابصیر قدم می زدم و از دور، به فوتبال بازی کردن بچه های چشم‌دار توی چمن ها و شوت‌بازی بچه های بی‌چشم توی حوض بدون آب می گوشیدم و بازم می گفتم خوش به حال همه که چقدر دوست زیاد دارند و من نه. چرا من الان خونه پیش مامانم نیستم؟ محیط خوابگاهی، بد کوفتی بود. عصر ها، خصوصا پنجشنبه جمعه ها، خیلی دلگیر بود. سعی می کردم بین اون همه غریبه که از استان های مختلف توی یه خوابگاه دور هم جمع بودیم، سرمو با کارت بازی، منچ و مار‌پله و مشق و رادیو و تلویزیون و هرچی میشد گرم کنم اما فایده ای نداشت. ی غمی مثل یه رخت‌شور حریص، ته سینم چنگ میزد. اصلا هم چنگش کوک نبود. سر سیماش بد خراش هایی روی لوح خاطراتم ایجاد می کرد. خراش هایی که الان جاشون خیلی میسوزن. مثل تس تس پا، مثل وز وز مغز.