دوستان عزیزم سلام.
میدونم حال روحی بعضی از شما خوب نیست و تحت تاثیر اتفاقات اخیر قرار گرفتید.
میدونم بعضی از شما از شادی در پوست خود نمیگنجید و رفتن حسینی، چشمه و پریسیما را بهترین اتفاق میدانید.
دسته ای دیگر هستند که بیتفاوت هستند و فرقی نداره کی باشه کی نباشه. آنها فقط میخواهند در سایت فعالیتی داشته باشند و از مطالب
استفاده کنند.
گروه اول فقط بخاطر دوست بودن با این سه عزیز (احساساتی) یا بخاطر اینکه فکر میکنند اگر امروز با اینا چنین رفتاری شد پس
ممکنه فردا هم با خودشان چنین رفتاری شود (منطقی) هستند.
گروه دوم فقط بخاطر دشمنی با این سه نفر و یا فقط محله قدیمی رو میخواهند (احساساتی) و یا اینکه نفعی از رفتنشان
خواهند‌برد(منطقی) هستند.
گروه سوم هم یا کسی رو زیاد نمیشناسند یا فضای مجازی رو آنقدر جدی نمیگیرند که حسی داشته باشند.

اول شهروز، دوست مجتبی و به تعبیر برخی دوستان دست راست مجتبی.
تاریخ ورود ۲۷ آبان ۹۲ با عنوان: اولین پست من.
اولین کامنت از طرف زهره.
کسی که خدمت کرد و انتظاری هم نداشت. بی مزد بودو منت هر خدمتی که کردم.
کسی که صادقانه اینطور میگه: راستی شما وقتی اولین پستتونو میذاشتید چه هحساسی داشتید؟ خداییش در یک ساعت چند بار بهش
سر زدید که ببینید کسی نظر گذاشته یا نه؟ نترسید خود منم وضعم بهتر از شما نیست. امشب اگر خوابم ببره خیلی خوبه.

چی شد که در پست: قدری با مجتبی در سوم مهر ۹۵. تلخ خداحافظی کرد و گفت: به هر حال شاید تا حالا امکان فعالیت برای من به
عنوان کاربر اینجا وجود داشت. ولی با اتفاقات یکی دو ساعت اخیر دیگه حتی فعالیت شخصی من هم اینجا به صلاح نیست.

مهرداد چشمه، کسی که یکی از مهربانترین عموهای سایت بود. تاریخ ورود ۲ بهمن ۹۲.
با (از این ده رمز عبور هرگز استفاده نکنید) وارد شد.
زحمت زیادی کشید گروه واتساپی راه انداخت که به گفته خودش قلبش براش میتپه.
حالا عموی سایت ناراحته.

بانو پریسیما. کسی که بیشتر ما قلبا دوستش داریم.
حاضر نبود دل کسی رو بشکنه و از دلشکسته ها دلجویی میکرد.
تاریخ ورود 17 شهریور 93. عنوان اولین پست: آخرش شاخ غول رو شکستم. بچه ها در مورد طراحی ی بازی کارتی نظر بدید.
یک خانم که سکوت کرد و چیزی نگفت.
سوالهای بسیاری هست که ازش بپرسیم.
چرا سکوت؟ آیا بعد از این چندسال باز غول استرس برگشت که دیگر خبری از پستات نیست؟
پستای آموزنده که یکی از بهتریناش کوتاه نویسیِ.
آموزگاری که دغدغه اش این بود که مبادا غلط بنویسیم.

ناگهان اتفاقاتی افتاد که بیشتر ما شوکه شدیم.
دوستان برای تفریح به اصفهان رفتند بعد که آمدند همه چیز تمام شد.

بیشتر ما مجتبی رو میشناسیم. کسی که سایت رو به وجود آورد تا با هم باشیم و به قول خودش لذت ببریم از زندگی.
ایجاد سایت و تلاش برای انتقال دانش به بقیه همنوعان جای قدردانی داره که به قول خودش همه کارا رو عشقی انجام داده.
دوستان من مجتبی هم مثل بقیه ما انسانه. عصبی میشه، قات میزنه، خوشحال میشه، میخنده، گریه میکنه، کار درست میکنه و اشتباه
هم میکنه.
مثل بقیه انسانها ممکنه در مواردی با آگاهی کامل نیت بد هم داشته باشه.
فرشته که نیست همه اش خوب باشه. شیطان هم نیست که همیشه بد باشه.

بذارید من نظر خودم رو از این واقعه بگم. از رو عصبانیت و احساسات کارهایی صورت گرفته که نبایست میگرفت.
دنبال مقصر گشتن فایده ای نداره.
این سه عزیز آنقدر بزرگوار هستند که نمیخوان سایت تعطیل بشه.
باهاش خاطره دارن.
من فکر میکنم اگر مجتبی در کمال آرامش بود اون کار رو نمیکرد و بهتر مدیریت میکرد.
من به قدر نشناسی مجتبی هم اعتقاد ندارم. شاید خودش قبول داره که کارش اشتباه بوده و عصبی شده.
یا غرور داره که نمیخواد از دوستانی که زحمت کشیدن عذر بخواد یا اینکه میگه حالا اتفاقیست که افتاده و گذشته.
یا اعتقاد داره که اشتباهش کمتر از اشتباه اونا نبوده و دلیلی برای عذرخواهی نمیبینه.
هرچه هست نباید با احساسات حرف زدن و خوشحال کردن دشمنان کار رو پیش ببریم.
دوستانی که نیت خیر دارید، با تحریم کردن سایت به چی خواهیم رسید؟
فکر نمیکنید با تحریم، به خودمان و مخصوصا دانشآموزان ضربه میزنیم؟
من کسی هستم که با این سه عزیز بیشتر در ارتباط بودم تا مجتبی.
اگر احساساتی بودم که حالا چهارتا بد به مجتبی میگفتم و از سایت میرفتم.
ولی واقعیت اینه که مجتبی هم مثل بقیه دوستان خیرخواه دلش برای دانش آموزان میسوزه. زحمت کشیده. با یه کار اشتباهی که کرده
زحماتشو نادیده نگیرید.
در آخر هم از بزرگان و عقلای سایت میخوام که تلاش کنند اوضاع درست بشه و از دوستان هم خواهش میکنم که سایت رو ترک
نکنند.