با سلام و عرض ادب خدمت دوستان داستان سرا! من همان پژوهنده خاطره نویس شیطان هستم که به علت تغییرات در شرکت گوگل ارتباطم با شما قطع شده بود،و اما آلاچیق خرسواری در روستا: تابستان سال 1374 بود که برای همیشه از مرکز نابینایان مرخص شده بودم. در آن زمان برای من خیلی سخت بود بدون دوستان نابینا زندگی کنم به همین علت تصمیم گرفتم با دو نفر از دوستان که چند سال زودتر از بنده از مرکز نابینایان مرخص شده بودند ارتباط برقرار کنم و به تفریح بپردازم. منزل یکی از دوستان دستگرد برخوار اصفهان بود و دیگری در بادرود نطنز اصفهان. سپس ما سه نابینا هر چند روز یک بار تغییر مکان میدادیم هر یک هفته یا ده روز در منزل یک کدام به تفریح و سرگرمی میپرداختیم. مدتی در روستا پیش پدرم بودیم که پدرم گفت: فردا صبح باید سوار خر شوید و با گوسفندان به مزرعه بیایید!ما هم پذیرفتیم. از روستا تا مزرعه حدود یک ساعت راه بود. صبح زود پدرم گوسفندان را از طویله بیرون آورد و خر را پالان کرد در آن زمان من کم بینا بودم و دو دوستم نابینای مطلق، من به خر سواری وارد اما آن دو ناوارد، کمی دورتر از منزل خر را کنار تله خاکی قرار دادم و اول اکبر را سوار کردم و سپس عبدالله را،اکنون نوبت خودم بود که سوار شوم من قرار بود جلو اکبر سمت سر خر سوار شوم پای چپ را بالای خر بردم و چوبدستی یک متری را تکیهگاه دست راست قرار دادم و با یک خیز سوار شدم با سوار شدن من بار خر سه برابر سنگین شد و خر تکانی خورد و عبدالله که پشت اکبر قرار داشت و تقریبا روی پالان نبود از روی عقب خر سر خورد و در حین افتادن پایین اکبر را محکم بغل کرد و اکبر هم مرا بغل کرد و هر سه از بالا به زمین سقوط کردیم و خر که کمر خود را سبک حس کرد همانجا ایستاد و محو تماشا شد و سه نابینا تا چند دقیقه میخندیدند.سپس هر سه دست در دست قلاب کردیم و افسار خر را گرفتیم و حدود دویست متر دویدیم تا به گوسفندان رسیدیم و با احتیاط بیشتر سوار خر شدیم و همراه گوسفندان به مزرعه رفتیم و تا عصر به تفریح و خنده پرداختیم… راستی در بین راه از کنار یک مزرعه ی دیگر باید عبور میکردیم که پدرم با موتور همانجا به ما رسید و ایستاد و پیش ما آمد و گوسفندان ناگهان ترسیدند و رم کردند و پای به فرار گذاشتند و همانجا پدرم اکبر را سوار موتورش کرد و به مزرعه ی خودمان برد تا بار خر سبکتر شود و من و عبدالله با خر و گوسفندان به راه ادامه دادیم تا به مزرعه رسیدیم… واقعا چه دوران باحال و با صفایی داشتیم… البته من و عبدالله هنوز هم با هم رفیقیم و با هم رفت و آمد داریم….در ضمن این ماجرا با ضبط واکمن با کیفیت پایین ضبط شده است و در بایگانی خاطرات بنده قرار دارد….. تا تعریف خاطره بعدی و ورود به آلاچیقی دیگر خدانگهدار!.