و آنچه که جای تاسف داره که اینجور افراد خشک مغز و خرد گریز ظاهرا بیشتر در دانشگاهها پیدا میشند تو رو حضرت شلغم ببینید وضعیت دانشگاههامون بکجا رسیده خخخخخ. دوستان میگند که رسانهها باید فرهنگسازی آگاهسازی و اینجور کارا بکنند آخه جان دل برادر وقتی برای همین ها حدیث و روایت داریم دیگه چی بیاند بگند. تو یکی از مقالات که منتشر میکردم در همین زمینه تحقیق انجام شده بود و طرف کلی روایت و حدیث آورده بود که اگه فردی ۴۰ قدم نابینایی را همراهی کنه ثواب بی حد و حصری خواهد داشت اونقدر حوری بهش میدند که میزنه تو سرش که خدایا من با اینهمه چیکار کنم. خب این بچهها از همین فرهنگ برخاسته اند دیگه. نمیدونم چرا برخی اینقدر گستاخ هستند که تا این حد در امور شخصی دیگران دخالت میکنند نه انگار که ما هم حریم شخصی و خصوصی و فردی داریم. ولی محمدجواد نکنه داشتی به ظرف ماست ور میرفتی که بازش کنی و راهشو پیدا نمیکردی و اون طرف داشته میدیده و وقتی دیده که نمیتونی راهشو پیدا کنی اومده به کمکت. آخه بعضی ظرفها برای باز کردن قلق خاصی دارند مثل آب میوههای پاکتی که یه سوراخ کوچولو دارند که این سوراخ یه پوشش نازکی داره که باید نی را دقیقا همونجا فرو کنی تا داخل بشه خب اگه یه نابینایی نتونه اون سوراخو پیدا کنه و مثلا بخواد نی را وسط پاکت یا جای دیگری فرو کنه خب طبیعیه که فرد بینایی که میبینه ما داریم به خطا میریم و بیخودی تلاش میکنیم میاد به دادمون برسه. خلاصه که اول که ما خودمون باید به مهارتهای لازم و کافی و وافی برسیم تا دیگران نیازی به کمک و ثواب نبینند. ما یه روزی در جلسه ای بودیم سر میزی نشسته بودیم چندتا نبین و چندتا ببین. یکی از ببینها که مسؤول مرکزی هم بود داشت سخنرانی میکرد و ما هم ضمن اینکه گوش میکردیم میوه هم پوست میکندیم و تناول میفرمودیم این آقای مسؤول و سخنران که منو و شاید دیگر بچهها را زیر نظر داشت یهویی گفت که من اون وقت تا حالا تو کار این موحدزاده هستم که چقدر قشنگ میوه پوست میکنه در حالی که خیلی از بچهها از پس همین کار هم برنمیآیند. بازم میگم که آموزش و مهارتهای اولیه در بالا بردن آگاهی مردم بسیار اهمیت دارند.
بچهها من ثواب را با ث نوشتم اگه با ص است ببخشید واقعا نمیدونم با ث است یا با ص. صفحه خوان هم که هر دو را ثواب میخونه.