آتیشم زدی محسن.
اشکم درومد.
مگه تو نمیدونی من دیوونه دیوونه دیوونه برفم.
خوش به حال بچه های ماکو، چالدران، و قره ضیاالدین در آذربایجان غربی،
بستان آباد، اهر، کلیبر، سراب، ورزقان، مرند، سهند و ساعاتی هم تبریز در آذربایجان شرقی،
و سرعین، مشکینشهر، نیر، نمین، اردبیل، گرمی و خلخال در استان اردبیل که دیشب و امروز ساعات برفی رو تجربه کردن.
شهرتون از نظر موقعیت جغرافیایی، بینظیره محسن. بینظیر.
با سه تا استان هم مرزید و دور تا دورتون رو کوه های بلند احاطه کرده.
بازم خدا رو شکر کن در منطقه ای قرار دارید که هنوزم برف های سی چهل سانتی میباره.
البته فریدون شهر در استان شما، هنوزم گهگاه برف های یک متری داره.
اما سمیرم، داران و خانسار، اقلیم مشابهی دارن و دیدن برف های زیاد از آذر تا اوایل فروردین هنوزم کاملا بدیهیه.
هر چند زمستون پارسال اصفهان از نظر بارشی وضعیت فاجعه بار و خطرناکی رو پشت سر گذاشت، اما صمیمانه امیدوارم امسال جبران بشه.
ذخیره سد زاینده رود در آبان سال گذشته، ۳۸۰ میلیون متر مکعب بوده، این در حالیه که در حال حاضر به ۱۶۰ میلیون متر مکعب رسیده.
بازم میام.
افسوس.

سلااام مجدد محسن.
خب به نظر من برف،،،، ،،.،، زیباترین و لطیفترین پدیده ای هست که خدا خلق کرده.
واسه دیدن و لمس کردنش بارها صد ها کیلومتر رو طی کردم تا برسم به شهری که قراره یه برف توووپ بیاد.
اون موقع ها که کریستال های برف و منظره سپید بینظیرش رو میدیدم، باید اعتراف کنم برفو خییلی خییلی بیشتر و بهتر میشد لمس کرد و زیبایی وصف ناشدنیش رو درک کرد.
اما از وقتی هم که نابینا شدم، باز هم با همه ی وجودم برف رو لمس و احساس می کنم.
تجربه برف همه جورش رو داشتم.
از برف یک متری در سال ۱۳۸۳ در شمال تهران گرفته تا قدم زدن زیر بارش برف در سرمای ۲۵ درجه زیر صفر در گردنه امامزاده هاشم تا برف و کولاک سنگین در سال ۸۶ در منطقه گچسر نزدیک به تونل کندوان و تجربه دمای ۳۲ درجه زیر صفر و از همه ی اونا هیجان انگیز تر، گرفتاری در برف و کولاک در ارتفاع سه هزار متری کوه های کلکچال تهران که فکر نمیکردیم جون سالم ازش به در کنیم.
تیوپ سواری در پیست آبعلی و صعود چندین باره به ارتفاعات توچال تهران در یک هوای برفی از اون روز های خاطر انگیز دیگه ای هست که امیدوارم بازم بشه این تجربه ی شیرین رو لمس کرد.
آخرین بار که برفو دیدم، ۲۶ اسفند سال ۹۴ بود. برای دیدنش به پیست اسکی دربندسر کنار منطقه شمشک و دیزین رفتیم.
اونجا با یک مرد حدود ۶۰ ساله آشنا شدیم که از روسیه به شمشک اومده بود.
یه نیم ساعتی باهاش صحبت کردم، اینکه چرا با وجود مناطق پر برف و پیست های اسکی مجهز در روسیه، ایران و پیست شمشک رو انتخاب کرده.
میگفت منطقه شمشک و دیزین کشور شما برای اسکی کردن فوق العادست و من سالی یک بار تو ماه مارس برای اسکی میام ایران.
خلاصه که در گذشته اینجوری بوده الانم همینطوره، شب های برفی که ازش نام بردی، من یک ثانیه هم تو اون شبا خواب ندارم.
یعنی شبی که برفی باشه، یا نه طبق نقشه های هواشناسی بدونم قراره تا دم صبح برف بگیره، هیچ جوره خواب به چشم های من نمیاد.
از وقتی هم که دیگه تهران مثل سابق برف نمیاد، مجبورم به استان هایی سفر کنم که میدونم قراره مثلا فلان موقع، یه برف مشتی بباره.
امسال که فکر نکنم فرصت بشه، اما برای سال آینده، تصمیم دارم یه چند روزی به روستا های منطقه بازفت کوهرنگ از توابع چهار محال و بختیاری سفر کنم که هنوزم که هنوزه، برف های دو سه متری میباره.
تجربه باریدن برف های چند متری، از اون تجربه های لذتبخشیه که امیدوارم بتونم هر چی زودتر درک و لمسش کنم، بلکه شبحی از خاطرات اجدادمون رو با همه ی وجود بفهمیم.
در هر حال، نقشه های بلند مدت هواشناسی نشون میدن امسال زمستان در فاز لانینا به سر ببریم و این یعنی از نظر دمایی، کمی خنکتر از سال گذشته که در فاز النینو بودیم.
هر چند در سال هایی که در فاز لانینا به سر میبریم بارش ها کمتر از حد میانگین هستن، اما چون عمدتا دما ها کمتر از حد نرمال بلند مدته، بنابر این شانس باریدن برف در کشور ما نسبت به پارسال بیشتره.
البته خدا کنه الگو ها به سمت فاز لانینای خنثی سوق پیدا نکنن که چندان جالب نمیشه.
من گزارش و خاطره از روز های برفی زیاد نوشتم.
اما یکی از بهترین گزارش هامو که یک گزارش مستند از زمستون سال ۹۲ محسوب میشه، واستون میذارم.
هر چند بسیاری از هم محلی ها این گزارش رو خوندن، اما حالا که اینجا صحبت از برف و زیباییهای برفه، این گزارش تقدیم اونایی که از لمس این نعمت زیبای خدا لذت میبرن.
در این نوشته توصیفی، من خاطره ی برف بهمن ۹۲ در تهران رو به صورت یک گزارش دراوردم. یعنی هر اتفاقی که برای خودم و همراهان وبلاگم افتاده بود رو به صورت یک گزارش مستند نوشتم. تمام چیز هایی که در این گزارش میخونید واقعی هستش.
یادش بخیر اون موقع ها یک وبلاگ کوچیک تو بلاگفا داشتم.
الان هم وبسایت هواشناسی من هم به دو نشانی
http://www.tehranweather.ir
http://www.iran-weather.ir
در دسترس شماست و میتونید آخرین اطلاعات و پیش بینی های هواشناسی رو از طریق این پایگاه دنبال کنید.
و اما گزارش و خاطره یک روز برفی من.

دونه های درشت برف روی سرم میشینه ,انگاری آسمون میخواد زمین رو به آغوش بکشه,درختا دستاشونو باز کردن تا به استقبال گرمترین و امن ترین آغوشی برن که عمری سایه ی سرشون بوده. مادرم میگه وقتی تو به دنیا اومدی,سحر یه روز برفیبود . آسمون اونقدر نرم و سبک بود که میتونستیم تا نفسهای خدا بال بزنیم.حالا می فهمم چرا وقتی آسمون بغض برف داره، خواب از چشمای من پر میزنه؟
بیداری من با سحر یه روز برفی شروع شد,وقتی هزار فرشته روبه روم ایستادند و به من نگاه کردند ,هزار صبح در راه بود و من اولین صبح رو با تو آغاز کردم.تنها بهونه ی من برای تند وتند ورق زدن تقویم روی میز ,نزدیک شدن به اون سحرگاه برفیه…

برگای تابستون ۹۲رو ورق میزنم,عطش همه ی اون روزا ,بوییدن و لمس کردن یک لحظه خنکای مطبوع تو بود.روزهای گرم و طولانی تیر و مرداد ,آفتابی که شمشیر رو از رو کشیده بود ,آسفالت داغ کف خیابون که حتی مقاومت لاستیکای ماشینام شکسته بود و حرارت دلای ما آدما هم با هیچ بستنی یخی خاموش نمیشد . صبرم سر اومده بود تا اون روزای خرما پزون افتاد به سراشیبی شهریور و مهر.گفتم خزون که بیاد ,بوی نم بارون که بلند شه,باغچه خونه که نفسی تازه کنه,توام بقچه ی اخمت رو کم کم باز میکنی و به رومون میخندی . اما یادم رفته بود,چندساله که نفس کشیدنای بدون ماسک و فیلتر عصر پاییزی برامون شده آرزوی محال!! .روزای پاییزیمون افتاده روی غلطک سرب و گوگرد,کارمون شده تخته کردن در و پنجره ی مدرسه و مهدا,اونوقت درای اورژانس و بیمارستانا رو چارتاق باز میکنیم تا اگه نفسی از دود و غبار بند اومد ,تند و تند گره از نفس به شماره افتاده باز کنیم,همیشه میگن کارو به کاردونش بسپار. به نظرت آدما میدونن باز کردن گره ازون نفسا هوای توئه؟بوی توئه ؟..برف,برف,چیزی بگو تا بهار با همه ی شکوفه هاش میون برگای دفتر عمرمون متولد بشه ,بیا و نفساتو درون اتاقامون بفرست و نگاهتو روی گلدونای سیاه و دود زده مون مهمون کن. وقتی تو هستی تمام نوستالژی های کودکی و نوجوانیم از خاطراتی که با هم داشتیم زنده میشن.اون خاطرات برام همیشه سبز و زنده ان,اونقدر زنده که اینروزا تمام قامت جلوم وایسادن و با دستش ,تونستم خونه ای مجازی بین دوستای حقیقیم بسازم. .حالا که قراره توی این زمونه همه چی مشترک باشه، من هم یکی از بهترین خاطراتمو از تو به اشتراک میذارم. ششم بهمن ۹۲ بود که در راه بودنتو از همه جا خبر میدادن. منم مثل همیشه پیگیر و منتظر.داشتم کارای وبلاگ رو روبه راه میکردم که مادربزرگی از من پرسید:

*پسرم پس کی نوه های من برف می بینند؟ من اون شب، بهشون قول برف دادم

مادربزرگ راست میگه ,بچه ها بیدارن,باد می آد,پیرهن ابرا خیسه,ستاره ها روی بالشتهای نرم و پف کرده ی ابرا خوابن,پس چرا تو به ایوون خونه ها نمیای؟خیابون های شهر منتظر توان.تویی که وقتی با سکوتت میای عجب هیاهویی بپا میکنی و از همه ی بستنی یخی های دنیا سردتری. اینروزا برای انتظار کشیدن ,دیگه من تنها نیستم,همه ی دوستام و همشهریام پابه پای من ,نقشه ها و آسمون رو رصد میکنن ,تا شاید نقش تو توی آسمون پررنگ تر بشه.
پاییز ۹۲، یکی از کم بارش ترین پاییز های تهران در دهه های اخیر بود. بارون های طولانی مدت و بارش برف، برای همشهری های تهرانی حسرت شده بود. زمستون ۹۲ از راه رسید. نقشه های بلند مدت رو که چک میکردم، همه ی الگو ها خبر از بهمنی رویایی و پر برف در نیمه شمالی ایرانو مژده میدادن. انگاری انتظار ها داشت به سر میرسید، ۱۴ بهمن ۹۲، در وبلاگم تیتر زدم: برف سراسری میشود، مدیترانه برف را به ایران هدیه میدهد، سرما از سیبری میتازد.

وبلاگ من ,دوستانی به وسعت ایران داره. از همه جا ، مشهد ، شیراز، سمنان، اراک، کرج، ارومیه و کلی از شهر های قشنگ ایران زمین رو هم پوشش میده. روز موعود، ۱۴ بهمن ۹۲ از راه رسیده.

*رضا از کرج: خدا رو شکر الگوها تغییر کردن و کمی تقویت شدن…امیر جان شما هم خسته نباشی …دمت گرم*. وقتی خبرای تو رو سطر به سطر به بچه ها میدم، هرلحظه منتظرم که چادر مخملی سفیدت رو همه جای شهر پهن کنی. اینجاست که خستگی به تنم راه نداره. یه وقتاییم باید اندازه ی نشستنت رو پیش بینی میکردم,که به نظرم سخت ترین جای کار بود. چون تازه خبرای رسیدنت رو داده بودم و باید دست به عصا همه چی پیشبینی میشد. *اردوان: امیر به نظرت امشب ارتفاع برف در پاسداران تهران به بیش از ۲۰ سانتی متر میرسه؟*

اون شب تا صبح، بچه ها لحظه به لحظه از اومدنت میگفتن. اینکه چقدر همه جا رو سپید میکنی, تازه,بعد از اومدنت باید امید میدادم که بازم هستی و مهمون زمستون ما میشی. * نگین: اقا امیر یعنی امید داشته باشیم که تو هفته های بعد و اسفند بازم برف خوب میاد؟*

اونشب فقط تهران و اهالی این شهر منتظرت نبودن. خیلی از بچه ها از شهریار، کرج، رباط کریم، پاکدشت، پردیس، ورامین، ملارد و قرچک چشمشون به آسمون یخ زده بود. *محمد:امیر فکر میکنی بارش رباط کریم از کی شروع بشه و شدتش چقدره؟* اون شب، غیر از بچه های تهران,یکی از دوستای مشهدیمون هم مارو همراهی میکرد. *شایان: سلام. خیلی خوبه که این سامانه واسه تهران تقویت شد. انشالا حداقل ۱۰سانت برف سراسری داشته باشید…
اما رکورد دمای سال ۸۶ و بهتره بگم چند دهه اخیر در مشهد شکسته شد و کمینه ایستگاه فرودگاه بامداد امروز دوشنبه ۱۴ بهمن، -۲۳ ثبت شد.*

یه وقتاییم با بچه ها ساعت دقیق اومدنت رو چک میکردیم. گاهی هم برخی نقشه ها نشون میدادن موج بارشی روی تهران ضعیف شده. این وقتا به هم دلگرمی میدادیم که فعلا مهمه که برف بیاد کم و زیادش درست میشه . *سارا: امیر بارشها فرقی نکرده؟ ؟؟؟انگاری ضعیف شده درسته؟ یا نه…*

اردوان هم پیگیر همین موضوع بود.

*آقای سرمدی،سایت های هواشناسی میگن که دوباره موج تضعیف شده.آیا واقعیت داره؟* ساعت ها سپری میشد و من صبورانه و با علاقه سوالات بچه ها رو جواب میدادم . یه وقتاییم توی بالکن میرفتم و ریه هامو از هوای اومدنت تازه میکردم. خیلی ها هم واسم پیام تشکر میفرستادن. *سعید: سلام امیر جان. تلاش و انرژیت در اهمیت دادن به وبلاگت ستودنیه. امیدوارم با همین پشتکار ادامه بدی.* شب داره از نیمه میگذره. به این فکر میکنم که به بچه ها قول یه برف سراسری و درست و حسابی دادم، حداقل واسه شهر تهران. اونچه که روی نقشه های هواشناسی بود با احتساب حداقلها هم میشد قول برف فراگیر رو داد.اما هنوز هیچ خبری نشده . یه وقتایی بچه ها از آسمونی که توش ستاره ها خودنمایی میکنن میپرسن . بعضیام از ابرای نازک و بی رمق توی آسمون ناراحتن. دو شنبه ۱۴ بهمن ساعت ۱۰ شب. کم کم بارش پراکنده و خفیف برف بخش هایی از تهران رو در بر گرفته. *محمد: امیر پرند و رباط کریم ستاره معلومه ولی برف خیلی خفیفی داره میزنه. چجوریاس؟ کی کاملا ابری میشه و برف شدت میگیره؟؟؟

میرم توی بالکن وامیسم، دونه های ریز برف ، مثل دونه های نمک زیر پام صدا میده,هوا بوی برف میده، ولی نمیشه بین انگشتات لمسش کرد. نمیشه توی مشتت بچرخونی و باهاش کرختی زیر پوستت رو احساس کنی. من، یه شب برفی و رویایی رو به بچه ها قول داده بودم,شبی که میشه پشت پنجره وایساد و دونه های درشت برف رو که تند و تند و با دستپاچگی خودشون رو به زمین میرسونن تماشا کرد .برمی گردم و دوباره وبلاگو نگاه میکنم. نظرات و سوال های مردم، و اخبار لحظه به لحظه میاد روی سایت. عجله و سوالات بچه ها گیج و دستپاچم کرده,منتظر یه روزنه ی امیدم,کسی که بیاد بگه نزدیک خونه ی ما برف نشسته و داره ارتفاع میگیره که شهاب گفت:

*سلام. پونک یه برف خیلی خوبی داره میاد. حدود ۵ سانتی نشسته. مدارس ابتدایی و راهنمایی اینجام تعطیل شده انگار. امیدوارم تا صبح اینقدر بیاد که دبیرستانها و دانشگاهام تعطیل بشه تو کل تهران.* برای اینکه حرفهای شهاب رو پیگیری کنم از شبکه خبر اخبارو دنبال میکنم,خبری که وقتی شنیدم دلم کمی آروم گرفت : مدارس مناطق یک تا ۵تهران,به علت برف و یخبندان فردا سه شنبه ۱۵ بهمن تعطیل است… تمام زحمات و شب بیداری های من داره با اومدنت رنگ میگیره,برف عزیز من,وقتی قدم توی خونه هامون میذاری,گلدونای کوچکمون از بزرگترین جنگلها هم زیباتر میشن.وقتی همه چیز رنگ تو رو میگیره، رنگ پاکی و یکرنگیت، انگار مردم شهر من هم بیشتر با هم یکرنگ میشن. برف، سراسر شمال تهران رو فرا گرفته ولی هنوز خیلی از بچه ها از مناطق مرکزی و جنوبی شهر، از ناامیدیشون میگن. اینکه هنوز اثری از برف، تو محل زندگیشون نیست. اما من هنوزم با امید و دلهره ای توامان ادامه میدم,که میاد,انشاءالله میاد,شاید اینبار هم وعده ی ما سحر باشه,سحر ۱۵بهمن ۹۲٫٫

امشب,وقتی آسمون خوابیده و دریاها توی سکوتن,نفس های تورو به نسیم میدم تا به ابرا برسونن,بخاطر دستها و چشمهایی که تورو دوست دارن. زودتر بیا. ساعت ۳ بامداد شده. کم کم داریم به سحر نزدیک میشیم,یه دریا خواب توی چشمام موج میزنه,بیشتر از انتظار اومدن برف ، حس مسوولیت و پاسخگویی به سوالات بچه ها، روی دوشم سنگینی میکنه.نظرات رو که میخونم ,حس میکنم صدای قلبمونو آسمون و ابرای برفی شنیدن:

*علی صبوری: ساعت ۳-۱۵، شهرک راه آهن برف خوبی داره میباره امیدوارم قطع نشه.*

*صادق: اینجام برف گرفته فلکه اول آریا شهر.*

*پوریا-میدان فردوسی: شدت برف بهتر شده و شکل و شمایل ابرها امیدوار کننده تر.*

*سید امیر-شهدا: خدا رو شکر برف تو تهران شروع شده خیلی هم شدیده همه جا رو سفید پوش کرده.*

*سارا-شهر ری: : برف بسیار شدید می باره در منطقه ی ما..زمین و زمان سفیدپوش شده در عرض چند دقیقه*

سحرگاه روز ۱۵بهمن ۹۲,من از تو خاطره ها دارم,از امیدها و دلهره ها,از انتظارها و خندیدن ها,بازم مثل ۲۴ سال پیش ,آسمون سحر به روم خندید، یه سحر برفی و سپید و امروز تکرار خنده اول بهمن ۶۸ بود.

سه شنبه ۱۵ بهمن، ساعت ۷ صبح، ، آسمان تهران تمام ابری همراه با رگبار برف، دما ۷ درجه سانتیگراد زیر صفر، سرعت باد ۵ متر بر ثانیه و جهت باد از سمت شمال غربه.

سیل نظرات بچه ها,وبلاگ منو پر از شور و هیجان کرده:

*رسول: تبریک میگم امیر جان با دوربینای راهنمایی و رانندگی هم از سطح شهر میشه بارش سراسری برف رو دید. خدا رحمتشو از ما دریغ نکرد.*

*شهاب: سلام. پونک ارتفاع برف به ۲۰ سانت رسیده. خدا رو شکر هنوزم داره با شدت میباره. امسالم بالاخره یه برف خوب دیدیم. از جاهای دیگه تهران چه خبر؟*

*محمدحسین: ارتفاع برف در پردیس به ۱۵ سانت رسیده. خدا کنه پیش دانشگاهی در نوبت عصر تعطیل بشه.*

*احمدرضا-شهرک ولی عصر: سلام امیرجان واقعا خسته نباشی.خدا روشکر سرانجام تهران سفید پوش شد.فکر میکردم فقط من دیشب نخوابیدم ولی انگار خدا دیشب خیلی با شب زنده داری عاشقای برفش سرگرم بوده . دیشب کلی گلایه کردم که خدایا چرا برف همش واسه بالا شهریاس مگه ما دل نداریم؟ اما امروز یه برف خوشگل تحویل ما جنوب شهریام داد.*

از علی صبوری,یکی از دوستان عزیز و پیگیر همیشگی وبلاگ میپرسم دوست نداری بری دربند؟ که میگه:

*زنجیر ندارم. دیشب اصلا نخوابیدم حالا شاید رفتم. بارش تا کی ادامه داره؟

وقتی گفت نخوابیدم، تازه یاد خودم افتادم,تمام شب بیدار بودم,بیدار و منتظر. شب قبل، انگار داشت باورم میشد که بازم قرار نیست برف بیاد…اما حالا ,این ارتفاع برف,این هوای شور انگیز,شادی بچه ها و بعد از مدتها تعطیلی مدارس تهران اینبار نه بخاطر آلودگی هوا که بخاطر پاقدم برف، حال همه مون رو حسابی سر جاش آورده. برف، تو وقتی میای با سکوتت ,آرامش رو توی رگهای شهر به جریان میندازی. پس این همه شور و سروصدای بچه ها رو توی خیابون که سرشون باآدم برفیاشون گرمه از کجا میاری؟این تضاد آرامش و هیجانت چقدر زیباست. چقدر جای این تضاد توی روزهای زمستونیه ما خالی بود. چقدر ,چقدر انتظار کشیدیم..انتظار نفس های تازه,نفس کشیدنهای بدون دغدغه,چشمانی که دیگه بخاطر آلودگی هوا نسوزه، و شب چره هایی که با اومدنت رنگ محبت بگیره.

روز برفی ۱۵ بهمن داره به ظهر نزدیک میشه، بعضی از بچه ها گلایه ی بیرون اومدن آفتاب و قطع شدن برفو دارن:

*احسان-لویزان: ساعت ۱۲ ظهر، اینجا بارش خفیف شده. آفتاب داره از لای ابرا در میاد. حدودا ۳۰ تا ۳۵ سانت نشسته.*

*سمیرا از نیاوران: سلام امیر اینجا ارتفاع برف به نیم متر رسیده. اصلا باورم نمیشه*

اما نقشه ها برای ساعات آینده همچنان برف سراسری رو نشون میدن و بازهم میتونستم به بچه ها قول ادامه ی این روزهای رویایی رو بدم.روزهایی پراز خاطره و لبخند . تو همین روزا، برف بیسابقه شمال ایرانو حسابی توی شوک فرو برد و خاطره ی سال ۸۶ رو زنده کرد. فاطمه که یکی دیگه از همراهان پیگیر وبلاگه، اون روز همش دغدغه ی کنکور ارشدشو داشت. *فاطمه:: یعنی ممکنه کنکور کارشناسی ارشد عقب بیفته؟یعنی میشه اینقدر برف بیاد که تاریخ کنکور عوض بشه؟از اون تفکر فانتزیاستا*

اون روز، همه به فاطمه خندیدن. اما با برف سراسری که کل کشورو سپید کرد و چادرشو حتی توی دورترین روستاهامون هم پهن کرد,این تفکر فانتزی ,لباس واقعیت پوشید و کنکور ارشد یه هفته عقب افتاد. فاطمه با لحنی پیروز مندانه اومد و از پیش بینیش گفت: * امیر کنکور عقب افتاااااد!!!!!!افتاد هفته ی دیگه! باورت میشه؟!!! آخ جون*

۱۵بهمن با خاطرات خوش و هیجانیش داره به پایان میرسه. بچه ها همچنان چشمشون به آسمونه و امیدوار به ادامه ی این روزها..نقشه ها هم چیزی جز این نمیگن,و ما میتونیم به فردایی بازهم برفی امیدوار باشیم و حسابی خوش بگذرونیم. نفس های از روی شادی و آسودگی خاطر باهامه.آخه من از یک هفته قبل قول برف سراسری رو به بچه ها داده بودم,خدای من تو شاهدی تمام این یک هفته با ترس و دلهره نقشه ها رو بررسی میکردم و میگفتم نکنه بازم سامانه ی بارشی روی دامنه های جنوبی البرز تضعیف بشه، و من همشهریامو ناامید کنم . دیشب که ابرا کمی دیر رسیدن، لحظات سنگینی واسم بود. هممون داشت باورمون میشد که اینبار هم…؟ اما تو نشون دادی که کریمی ,ثابت کردی که هوای همه بنده هاتو داری و هوای دل نگران منو که چقدر این چند روز بهش سخت گذشت.با خوندن خبرای خوش بچه ها از سراسر شهر، امشب میتونم سرمو راحت بذارم رو ی بالش و یه دل سیر بخوابم ,خوابی شیرین از اطمینان. نمیدونم به خوشی اینروزا فکر کنم که داره تموم میشه یا امید دوباره ی تکرارش.ولی میدونم بعد از تو باران چقدر خوشبوتره,آویشنهای محجوب و تمشک های وحشی قصه ی تورو به بهار میگن.اونروز بهار وقتی تورو ببینه گل از گلش میشکفه و سبز میشه.

پلک های چشمام روی هم میرن. اما هنوز پشت پنجره توی خیابون، دونه های برف داره آروم آروم روی درختا میشینه و نوه های مادر بزرگ مشغول برف بازی هستن.

خداجون,بازم سپاس ,بابت همه چیز.