**** به نام خالق زیبایی ها ****
دوستان گرامی من در محله، درودی بارانی و زلال به شما.
امیدوارم هر کجا که هستید، حالتون خوشگل خوشگل باشه، درست مثل حال دیروز من.
زیاد نمی خوام اطاله ی کلام کنم، چند خط از دیروزم می نویسم و در پایان هم دو کار جدید با صدای خودم تقدیم می کنم که هر کسی که قابل می دونه مشاهده کنه.
بخش اول: روز نویس شنبه، مورخ 29 آبان 1395
دیروز ساعت 10 صبح کلاس داشتم، تاریخ ادبیات معاصر 2
بعد از کلی وسواس برای انتخاب لباس دسته آخر ست کردن رو بی خیال شدم و با این تیپ رفتم دانشگاه:
کلاه لبه دار نارنجی با خط سفید، تیشرت مشکی که یقه و سر آستیناش سفیده با حاشیه ی قرمز و رو بازوی چپش هم یه طرح نارنجی مایل به زرد کار شده، شلوار لی زرشکی رو به بادمجونی به همراه کفش زرشکی روشن.
هوا ابری بود و از نظر دیگران سرد، چرا که اکثر قریب به اتفاق دانشجویان، کارگران، کارمندان و سایر انسان های حاضر در دانشگاه، لباس گرم پوشیده بودند. فکر می کنم من تنها کسی هستم در دانشگاه که با آستین کوتاه، حتی تو هوای برفی هم می تونه بره کلاس و حتی آخ هم نگه و سرما نخوره، فقط بینیش موقع راه رفتن آب ریزش خیلی خیلی خفیف داره که اونم طبیعیه.
کمی دیر شده بود، اما اساتید رشته ی عربی به این تأخیر های من عادت دارن خخخخخخخ.
ساعت حدود 10:05 بود که راهی دانشکده ی ادبیات شدم، به کلاس که رسیدم دیدم عه؟ برقا خاموشه و پرده ها کشیدست و هیچ کس هم تو کلاس نیست. یه جورایی هم خوشحال بودم، هم ناراحت بابت تشکیل نشدن کلاس.
خوشحال از این بابت که برمی گردم خوابگاه و می خوابم، ناراحت از اینکه از خواب شیرینم زدم و اومدم کلاس و مواجه شدم با یه محیط تاریک و تهی از انسان.
یه جورایی بین حس یأس و خوشحالی گیر کرده بودم که از دانشکده اومدم بیرون، ولی نمی دونم چه ندایی بود که بهم گفت: برگرد پسر، این قدر تنبل و خواب آلود و راحت طلب نباش، همون صاحب ندا زد پس گردنم و برگردوند منو به داخل دانشکده و کلاس.
اول که یه چرخی دور کلاس زدم و بعد، پنجره هاش رو باز کردم چون کلاس خیلی گرم بود، پرده هاش رو اما نزدم کنار. بعد اومدم پشت میز استاد و یه کم جا به جاش کردم و مثل یه آدم متشخص و با کلاس، نشستم روی صندلی و پشت میز استاد و گوشیم رو به همراه یه برگه ی بریل و تافل و قلم گذاشتم رو میز.
گفتم بیکار نَشینم و یکی از آهنگ های پویا بیاتی که ازش خوشم میاد رو بگوشم و شعرش رو بنویسم و یه روز باز خوانیش کنم از رو برگه و کلیپش رو بذارم تو کانال شخصیم در آپارات.
اگرم پا داد و یه روزی صاحب قفسه شدم در این محله، این جا هم آپلودش کنم.
اون آهنگ هم دور از تو سال ها نام داره که خیلی خیلی خوشگل و نازه.
بگذریم!
آهنگ رو پِلِی کردم و نم نمک شروع کردم به نوشتن که این کار از ساعت 10:20 شروع شد و حدود 20 دقیقه به طول انجامید.
البته با احتساب پاک نویس کردن و پاک کردن نقطه های اضافه ای که خورده بود عرض می کنم ها!
بعد، هوای گوشیدن تصنیف بسیار زیبای زبان آتش از استاد شجریان به سرم زد. گوشی 6120 رو گذاشتم تو کیفم و گلکسی اس4 رو در آوردم و آهنگ رو هم پیدا و پِلِی کردم.
وای که این آهنگ چه حس خوبی بِهِم میده.
کلیپ باز خوانی خودم از این آواز رو هم در آپارات قرار داده بودم که متأسفانه ظاهراً به دلایل سیاسی حذفش کردن.
این تصنیف زیبا به اواسطش رسیده بود که یِهو دیدم در کلاس باز شد، کمی ترسیدم، گفتم یه وقت از انتظامات دانشکده نباشه که مثلاً گیر بده تنها تو کلاس چه می کنی!
دیدم نه، یونس بلوچیه، از هم رشته ای هام که اتفاقاً زیاد باهاش راحت نیستم.
کلاس اونا هم تشکیل نشده بود.
کمی با هم حرفیدیم و بعد اون خدا حافظی کرد و رفت، چیزی که من بی صبرانه منتظرش بودم.
خخخخخخخخخخخخخخ.
قبلاً هم گفته بودم که زیاد با هر کسی دم خور نمیشم.
باری! بند و بساطم رو جمع کردم و حدود ساعت 11:7 از کلاس خارج شدم و به سمت خوابگاه روانه. اما باز هم اون ندا هه زد پس گردنم و گفت: تنبلِ شکموی تپل، یه کم راه برو چربیاتو آب کن مرد نسبتاً حسابی!
منم که دیدم زورم به اون ندا هه نمیرسه، شروع کردم به پیاده روی، از دانشکده تا خوابگاه و بالعکس، این کار رو 8 بار تکرار کردم تا اینکه پهلوی راستم درد گرفت و دیگه مجبور شدم برگردم خوابگاه.
فکر کنم به خاطر نوشیدن زیادِ آب بود.
وقتی که شروع به پیاده روی کردم، بارون هم تازه شروع کرده بود به باریدن، اما شدید نبود، یکی دیگر از عواملی که باعث شد بعد از 50 دقیقه دیگه کلاً برگردم خوابگاه، بند اومدن بارون بود.
پاورقی: من موقع راه رفتن تو مسیر هایی که برام آشنان، خیلی سریع حرکت می کنم و وقتی ماشین یا موتور یا انسانی یِهو رو به روم ظاهر میشه، به طرز خارق العاده ای جا خالی میدم و رد میشم و خیلی کم پیش میاد که باهاشون برخورد کنم، وقتی هم که پیش میاد خیلی ناجور میشه و همش پشت سر هم می خورم به اجسام و انسان ها، دقیقاً مثل شنبه ی گذشته که یه نیسان آبی رنگ کوبید به پای راستم و کمی زانوم درد گرفت. اما از اون جایی که من زیاد اهل آه و ناله کردن نیستم، راهم رو ادامه دادم و رفتم سر کلاس. یکی از دوستام میگه وقتی تند راه میری، کسی که از پشت سرت میاد، اصلاً نمی فهمه که تو مشکل بینایی داری چون خیلی طبیعی میری و میای، فقط وقتایی که جا خالی میدی کمی تعجب می کنن از این کارت.
(پایان پا ورقی)
بچه ها نمی دونین چه حسی بِهِم به عنوان یه نابینا یا کم بینای شدید دست میده وقتی عابرین از من آدرس می پرسن، مثل بچه کوچیکا اون قدر ذوق می کنم که نگو و نپرس.
آخه قبلاً وقتی یکی جلوم ترمز می کرد و آدرس می خواست بپرسه، تا متوجه ضعف بیناییم می شد، سؤالش رو نپرسیده می گفت: آخ ببخشید شرمنده آقا و بعدش می رفت و از یکی دیگه آدرس می پرسید که این خیلی ناراحتم می کرد.
ادامه ی ماجرا:
تو همین رفت و آمد هایی که داشتم، یه موتوری ازم آدرس سالن مطالعه رو پرسید، با دست اشاره کردم و گفتم: باید برگردید، عقب تره. اونم خیلی تشکر کرد و رفت.
یه خانمی هم وقتی که نزدیک دانشکده بودم گفت: آقا ببخشید، ساختمون ادبیات کجاست؟ بازم با دست بهش نشون دادم و گفتم همین جاست و اونم تشکر کرد و رفت. تا اون جایی که چشای من تشخیص داد، رنگ ماشینش خاکستری بود.
یه آقایی هم تعارف زد که بِرِسونَمِتون که من با لبخند گفتم: ممنون از لطفتون دارم قدم می زنم.
با خوش رویی گفت: خواهش می کنم عزیزم موفق باشی و بعدشم رفت.
منی که می خواستم برم بخوابم، حدود 50 دقیقه پیاده روی کردم، اونم تو هوای از نظر دیگران سرد و البته بارونی، با یه تیپ کاملاً تابستونی.
من اسم اون ندایی که مانع تنبلیم شد رو معجزه ی بارون گذاشتم بچه ها، واقعاً معجزه کرد باهام.
هم تنبلی رو ازم دور کرد، هم لبخند رو نِشوند رو لبام، هم کلی شاد و سرمستم کرد.
راستی! تو راه که می اومدم و می رفتم، جرقه ی یه ترانه ی جدید تو ذهنم زده شد که دو بیت اولش اینه:
دارم زیرِ بارون قدم می زنم،
می خوام بُغضَمو زیرِ اون بِشکنم.
بهش از غم و بی کسی هام بگم،
بباره به حالم، روی پیرهنم.
پاورقی ای کوتاه: می خوام همین رو اِدامش بدم، بارون فکرم رو هم باز کرد و حس شاعرانگی رو در من دمید.
خیلی وقت بود که هر چی فکر می کردم، شعرم نمی اومد ولی دیروز بارون غبار های دور مغضم رو شست، البته کلاهی که رو سرم بود اجازه ی این کار رو به طور تمام و کمال بهش نداد و در حد همین دو بیت شست خخخخخخخخخخخخ.
بعدشم که زود بند اومد خسیس!
(پایان پا ورقی)
وقتی هم که برگشتم خوابگاه، بدون فوت وقت، ظرف غذام رو برداشتم و رفتم سلف و نهار رو گرفتم و برگشتم اتاق و کلی هم با خودم ترانه های شاد و کوچه بازاری رو زمزمه کردم، کمی هم آهنگ ترش روی علی زند وکیلی و چند تا از آهنگ های گروه رستاک از جمله اون آهنگی که به زبان بوشهری می خونن: حله حله مالی و حله حله مالی.
خیلی این آهنگ رو دوسش دارم.
در حین زمزمه کردن ترانه ها هم لِباسام رو عوض کردم.
از شما چه پنهون که حالم دست خودم نبود و بشکن هم می زدم و یه کمری هم می تابوندَم اون وَسَطای کار.
بعد هم لپتاپم رو روشن و یکی از قسمت های سریال قهوه ی تلخ رو پِلِی کردم و شروع کردم به غذا خوردن.
همه چیز عالی بود، از حالم بگیرید تا غذا که غذای مورد علاقه ی من بود.
غذا خوردن بدون خندیدن واسم معنایی نداره، همیشه هر وقت تنهام، غذام رو همراه با گوشیدن سریال های طنز میل می کنم.
شما هم امتحان کنید، واقعاً حس خوبی داره.
فقط نَفس بارِش بارون نبود که سرخوشم کرده بود، اینکه اولین بارون پاییزی بود در شهر مشهد که دارم زیرش قدم می زنم باعث این اوضاع وصف ناپذیر شده بود.
بعد از صرف نهار هم کمی فکر کردم و سپس به خواب رفتم تا ساعت 17:40 و بعد هم که آماده شدم که برم شامم رو بگیرم و برگردم اتاق و چند تا ویدیو بارگذاری کنم تو کانال نابینایان ایران به این آدرس:
WWW.APARAT.COM/BLINDTV
همچنان هم منتظر یاری شما هنرمندان نابینا هستم در پر بار کردن این کانال.
پایان روز نویس و بخش اول.
بخش دوم: معرفی دو کار جدید از خودم که همون طور که گفتم، به دلیل عدم برخورداری از قفسه در این محله، دعوت می کنم از طریق کانال شخصیم اون ها رو تماشا کنید، البته اگه من رو قابل می دونید.
ضمناً نمی دونم چرا دانلود در آپارات برام امکان پذیر نیست و دانلود به صورت لینکی نیست و بینا ها می تونن با موس روش کلیک کنن و فایل ها رو دریافت کنن، اگه کسی می دونه چه طور باید این مشکل رو حل کرد به منم بگه ممنون میشم ازش.
اما کار اول: باز خوانی ترانه ی بغض از احسان خواجه امیری که تیتراژ پایانی برنامه ی ماه عسل هم بود رو می تونید تماشا  یا دانلود کنید.
و کار دوم: باز خوانی آهنگ نگران منی از مرحوم مرتضی پاشایی که فکر کنم دو سه روزی از دومین سالگردش می گذره رو هم می تونید مشاهده یا دانلود کنید.
هر دو اجرا زنده بوده، پس توقع کیفیتی که یک اجرای استودیویی داره رو نداشته باشید.
اولی بدون موزیک و دومی موزیکال هستش.
راستی آهنگ سازی آهنگ نگران منی رو جناب آقای سعید آقایی، از دوستان هم نوعمون که مقیم آلمان هستن انجام دادند که حدود 2 سال پیش واسم ایمیل کرده بودن.
از ایشون هم خیلی خیلی سپاسگزارم.
سخن پایانی: از اینکه با حرافی هام سرتون رو به درد آوردم جداً عذر می خوام، باورتون میشه که من در دنیای حقیقی آدمی هستم بسیار ساکت و کم حرف؟
باور کنید! البته قبلاً پر حرف بودم ولی یه 7 سالی میشه که زیاد سر و زبون و حال صحبت کردن با دیگران رو ندارم.
در پایان برای همتون یه روز بارونی و پر از اتفاقات خوشحال کننده رو آرزو می کنم.
**** پیروز و بهروز باشید ****