خب. حالا من موندمو یه سایت تک مدیره مثل قدیما. حس می کنم که حس نمی کنم. بازم میخوام از اون دست نوشته های چرت بگذارم. ازونا که خودمم نمی فهمم و انتظاری هم ندارم خواننده هام بفهمند. ازونا که همه میومدید توی کامنتاش می نوشتید. قشنگ بود، زشت بود، ولی ما که نفهمیدیم چی می خواستی بگی مجتبی! ازونا که گاهی کامنتاش صفر می شد!

راستیاتش از زمانی که بچه بودم تا حالا شکارم کرده. بد شکارچی ای هست. بد یعنی اینکه توی کارش خوب وارده. هیچ وقت نتونستم از دامش بیرون بپرم. بدبختیمم اینه با اینکه میدونم از همه ی زندگیم منو عقب انداخته، با اینکه آگاهم به اینکه فلجم کرده توی هر زمینه ای واسه پیشرفت، ولی بازم دوسش دارم. اسم نداره، رسم نداره، واسم زنده ی زنده، شفاف شفافه، ولی نه میتونم روش اسم بذارم و نه رسم. حتی نمیتونم توصیفش کنم. همینطوری مبهم و ناشناس بمونه بهتره. اگه نبود، یا اگه اسیرش نبودم، الان شاید برنامه نویسی رو، زبان رو، یه کوفتی رو دنبالشو گرفته بودم رفته بودم جلو. شاید ازدواج کرده بودم. شاید به یه جایی رسیده بودم. بدبختیم اینه که شکارچیمو دوستش دارم. و این بدترین جای ماجراست. چون اگه خواب بودم، میشد بیدارم کنی ولی الان که خودم خودمو زدم به خواب، الان که آگاهانه حاضر به دل کندن از فلج کننده ی زندگیم نیستم، الان که وابستگیم بهش به اعتیاد تبدیل شده، نمیشه! دیگه نمیشه بی خیالش بشم. ای کاش یه آدم بود، ای کاش مواد بود، ای کاش یه چیز لمس کردنی، یه واقعیت ملموس بود! چقدر بد. نه میتونم ادامه اش بدم، نه میتونم تمومش کنم، نه میتونم توصیفش کنم، نه اصلا میشه درست و حسابی ازش حرف بزنم. هم دوستش دارم، هم ازش می ترسم. اینه که از ترسش جرأت نمی کنم راجع بهش زیاد بنویسم. شب ها باهاش می خوابم، روز ها باهاش بیدار میشم و از محل کار تا خونه باهاشم. شایدم اون باهامه و دست از سرم بر نمی داره. کلا خوب چیزی نیست و هم هست! دیوونگی و شکارچی من! به سلامتیش! چیییرز!