سلام احمد آقا. سعی می کنم خلاصه بنویسم ولی قول نمیدم که موفق بشم خخخ!
اگر نظر من رو بخوایی نه خطت رو خاموش کن نه از اینترنت خداحافظی کن. چاره شما هیچ کدوم از این ها نیست. چیزی رو کنار نذار. فقط ردیفشون کن. مواردت رو ردیف کن. اون هایی که اهمیتشون بیشتره اول صف، بقیه به ترتیب اهمیت پشت سر اولی ها. بعدش هم واسه هر موردی زمانت رو تنظیم کن. واسه هر چیزی زمان و ساعت خاص بذار و همون طور که مدیر گفت سر این برنامه ریزی و زمان بندیت بمون. مثلا با خودت سفت بگو هر شبی فقط۱ساعت اینترنت گردی! فقط۱ساعت! تمام! و تا هر جایی که میشه از این فرمان که به خودت میدی در نرو و انجامش بده. حالا فلان کار مهم تره زمان بیشتر بهش بده. در زمان درس خوندن به هیچ عنوان وارد اینترنت واسه گردش ها نشو. زمانی هم که در حال لذت بردن از اینترنت هستی به هیچ عنوان فکرت رو به درس هات نده. این از این.
احمد آقا از نظر من مشکلات۲دسته هستن. دسته اول اون هایی که راه حل دارن، دسته دوم اون هایی که هیچ طوری حل نمیشن. مثل بنبستی که هیچ راهی واسه گذشتن ازش نیست.
دسته اولی ها که به هر حال راه دارن. مثلا پایان نامهت رو در نظر بگیر! این شاید خیلی خیلی سخت باشه ولی مشکلی نیست که اصلا راه حل براش نباشه. ۱۰۰تا موضوعت رد میشه ولی می دونی که میشه با۱موضوع قرص و محکم حلش کرد. همون طور که خیلی ها این کار رو می کنن و پایان نامه های موفقی ارائه میدن که ایشالا به همین زودی شما هم یکیشون هستی. واسه رد شدن از مشکلی که راه داره، هرچی هم سخت باشه باید بالا پرید. اگر۱۰دفعه نشد دفعه۱۱هم وجود داره. باز هم موضوع بده! اصلا از اهل فن مشاوره بگیر. این شدنیه پس لازم نیست ازش ببازی. واسه آدمیزاد افت داره از مشکلی که راه حل داره ببازه.
حالا دسته دومی ها. احمد آقا بعضی در ها در نیستن بن بستن. هیچ کاریش هم نمیشه کرد. مثلا خودم رو بگم. بیام چشم هام رو بخوام. خودم رو تمام عمرم به در و دیوار بزنم. گریه کنم. افسرده بشم. روانی بشم ببرنم بیمارستان تمام عمر اونجا بمونم. اصلا دق کنم بمیرم. هیچ فایده نداره. چشم هام تاریکن و تاریک هم می مونن و آخ و واخ کردن های من هم کمکی نمی کنه. فقط باقیه زندگیم رو، باقیه امکاناتی که واسه زندگی کردن دارم رو، و تمام امتیاز هایی که میشه ازش استفاده کنم تا بهتر و شاد تر و راحت تر زندگی کنم رو از بین می بره و عمرم رو تلف می کنه. خوب پس من باید چیکار کنم؟ هیچ چی. باید بپذیرم که این درد درمون شدنی نیست. این رو باید بپذیرم که از این بنبست نمیشه رد بشم. هیچ طوری نمیشه. با هیچ وسیله ای نمیشه. بهتره به جای مشت زدن به دیواری که کنار رفتنی نیست، با خودم کنار بیام و امتداد دیوار رو بگیرم و برم جلو. گاهی۱چیز هایی واقعا نمیشه. باید این نشدن رو باور کنیم. بپذیریمش و باهاش کنار بیاییم. شما۱کسی رو واسه زندگی مشترک در نظر داشتی. از این هم فرا تر رفتی و محبتش رو به دلت راه دادی. ولی نشد. به هر دلیلی که من در جریانش نیستم نشد. خوب. یا امکان تلاش بیشتر واسه شما هست که بهش برسی یا نیست. اگر هست که یا علی. اگر نیست و هیچ راهی وجود نداره، هرچند خیلی آسون نیست ولی هرچه زود تر بپذیر که چیزی که نمیشه نمیشه. بسته بودن این راه رو باور کن و بعد خودت می بینی که آهسته آهسته شروع می کنی به احیا شدن. احمد آقا من تجربه کردم در بد ترین موارد باور اولین قدمه. چه منفی چه مثبت. واسه خودم پیش اومد که۱چیز منفی در پیش داشتم به خدا زمانی که باور کردم ازش می بازم باختم و چنان هم بد باختم که هنوز جاش درد می کنه و برعکسش هم بوده یعنی زمانی که مطمئن بودم از ته دل مطمئن بودم می تونم از پس فلان مورد بر بیام و نتیجه مثبت مال خودمه بردم و این بردن تا زمانی که باورم نشده بود موفق میشم پیش نیومد. شعار نمیدم به خدا یکی از این موارد همین امروز واسم پیش اومد.
تلخه می دونم ولی باور کن که گاهی باید نرسیدن ها رو پذیرفت. این پذیرفتن نه تنها باخت نیست، بلکه از نظر من اول برنده شدنه چون شما با کمک این باور دست از سوگواری واسه نشد ها بر می داری و بلند میشی می چسبی به باقیه زندگیت. مثال و توضیح بیشتر و دقیق تر هم داخل آستینم دارم ولی این خودش۱دفتر اباطیل شد که نمی دونم حالش رو داری تا آخر بخونی یا نه. اگر طولانی بود و اگر پراکنده بود و اگر خسته شدی معذرت! من هم مثل آقای درفشیان به شدت امیدوارم که دفعه های بعد شاد تر ببینمت احمد آقا.
راستی خارج از بحث! آقای درفشیان خیلی خوشحالم که سلامتید و اینجایید. خدا رو شکر! کاش دیگه درد و بیماری به خودتون نبینید!
زیاد حرف زدم. احمد آقا باز هم معذرت.
به امید روز های بهتر در آینده ای بسیار نزدیک برای شما!