بعضی وقتا آدم بغض داره، دلش عجیب گریه میخواد و اشکشم آماده ی سرازیر شدنه، ولی هر کاری میکنه اشکه سرازیر نمیشه که نمیشه. فقط منتظر کوچیکترین بهانه هست، اما اون بهانه… نیست که نیست. وای که چقدر این حال بده، حال الآن خودمو دارم میگم. نفس نمیتونی بکشی، کم مونده خفه بشی. از صبح نشستم کنج اتاقم پشت میز، دستمم زیر چونه و فقط به یه نقطه خیره شدم و هیچ کاری نمیکنم. دلم یه بهانه واسه باریدن میخواد.
خدایا من 3 سال تمام داشتم توی ذهنم به یه نفر تهمت میزدم یعنی؟؟
فکر کنین شما چه حالی دارین وقتی یه راز خیلی مهم رو به یکی گفته باشی که تحت هیچ شرایطی نخوای کسی بدونش، بعد در عین ناباوری رازت افشا میشه و همه دنیات به هم میریزه. اوضاع هم کاملا جوریه که فقط ذهنت رو میکشونه به سمت کسی که خودت با زبون خودت رازتو بهش گفته بودی. بچه ها 3 سال حاضر نبودم اسم اون آدم رو بیارم، در عین اینکه ممنون کارایی که واسم کرده بودم، ولی تمام خاطرات شیرینشم واسم تلخ شده بود. فراموششون نکرده بودم و نمیکنم و همیشه گوشه ذهنم هستن، اما… حسابی تلخ شدن واسم و آزار دهنده. 3 سال تمام واسه زنده نشدن اون روزای سخت حاضر نبودم جایی باشم که اون آدمم هست، هراس داشتم از دیدنش… اما………………..
اما یه شب، ناغافل و اتفاقی، یک دفعه متوجه بشی همه ی اینا صحنه سازی بوده واسه عوض کردن تصویر ذهنی تو نسبت به اون آدم، واسه دور کردنت ازش. افشای راز بزرگت که زندگیت رو از این رو به اون رو کرد، کار یه دوست بوده. دوستی که فقط یه دوست معمولی نبود، همیشه باهات بود و تمام پایین بالاهات، خوشی ها و ناخوشی هات، تمام زندگیت رو میدونست. خیلی جاها دستتو گرفت و بلندت کرد و خیلی جاها هم تو دستشو گرفتی. دوستی که…
آره، افشای رازت کار خودش بوده و جوری هم برنامه ریزی و صحنه سازی کرده که تو مجبور بشی به اون فردی که خودت رازتو بهش گفته بودی فکر کنی…
حالا من موندم و دوتا تصویر، یکی تصویر کسی که 3 سال واسم خراب و تلخ شده بود و حالا فهمیدم بی گناهه ولی نمیدونم چطور این تصویر رو اصلاحش کنم، اصلا اصلاح میشه یا نه، و یکی هم تصویر کسی که فراتر از یه دوست معمولی واست بود و یک دفعه به هم ریخت.
پست رو زیاد طولانی نمیکنم چون اصلا حس نوشتن ندارم، همین رو نوشتم تا شاید یکم آروم بشم.
بچه ها، حالم خوب نیست. بهانه واسه گریه میخوام. بهانه دستم میدین؟ اشکمو در میارین؟