سلام بهار خانمی. ایشالا دلت هرگز نگیره. البته این دعا شدنی نیست. دل اگر نگیره که دل نیست میشه گِل. پس ایشالا دلت هرچی کمتر بگیره!
بهاری جان حالا که اینجا دیدمت، جواب سؤال اولت شمال جواب سؤال دومت هم بله همینجا.
ببخش عزیز. اینجا اینترنته بهار جان. من بی ظرفیتم. خیلی زیاد بی ظرفیتم. واتساپ زیادی به جهانه واقعی نزدیکه و من زیاد بی ظرفیتم. دلم فیلتر نداره. ایراد از جایی نیست ایراد از خودمه. بهار خانمی نمی تونم تحمل کنم که تو یا هر عزیزِ اینترنتیه دیگه ای گوشه دلم جا بشی و بعد از۱سال۱عصر پاییزی زمستونی در حالی که از شدت هقهق کم مونده خفه شم با خاطره هات خداحافظی کنم در حالی که تو اصلا نیستی ببینی تا حتی به این بی ظرفیتیه مضحکم بخندی. احتمالا متوجه هستی چی می خوام بگم. تقریبا مطمئنم که می فهمی. چون دلت هنوز می گیره. چون درد رو می نویسی. چون دل داری. پس می فهمی جای زخم خاطره چه قدر درد داره. واسه من که این مدلیه. شاید چون ظرفیتم زیاد پایینه. دیگه نمی تونم. تحملش رو ندارم. فعلا که ندارم شاید۱زمانی که ظرفیتم رفت بالا و قوی تر شدم، شاید زمانی که جنبهم اونقدر بالا بره که خاطرم بمونه که هر آلبوم خاطره ای نمیشه عمیق و ابدی باشه، شاید اون زمان بتونم از واتساپم بهتر استفاده کنم. منو ببخش بهار جان!
***
روزگارِ سیاهیست عزیز!
در کناره های غمناکِ غربتِ جاده ها، آن سویِ نگاه، پشت حصار شفاف اشک، ختم خاطره برپاست! بیا تا به فاتحه ای خیس بنشینیم!
***
معذرت می خوام امروز عصری باز هوایی شدم!
همیشه شاد باشی!