*به نام خالق همه چیز، از شادی و تفریح گرفته تا تأسف و تأثر *
درود بر خوانندگان ارجمند, وقت همگی به خیر و شادی, با دلی مملو از اندوه, حسرت و درد این چند خط را می نویسم, فقط برای کمی سبک شدن بغضی که در روح و جسمم همچون غده ای سرطانی جا خوش کرده.
سی دیماه سال 1393، با چند نفر از نابینایان و کم بینایان و عده ای از دوستان بینا با کلی ذوق و شوق به پارک ساحلی آفتاب رفتم, پارکی که خیر سرش بزرگترین سرسره ی سقوط آزاد در خاور میانه را دارد. این را هم بگویم که از طرف دانشگاه کارت هایی به یکی از دوستان داده بودند که هزینۀ استفاده از امکانات پارک ساحلی را نیم بها می کرد.
با کلی ذوق و شوق و با لبانی خندان، حاضر شدم و با دیگر همراهانم یعنی: فرهاد، مهدی، مرتضی، سعید، علی و عبدالله به سمت پارک ساحلی راهی شدم.
فرهاد، مهدی و مرتضی بینا، سعید کم بینا و علی نابینا و عبدالله هم کم شنوا، من هم که کم بینای شدید.
ما کارت ها را دادیم و به قسمت تحویل کفش و دریافت دستبند هم رسیدیم اما 5 نفر از بچه ها توانستند از این مرحله عبور کنند و به سمت کمد ها و بعد باقی ماجرا راه پیدا کردند, اما یکی از مسؤولان این پارک جلوی من و دوستم فرهاد را که راهنماییم می کرد گرفت و از فرهاد پرسید: ایشان مشکل خاصی دارند؟ بعد که خوب نگاهم کرد گفت: نمی توانند بروند داخل چون ساعت 5 به بعد این جا شلوغ می شود و خدا نکرده یکی این را هُل بدهد، بیفتد ما نمی توانیم کاری بکنیم.
در آن لحظه من معترض شدم و گفتم: چه طور نابینایان و کم بینایانی که همراهمان بودند رفتند و من نمیتوانم؟ او گفت: من که چیزی ندیدم.
این توضیح را هم بدهم که آن 2 هم نوع دیگر، یعنی سعید و علی که همراهمان بودند، ظاهر چشمانشان نشان نمی دهد که مشکل بینایی دارند، اما از بخت بد، چشمان من داد می زند که این مشکل را دارم.
فرهاد به همراه آن دو دوست بینای دیگر رفتند تا مسؤول را متقاعد کنند که ما همراه این آقا هستیم و هوایش را داریم اما ظاهرا مغز آن طرف سنگ و حرف دوستانم هم میخ آهنین بود که فرو نمی رفت.
آن شخص مسؤول خواسته بود که من روی یکی از صندلی ها بنشینم و منتظر بمانم تا سایر همراهانم برگردند.
تحمل این حرف واقعاً برایم سنگین بود، چه طور می توانستم حدود 5 ساعت به سان یک مجسمه یک جا بنشینم، آن هم در حالی که سایر همراهانم داخل مجموعه، مشغول تفریح و خوش گذرانی بودند!
خلاصه! دستبند را تحویل دادم و کفش هایم را گرفتم و از فرهاد خواهش کردم که برایم آژانس بگیرد و من به خوابگاه برگردم و او به دوستان دیگر جهت تفریح در پارک ساحلی ملحق شود.
ما به بخش پذیرش آن جا رفتیم و از اپراتورش خواهش کردیم که یک آژانس برایم بگیرد, وی اول شماره آژانس را گرفت اما بعد سریع قطع کرد و گفت: تاکسی جلوی در هست, با همین بروید, رفتیم و فرهاد گفت: مسیر دوستم دانشگاه فردوسی است، کرایه تا آن جا چه قدر می شود؟
راننده گفت: مشخص نیست، بر حسب کیلومتر محسوب می شود.
ما مربوط به همین مجموعه ی پارک ساحلی هستیم و دربستی نیستیم که نرخ معینی را با مسافر طی کنیم.
تا این را شنیدم با ناراحتی گفتم: خیر، من با همان آژانس می روم, گفت: چرا? گفتم: وقتی من را در پارک ساحلی راه نمی دهید پس این جا هم راه ندهید!!!
به پذیرش باز گشتیم و مجدداً درخواست تماس با آژانس را کردیم. فرهاد تا زمانی که ماشین برسد، صبر کرد و از لحنش هم معلوم بود که او هم از اتفاق پیش آمده ناراحت است.
راننده ی آژانس مرا به دم در خوابگاه رساند و البته کرایه ای بیش از حد معمول هم گرفت.
پس از این که به اتاق باز گشتم، کیفَم را از شدت عصبانیت به داخل اتاق پرتاب کرده و در را محکم کوفتم که هم اتاقی ام از این کار عصبانی شد.
اما اگر می دانست که علت این رفتارم چیست، شاید درکم می کرد.
کمی قدم زدم و خوب که به اعصابم مسلط شدم، به اتاق باز گشتم و این اتفاق بسیار تلخ را در بین سایر خاطراتی از این دست، بایگانی و در وبلاگ فیلتر شده ام ثبت کردم.
از هم اتاقی ام عذر خواهی کردم و دلیل این حرکاتم را نیز برای وی به طور کامل شرح دادم.
او بینا بود و نمی خواستم دیدش نسبت به نابینایان را منفی کنم.
کمی دل داریَم داد و برگشت سر فیلم فرار از زندان که شب و روزش شده بود تماشای این فیلم.
شب هم که سایر همراهان بازگشتند، صدای قهقهه شان کل راهرو را پر کرده بود، به جُز 3 دوست بینایی که آمدند و ابراز ناراحتی کردند.
من منتظر بودم که هم نوعانم، یعنی سعید و علی بیایند و به من کمی دل داری دهند، اما حتی یکی از آن دو نیامدند که یک هم دردی خشک و خالی کنند! فقط می خندیدند و از اتفاقاتی که در آن مجموعه افتاده، می گفتند و کیف می کردند، البته برای خودشان.
شاید از نظرتان حسادت باشد، ولی آن لحظه ها بسیار برایم سخت گذشت، تازه آرام شده بودم که با صدای تعاریفی از این دست که: عجب سرسره هایی داشت یا سقوط آزادش چه قدر کیف داد و صحبت هایی از این قبیل، موجی از حسرت وجودم را فرا گرفت.
آن چند ساعت، به هر نحوی که بود گذشت، اما سخت، تلخ و بسیار زجرآور.
اکنون که 2 سال از آن واقعه ی بسیار دردناک می گذرد، هنوز هم نمی توانم با ناراحتی ناشی از آن برخورد کنار آیم و از این که به عنوان یک شهروند نابینا، با وجود داشتن همراه، از تفریح و شادی محروم شدم، بسیار بسیار متأسف و متأثرم.
حال چند سؤال از شما گرامیان دارم که خواهش می کنم بی شعار، بی پرده و صادقانه پاسخشان را در صورت دل خواه برایم بنویسید:
1- اگر چنین اتفاقی برای هر یک از شما دوستان رخ می داد، آیا می توانستید بر خشمتان غلبه کنید؟ خصوصاً وقتی که چند تن از هم نوعان همراهتان به خاطر داشتن ظاهری معمولی، اجازه ی ورود پیدا کنند، اما شمایی که ظاهر چشمانتان غیر طبیعیست، با لحنی بسیار زشت و زننده، از حضور در جمع آنان محروم شوید؟
2- آیا تا به حال از این قبیل اتفاقات برایتان افتاده؟ اگر پاسخ مثبت است، ممنون می شوم که شرح آن را این جا بنویسید.
3- نظر شما در مورد رفتار مسؤولین پارک ساحلی آفتاب چیست؟ آیا واقعاً نگران من بودند یا می خواستند از زیر بار مسؤولیت، شانه خالی کنند؟ هر چند که خود آن آقا، تلویحاً مورد دوم را عنوان کرده بود!
4- آیا موافق نیستید که همین رفتار هاست که باعث انزوای خیل عظیمی از ما نابینایان می شود؟
5- آیا با وجود چنین افراد خشک مغزی، می توان انتظار به ثمر نشستن این همه تلاشمان برای فرهنگ سازی را داشت؟
همیشه یک سؤال هم از خود خدا دارم و آن هم این است: چرا حالا که مرا از نعمت بینایی بی بهره ساختی، ظاهر چشمانم را به شکلی غیر عادی آفریدی که هم بچه های کوچک از آن بترسند، هم کل صورتم تحت الشعاع ظاهر زشت این چشمان قرار گیرد.
در پایان از همگی کسانی که صبر و حوصله به خرج دادند و این نوشته را خواندند، بی نهایت سپاسگزارم و آرزو می کنم که دیگر هیچ وقت، شاهد این دست برخورد ها نباشیم، هر چند می دانم که محالیست دائمی.
**** بدرود ****