کودتای 28 مرداد 1332 علیه دولت مصدق، قیام 15 خرداد 1342، شکل‌گیری و سپس تغییر ایدئولوژی سازمان مجاهدین خلق در بحبوحه انقلاب از یک سازمان مذهبی به یک سازمان فاشیستی و تسویه های درون سازمانی در این سازمان در سال 1354، آغاز جنگ ایران و عراق، در 31 شهریورماه 1359، پیروزی سید محمد خاتمی در دوم خرداد 1376 و نظایر آن، هر یک رویدادی هستند که به تنهایی می توانند دستمایه نگارش هزاران رمان جذاب و خواندنی باشند. مهدی افشارنیک، در نخستین اثر داستانی خود با عنوان «گود» تمامی این وقایع را نه در قالب تاریخی، بلکه به عنوان بستری برای روایت زندگی سه نسل از ایرانیان با تمرکز خاص بر شهر تهران و محلات قدیمی این شهر بکار گرفته است.
کتاب در 18 فصل به نگارش درآمده و در پایان هر فصل، جمله ای به این شکل وجود دارد که مثلا، «آن روز 31 شهریور 1359 بود.» البته نویسنده در بیان روایت خود توالی زمانی را رعایت نکرده است، چنان‌که روایت‌های فصل اول در سال 1342، روایت‌های فصل دوم در سال 1384، روایت‌های فصل سوم در سال 1359 و روایت‌های فصل چهارم نیز در سال 1349 اتفاق می‌افتند. این روند در طول هجده فصل کتاب همچنان ادامه می یابد و اگر خواننده بتواند با اندکی دقت توالی رخدادها را در ذهن خود بازسازی کند، کتاب را تا زمانی که تمام نکرده زمین نخواهد گذاشت! البته نویسنده در آخرین فصل داستان، از ذکر تاریخ وقایع پرهیز می‌کند و ضمن سپردن وظیفه و لذت کشف تاریخ آخرین فصل به خواننده، در آخرین جمله داستان چنین می‌نویسد: «آن روز، … بماند!»
رمان «گود» به لحاظ زبانی سبکی محاوره‌ای دارد و این سبک حتی در بیان عمیق‌ترین زخم‌های وارده بر جسم و روان ایرانیان نیز از این بیان خودمانی دور نمی شود. ازسوی دیگر، جملات کوتاه و به دور از پیچیده گویی هستند و رد پای واژگان تهران قدیم را در جای جای اثر می توان سراغ گرفت.
به لحاظ محتوا، رمان «گود» را می توان نمونه نسبتا خوبی از نمادسازی در ادبیات داستانی معاصر فارسی دانست که در آن، ساختار خود کتاب نماد ساختار جامعه ایرانی در تب و تاب این همه رویدادی است که مجال فکر کردن و تنظیم توالی زمانی را به خواننده نمی‌دهند! به عبارت دیگر، ساختار به ظاهر مشوش کتاب، جلوه ای از ساختار مشوش حاکم بر جامعه ایرانی در طول نیم قرنیست که اثر در بستر آن روایت می‌شود.
نکته آخری که باید درمورد رمان «گود» به آن پرداخت، ارتباط میان داستان و حقایق تاریخیست. نویسنده در این‌که به ماجراهای واقعی و رخ‌داده، بار دراماتیک بخشیده موفق عمل کرده است. از این‌دست روایت‌ها در داستان زیاد است؛ به‌عنوان نمونه: صحنه آوردن کشته‌های جنگ ظفار به همراه تلویزیون‌های قاچاق، صحنه دستگیری محمدرضا سعادتی، صحنه شروع جنگ و بمباران تهران، صحنه آزادسازی خرمشهر و درد و دل صائب با بیت‌الله، صحنه رویارویی مستانه و مریم در تنگه پاتاق و بعدازآن در پاریس؛ این‌ها همه از دل واقعیت‌ها برآمده است اما جنبه ادبی و هنری پیداکرده است و خواننده نه به‌عنوان گزارشی تاریخی که به‌عنوان یک اتفاق ادبی آن را دنبال می‌کند.
رمان در سرک کشیدن به احوالات مجاهدین قبل از تغییر ایدئولوژی و پس‌ازآن و تحولات سال‌های اول انقلاب و این‌که چطور دوستی‌های نزدیک به دشمنی‌های عمیق بدل شد و نفرتی که از تغییر ایدئولوژی در بین مبارزان علیه شاه ایجاد شد و تأثیراتی که بعدها گذاشت، موفق عمل کرده است. درواقع «مهدی افشار نیک» نه گزارشی تاریخی که برشی ادبی از تاریخ سیاسی زده است و آدم‌هایی از دل تاریخ برای خود برگزیده و ساخته است که به زبان و بیان او ماجراها را روایت می‌کنند. از طرفی هم باید به درونی کردن برخی شخصیت‌ها در این رمان توجه داشت که مهم‌ترین درونی سازی شخصیت‌های واقعی؛ روایت «پرویز ثابتی» معاون امنیت داخلی ساواک است. ثابتی خاطرات و ادعاهایش را در قالب گفت‌وگو با عرفان قانعی فر چند سال پیش منتشر کرده که با واکنش‌های فراوانی روبرو شد.
نویسنده‌ی رمان «گود» با طنازی سعی کرده اضافه‌کاری برای ثابتی به تراشد و او را رئیس و گرداننده چندین فاحشه‌خانه در تهران کرده که زن‌های زیادی به‌فرمان او این‌سو و آن‌سو می‌روند. ثابتی در خاطراتش به استفاده از این زنان توسط ساواک برای سلب حیثیت و مهار برخی روحانیون مخالف سلطنت اشاره کرده است.
رمان «گود» را باید در یک کلام، به عنوان اتفاقی خجسته در ادبیات داستانی فارسی تلقی کرد که توانسته است بدون افتادن در دام شعارزدگی یا قهرمان‌سازی، تصویری کمابیش روشن از مهم‌ترین فراز و فرودهای نیم قرن اخیر جامعه ایران به دست دهد. این رمان را نشر چشمه منتشر کرده است.