تاریک روشن صبح بود، کنار دریا روی یه تخته سنگ نشسته بودیم و پاهامون توی آب بود. نسیم خنکی صورتمون، و موجهای دریا هم پاهامون رو نوازش میداد و با ماسه های زیر پامون بازی میکرد. یه قناری دستش بود، پریسا رو میگم، میخواست هدیه بدش به من. ولی من که کلا از هرچه پرنده و خزنده و جهنده هست وحشت دارم اصلا حاضر نبودم به قناری حتی نزدیک بشم. پریسا با قناری حرف میزد، نوازشش میکرد و میبوسیدش، بهم میگفت فرزان این زبون بسته ها بی آزارترین موجودای دنیان، هیچ کاری باهات ندارن ولی من توجه نمیکردم. یه دفعه پریسا قناری رو گذاشت روی شونم. از جام پریدم و جیغ بلندی کشیدم، پریسا هم باز پرنده بیچاره رو گرفت توی دستش. منم از ترس اینکه باز پرنده رو نذاره روی شونم عقب ایستاده بودم و میترسیدم برم پیشش بشینم. اما پریسا دیگه نه چیزی بهم گفت و نه از بی آزاری قناری حرفی زد. آروم آروم و قدم قدم باز رفتم پیشش نشستم، داشت خودش با قناری بازی میکرد، کم کم دستمو بردم سمت پرنده، اول یه اشاره کوچولو بهش کردم، بعد نوازشش کردم، بعد کم کم خواستم بگیرمش توی دستم، پریسا هم قناری رو بهم داد.
هوا یکم روشنتر شده بود، توی این روشنی میتونستم قناری رو ببینم. خدای من! چقدر ناز بود، با همه ی قناری ها فرق داشت، رنگی و زیبا، مثل رنگین کمون، نرم و کوچولو. توی چشام که نگاه میکرد و آواز میخوند، احساس میکردم داره باهام حرف میزنه. نوازشش کردم رنگی کوچولوم رو که حالا مال خودم شده بود و منم عاشقش شده بودم، اونم واسم میخوند. صدای رنگی کوچولوم و صدای موج دریا و نسیم خنک صبح، چه ترکیب قشنگی!
دیگه کاملا هوا روشن شده بود، پریسا گفت الآن دیگه احتمالا مغازه ای که میخوام باز شده. گفتم چه مغازه ای؟ گفت بیا میفهمی. باهاش رفتم، پریسا قدش بلند بود و کفش پاشنه دار هم پوشیده بود، همین باعث میشد پیشش خیلی کوچیک به نظر بیام. فکر میکنم تا بازوش بودم.
از چندتا کوچه که گذشتیم، وارد یه مغازه بزرگ شدیم. وای! خدای من! منی که تازه عاشق رنگی کوچولوم شده بودم، خودمو توی یه مغازه پر از این رنگی کوچولوها دیدم. پریسا میخواست چندتا بخره واسه خودش. اون مشغول انتخاب شد منم مشغول بازی با رنگی کوچولوها. خیلی زود پریسا دوستای کوچولوش رو با وسواس زیاد، و با وسواس زیادتری هم قفسشون رو انتخاب کرد و باید از مغازه میرفتیم، و از اونجایی که آدم به هر چیزی که وابسته میشه زود از دستش میده، منم که تازه عاشق این کوچولوها شده بودم، رنگی کوچولوی خودم رو برداشتم و با بقیه کوچولوها به ناچار خداحافظی کردم.
از مغازه که اومدیم بیرون، باز رفتیم کنار دریا و هر دوتا مون مشغول بازی با کوچولوهای نرممون شدیم. پریسا هم ازم قول گرفت که همیشه مواظب رنگی کوچولوم باشم.
اما… اما حیف که بودن با پریسا و رنگی کوچولوها بیشتر از این طول نکشید و با صدای مامانم که برای نماز صبح صدام میکرد بیدار شدم.
راستش این خواب کوتاه نیم ساعته، بعد از کلی استرس و نگرانی و بیخوابی، خیلی حس خوبی بهم داد. بیدار که شدم، هنوز پریسا رو کنارم حس میکردم، هنوز نرمی اون رنگی کوچولو توی دستم بود و آرامش خاصی بهم میداد.
بچه ها، دعا کنین. دعا کنین خبر خوشی که منتظرشم بشنوم و استرس و نگرانی ازم دور بشه و آرامش بهم برگرده. خدا کنه اون خبر خوب زودتر از راه برسه. شاید اون پرنده کوچولوها نشونه ی همون خبر خوب بودن، کاش همینطور باشه،… کاش……….