وای که این روزا چقدر دلم نوشتن میخواد، من باشم و کاغذ و قلم و یه حس رمانتیک، قلم رو رها کنم تا واژه ها رو بچینه کنار هم و حسمو بریزه بیرون، اما نمیشه.
دلم یه حال قشنگ میخواد، یه احساس لطیف، و… و فقط نوشتن از اون حال و هوا، اما نمیشه.
دلم شعر میخواد، اما نمیاد، نمیشه.
روزهام شدن پر از بوی تکرار، لحظاتی که شوقی واسه دیدن یک ساعت بعدش نداری، چون میدونی قراره چی پیش بیاد. زندگیم شده پر از برنامه ریزی. از شب قبل فکر میکنم فردا فلان ساعت چیکار کنم و اگر نشد یا به تعویق افتاد چجوری جبرانش کنم. اونم من! منی که از برنامه ریزی بدم میاد. دوست دارم با لحظه پیش برم، هرچه آید خوش آید! اما این روزا حتی دقایق هم چجوری گذشتنشون واسم اهمیت داره.
صبحه، بیدار میشم. صبحانه و بعدش درس. یک ساعت درس، 10 دقیقه استراحت. همینجور پیش میرم تا ناهار. بعد خوردن ناهار باز همون طرح یک ساعت درس 10 دقیقه استراحت به اجرا گذاشته میشه تا شام، بعد از شام هم باز ادامه ی طرح تا وقت خواب و فردا باز همین برنامه!
این برنامه ی خشک، عجیب حس نوشتنم رو گرفته و وای که چقدر درد داره! وقتی شعر میخواد بیاد، دو سه بیت اولشم میاد تو ذهنت و دیگه گیر میکنی، این خیلی درد داره! وقتی خشکی و سنگینی شرایط باعث میشه احساس در لحظت رو خفه کنی و بذاریش واسه بعد که بیای سراغش، این عجیب درد داره!
و من این روزا خیلی داره دردم میاد. احساس کردم همین چند خط رو هم از این درد اومدنهام اگر ننویسم، زیر آوار این همه درد خفه میشم.
حالا یه کوچولو آرومترم. ولی کاش هرچه زودتر شرایط نوشتنم پیش بیاد! کاش بشه! به همین زودیا!
راستی، واسه آزمون اختبارم هم دعا کنین.