یه روز عادی بود، مثل همه ی روزای دیگه، البته از نظر بقیه دوستام! نمیدونم 2 یا 3 هفته پیش بود، با بچه ها تصمیم گرفتیم واسه مرور خاطراتی که چند سال با هم داشتیم بریم و سری به آموزشگاه زبانمون بزنیم. آموزشگاهی که دیگه اصلا گرمی اون سالهایی که ما اونجا درس خوندیم رو نداره.
من از همه خوشحالتر بودم، از همه هم زودتر، حتی 10 دقیقه قبل از ساعت قرارمون جلوی در آموزشگاه بودم.
کم کم 3 تا دوستای دیگه ام هم اومدن و با هم وارد آموزشگاه شدیم.
خدایا! همون عطری که 7 سال بهترین روزای زندگیم رو توش نفس کشیدم! از این عطر خیلی خاطره دارم، خیلی واسم عزیزه. اما… اما فضاش اصلا گرمای گذشته رو نداشت. نه معلما، نه دانشآموزا و…
خلاصه، اول مشغول احوالپرسی با منشیها شدیم که دیگه توی اون 7 سال با هم دوست شده بودیم. همش دلم میخواست این تعارفای معمول ایرانی زودتر تموم بشه و بریم کلاسامون رو ببینیم.
از من خیلی سوال میپرسیدن، اما اینقدر مشغول مرور خاطرات بودم و صداهای اون سالا میومد تو ذهنم که یکی در میون سوالاشون رو نمیشنیدم و با صدای اعتراضشون به خودم میومدم.
-چه خبر؟ شنیدیم آزمون کانون قبول شدی!
-آره، داره کارآموزیم تموم میشه.
-کی انشا الله؟
و جوابی که از سوی منه غرق در خاطرات شنیده نشد.
-فرزان! با تو هستما! کجایی؟ میگم کارآموزیت کی تموم میشه
-بعد عید.
بلافاصله جلوی سوالای بعد رو گرفتم و…
-بچه ها! نمیریم کلاسامون رو ببینیم؟
-چرا بریم.
شروع کردیم، از اولین کلاس، همینطور به ترتیب توی هر کلاسی که بودیم میرفتیم و از خاطراتمون توی اون کلاس، معلمی که توی اون کلاس باهاش بودیم و… میگفتیم.
رسیدیم به کلاسی که 3 ماه آخر اونجا بودیم.
دوستام همینطور داشتن میگفتن و میخندیدن، اما من رفتم توی خودم. دیگه متوجه اطرافم نبودم. وای! 3 ماه آخر! عجب 3 ماهی بود! غر زدنای من و لجبازیهای معلمم!
همه چیز از جایی شروع شد که بهم گفت تو فعالیت نداری توی کلاس. میگفتم مثلا چه فعالیتی بکنم؟؟ کلاس شما همش reading هست، منم که کتاب ندارم! گوش میدم دیگه! سوالی هم که بپرسین جواب میدم همیشه، میگفت نه باید فعالیت کنی، میگفتم خوب چیکار کنم؟ میگفت نمیدونم خودت باید بفهمی.
همون ترم، روزای پایانی ترممون، سفر کربلام اتفاق افتاد. سفری که از آبان مدام عقب میفتاد تا 16 اسفند که روز قطعی سفرمون اعلام شد.
واسه امتحان فاینال نبودم، 25 اسفند برمیگشتیم و دیگه بعد از عید باید آزمونم رو میدادم.
بازم واسه بقیه بچه ها سفری پیش اومده بود که واسه فاینال نباشن، بعد برگشتشون بی هیچ درد سری آزمونشون رو میدادن، به همین خیال با منشیها و معلمم صحبت کردم و گفتن خیالت راحت برگشتی امتحان بده.
سفر عالی بود، عید هم گذشت و اولین روز ترم جدید رسید.
با دوستام توی آموزشگاه منتظر بودیم، اونا منتظر دیدن نمرات ترم قبل و من منتظر مشخص شدن تاریخ امتحانم که یک دفعه…
-فرزان تو fail شدی!
-چی؟؟ من؟؟ اما قرار نبود نمره ای واسه من رد بشه! قرار بود بعد برگشتم از سفر…
منشی حرفم رو برید و…
-معلمتون نمره واست گذاشته و تو افتادی!
-یعنی حتی مشروط هم نشدم که بشه دوباره امتحان بدم؟؟
-نه متاسفانه، نمره زیر 60 بهت داده.
خیلی اون لحظه واسم سنگین بود، من که همیشه بالاترین نمره ی کلاس بودم، توی این 7 سال نمره زیر 95 نداشتم، حالا باید جلوی همه بهم بگن افتادی!
اون جلسه رو در سکوت مطلق توی کلاس نشستم و حتی یک کلمه حرف نزدم.
رفتم خونه و با عصبانیت تمام شروع کردم به معلمم اس ام اس دادم:
-من به شما اطمینان کرده بودم، خودتون گفتین برگشتی امتحان بده!
-تو هیچ فعالیتی نداشتی
-ببخشید شما یه فعالیت کلاسی بذارین بعد ببینین فعال هستم یا نه، همش reading! شما بلد نیستین کلاستون رو مدیریت کنین من باید چیکار کنم؟
جواب معلمم رو یادم نیست، فقط یادمه نخواستم بی احترامی کنم و دیگه جوابی ندادم.
خلاصه کاری نمیشد کرد، من افتاده بودم و فقط در صورتی که امتحان ترم قبلم رو میدادم و بالای 80 میشدم مجاز بودم توی کلاس ترم جدید شرکت کنم.
خیلی از این کار معلمم دلخور بودم، خیلی. امتحانم رو هم دادم و 100 نمره رو کامل گرفتم، اما تنها چیزی که واسم موند یه دلخوری از معلمم بود.
اون ترمم آخرین ترمی بود که آموزشگاه میرفتیم، دوست نداشتم 7 سال خاطره ی خوبم اینجوری تموم بشه اما…
به اینجای خاطراتم که رسیدم، به خودم اومدم و دیدم نمیتونم خودمو کنترل کنم. از دوستام جدا شدم و بیرون آموزشگاه منتظرشون موندم.
یه لحظه فکر کردم کاش هنوز حتی تمام این اتفاقات بد بود، حاضر بودم تحملشون کنم، فقط یه چیز خیلی با ارزش که واسه همیشه از دستش دادم، همیشه واسم میموند.
دیگه جلوی نم نم اشکام رو نمیتونستم بگیرم، حالا اشکام دیگه واسه خاطرات نبود، بلکه شده بود واسه حسرت از دست دادن همیشگی اون چیز با ارزش…
یک دفعه احساس کردم یکی از معلمام که بینهایت مهربون بود جلوم ایستاده و همون حرفی که بار آخری که دیدمش بهم زد رو داره بهم میگه:
تو خیلی حساسی، اینجوری فقط خودت لطمه میخوری همیشه، به چیزی وابسته نشو، و یا حد اقل سعی کن راحتتر فراموش کنی……….