سلام بچه ها! خوبید؟ چه خبرا؟ خیلی از همه جا بی خبر موندم. همش یه گوشه منزوی شدم! یه منزوی در حال حرکت. یه منزوی که همش همه جا هست ولی هیچ وقت هیچ جا نیست. واقعا دوس دارم بدونم توی جامعه ی نابینایان کشور چی میگذره! آخرش کی کیو کشت؟ آخرش یادداشت بردار های بریل ژاپنی سیکا که زبان فارسی رو کامل پشتیبانی نمی کنه رو چندتاش رو به بهزیستی و نابینا جماعت انداختند؟ چندتا دیگه قراره بندازند؟ پکتوس با یادداشت بردار کاملا فارسی ساپورتش چی کار کرد؟ راستی، آخرش اون افزونه ی متن خوانی که قرار بود پکتوس واسه صفحه خوان NVDA بده رو داد؟ نکنه به یه عده ای داده باشه تموم شده باشه به ما نرسیده باشه؟ واقعا سایت خودمون چه خبر؟ سایت های نابینایی دیگه چی؟ شب روشن که هنوز به پست دادن و گسترش یافتن مشغوله و این عالیه. حیف! با تو رو رفتم چند وقت پیش دیدم حتی دامنه اش هم از کار افتاده. سایت خودمونم که بدتر از همه. بذار و برو! از خودم گرفته تا شما! خخخ

روزنامه؟ آره. روزنامه چه خبر؟ دیگه به این سایت های خبر پراکنی باید بگم دروغ پراکنی. چند جا خوندم قدمی رییس آموزش و پرورش ردیف استخدام جدا واس آموزش پرورش استثنایی گرفته بعد رفتم دفترش پرسیدم تکذیب کردند. نمیدونم من خیلی بی حوصله شدم؟ یا همه بی حوصله شدند؟ آیا هنوز چرخ دنیا می چرخه؟ هنوز پیتزا فروشی ها کار می کنند؟ هنوز تزریقچی ها آمپول می زنند؟ بیبیسی هنوز مجری هاش زنده و خوشگل تشریف دارند؟ هنوزم هی بی طرفند؟ اونقدر بی طرف که هالت از خبراشون به اتاق پذیرایی هم نه بلکه حموم عمومی تبدیل میشه؟ هنوز بازی های نابینایی سرور هاشون روشنند؟ هنوز بچه ها توی اسکایپ گروه های چرتو پرت و گاهی هم درستو حسابی می سازند؟ هنوزم دانش آموز ها در خصوص تعداد تسک و شیلد و تیر و هلث با هم کل کل دارند؟ شما چطور؟ خوبید؟ چیکار می کنید؟ هستید؟ نیستید؟ عصا دست می گیرید؟ مستقل شدید؟ کلا احساس می کنم بیشتر خودم تو خودمم تا اینکه واقعا دنیا از کار افتاده باشه.

گفتم شاید یه کم به خودم بیام بد نیست. شهر رویا هامون تا بخش دو بیشتر نرفت و بعدش شهر سردرگمی شد. رویا هامون فیریز شدند توی حالت بی تکلیفی و فعلا کله در گم به کله می بریم. پادکست که نزدم، پادکست هم منو نزد! کلا همه در حالت بزن بزن به سر می برند و شاکیند و من در حالت نزن نزن!

این بیست روزه 33پل رو آب باز کرده بودند، خیلی خوب بود. حالا دیگه بارونم که میزنه خیلی عالیتر هم میشه. نمیدونم. شاید برفو بارون زیادی توی اصفهان نزده باشه، ولی همین که به قول رفیقم اطرافمونم خبر از برفو بارونه، عالیه. قدم می زنم. میرم. میرم. همینطور میرم و میرم. باد سرد میخوره به گوشام. تحمل می کنم. تحمل. تحمل. بازم تحمل. دیگه نمیشه! سوسولم. از اون خیلی شدیداش! اینه که کلاهمو میذارم سرم. یه کلاه پشمی. یه کلاه پشمی گرم. یه کلاه پشمی گرمی که چسبیده به سوییشرتم. کلاه پشمی ای که منو یاد گربه ی پشمالوم میندازه. کمر گربه ه دقیقا شکل کلاهم بود. همیشه از مدرسه که میومدم، میاو میاو هاش به همه از جمله خودم خبر میداد که از رسیدنم خبردار شده. شاید باورتون نشه. واس خودمم سخته. حتی وقتی نمی دید هم با آواز هامو صدا هایی که در می آوردم منو می شناخت. از گوشت شروع کردم، با آشغال گوشت و سوسیس کالواس ادامه دادم و این آخری ها داشتم تلاش می کردم نون خالی با سس کچاپ رو هم به منوی غذاییش اضافه کنم! خخخ خخخ خخخ اگه زیر دستم می موند، حتما سعی می کردم میوه هم بهش بدم. البته اگه از آب‌میوه و بستنی بگم که فکر می کنید دارم مسخره بازی در میارم و گرفتم‌تون. باورش سخته. میدونم. باور کنید واس خودمم سخته. ولی بچه که بودم، خعلی انگیزه و انرژی داشتم. اونقدر واس یه مرغ وقت گذاشتم که حاضر شد توت شیرین بخوره. بعدم لمس کردم دیدم توتا تو کیسه ی زیر سینه اش جمع شده بودند! باورتون نمیشه؟ واس خودمم نشد! ولی باور کردم چون حقیقت داشت و شاید باور حقیقت هرچه قدر هم سخت باشه، از انکارش سختتر نیست!

همینطوری که گربه و مرغ و تمام جانور هایی که بزرگشون کردم با کلاه پشمیم از ذهنم رد میشن، واسه بودن توی اون روزا دلم تنگ میشه. خیلی تنگ. یه تنگ من میگم یه تنگ شما می شنوید. از حموم عمومی ای که بی طرف بودن بیبیسی هالتو بهش تبدیل میکنه هم تنگتر. حتی از رختکنش هم تنگتر. اصلا میدونید چیه؟ دلم واس نوشتن هم تنگ شد. واس پادکست هم همینطور. کاش از سر بگیرم همه چی رو! زندگیم قشنگ بود. دوباره قشنگش می کنم.

واس مقدمه هم که شده، دیشب گام اول رو شروع کردم به برداشتن. خیلی وقتی بود یخچالم پر شده بود از خالی. از ترشی های پوشالی. از نون های کپک زده ی خیالی. از میوه های گندیده ی حالی به حالی. از کرمی که تاریخش گذشته دیگه نمیشد بمالی. از جا تخم‌مرغی خالی. از کره و عرق و آمپول فاسد شده و خال خالی. همه رو ریختم رفت. چندتا کیسه زباله شد؟ خودمم نمیدونم. رفتم همه چی رو نو کردم. حتی پنیر پنج ستاره ی آمل رو. حتی خامه شکلاتی ای که یکی دو ماهی میشد دلش واسم تنگ شده بود و توی یخچال سوپری منتظرم مونده بود. حتی شیر طالبی هایی که از دوریم نفرینم می کردند. حتی همه چی.

شاید باورتون نشه. آخه واس خودمم سخته ولی باور کنید امروزم میخوام به لباس هام سر و سامون بدم. برای یکی دو‌تاشون خواستگار اومده. دو سه‌تا‌شونم قراره واسشون برم خواستگاری. نمیدونم واس شلواری که پاره شده قراره روفو بشه چی مهریه بگیرم که مناسب باشه؟ آخه پاره هم باشه اولا پارگیش کمه بعدشم لیه! الکی که نیست! تازه موندم واسه لباسام چه کت شلواری بخرم که موقع مهمونی بپوشند؟ هه. فکرشو بکنید. لباسی که لباس بپوشه چه شکلی میشه؟ راستی، لباس ها اگه به هم زیادی نزدیک بشن، خطر نداره؟ شایدم چرا. چمیدونیم. یه وقت جنسشون به هم نخورد جیغ کشیدند مهمونی به هم ریخت. شایدم جنسشون به هم خورد چوروک شدند عاشق شدند و دردسر هاش تازه اون وقته!

نهایتا که کم خبر داریم از هم. کم از جامعه ی نابینایی. کم از گروه ها و انجمن های مجازی و غیر مجازی. نمی نویسید. بنویسید. هر کودوم واقعا از جایی توی شهرتون، روستاتون، بهزیستیشون، انجمنشون، خبر دارید، بنویسید مام بدونیم. دوستاتونم بدونند. اینکه شون واس انجمن و بهزیستی به کار بردم حواسم بود ولی چون از نظرم تشکل های نابینایی معمولا توی ایران مال نابینایان نیستند و فقط اسمیه، اینطوری نوشتم. نام نویسی ها رو میخوام توی دو سه روز آینده تهشونو در بیارم همه رو انجام بدم، قفسه ها همینطور، نوشته ها هم هر کودومی که عمومی نبوده، لینکش سالم بوده، متن داشته و از نظرمون با فضا و هدف محله خونده منتشر کردیم. دیگه هم هوچ. خب دلم تنگ شده بود یه کم چرتو پرتم داشتم دیگه تقدیم کردم. ایشالا که شما به بزرگواری خودتون و بغل دستیتون چرت بودن منو به پرت بودن خودتون که نه، به پرت بودن بغل دستیتون می بخشید!

لذت ببرید از زندگی