دیروز چون حال و حوصله نداشتم تصمیم گرفتم ناپرهیزی کنم و برای برگشت به خونه از آژانس استفاده بکنم.
نه حوصله ی کسی رو داشتم نه حوصله ی منتظر موندن برای اتوبوس نه حوصله ی تیلیکا تیلیک عصا زدن!!!
سلام کردم و نشستم. سلام کجا تشریف میبرین؟ مقصدم رو گفتم و گوشیمو از جیبم در اوردم. حالا که بیکارم بذار جواب پیامهامو بدم. بعد از مدتی که کارم با گوشی تموم شد، راننده: ببخشید میشه یه سؤال بپرسم؟ بله خواهش میکنم. ر: من خیلی با خودم کلنجار رفتم که نپرسم امیدوارم ناراحت نشین!
خواهش میکنم بفرمایین!
ر: شما چطوری با گوشی کار میکنید؟
من: همون جوابهای همیشگی که خودتون میدونین.
راننده: ببخشیدا خیلی کنجکاو بودم که پرسیدم.
من: خواهش میکنم مشکلی نیست.
خلاصه یه بیست باری معذرت خواهی کرد و من هم در کمال آرامش جوابشو دادم و گفتم که مشکلی نیست من هم اگر چیزی رو ندونم طبیعتا در موردش کنجکاو میشم.
بعد از مدتی سکوت ….
دوباره راننده: ولی خیلی سخته!!!
من: بله خیلی.
آخه میدونستم منظورش چی هست. خخخخ.
میدونین خانم! ما یه نور آفتاب که میفته تو شیشه ماشین جلومون تیره میشه کلی بوق میزنیم و اذیت میشیم که جلومون تیره میشه. خیلی سخته!
من دوباره بله خیلی.
ولی ماها عادت کردیم آقا.
و راننده هم چنان معتقد بود که خیلی سخته. خخخخخ
منم که خودم خیلی از لحاظ روحی روانی خسته بودم تعییدش میکردم! خب واقعا هم سخته! هم ندیدن هم زندگی! فقط امید به زندگی هست که ما رو نگه داشته وگرنه انگیزه های ما به نظرم خیلی کمه. از خانمی میگفت که نشسته تو ماشین و دست گذاشته روی قرآن کوچیک جلوی ماشینش و قسم خورده شش ماه هست که مرغ نخوردیم، از آقایی گفت که واسه خانمش هفتصد هزار مانتو خریده بوده و حقوق خودش 850 بوده. از خودش گفت که یه لباس بچگانه رو به قیمت هفتاد تومان نتونسته بود واسه بچش بخره. از نا امنی جامعه گفت، و ….
دیگه راننده تاکسیها رو باید شناخته باشین از همه جا حرف برای گفتن دارن. و دوباره آره خانم واسه شماها سختتره! میدونین! کسی که سرطان داره میدونه بعد یه مدت میمیره ولی شماها تا آخر عمر باید تحمل کنید! منم حوصله نداشتم دیگه قانعش کنم گفتم بله! تازه فکر کنید ماهایی که بینایی نداریم از 15 درصد این دنیا میتونیم استفاده کنیم! و فکر کنید تازه به این محدودیت مشکلات دیگه ی زندگی هم اضافه بشه! دیگه چی میشه؟! اونم تعیید میکرد و منم ادامه که آره ما محدودیم ولی اینقدری عادت کردیم که اگر بهمون بگن که میخوای خوب بشی یا نه؟ اکثرا دیگه تمایلی به داشتن بینایی نداریم. ر: میدونین ولی خدا به شما صبرشو هم داده! من: بله مسلما همینطوره. ر: و باز هم خیلی سخته ……….
نکاتی که در متنم نوشتم درسته که واقعیت داره ولی قصدم کاشتن بذر نا امیدی نبود. من خودم آدم کاملا امیدواری هستم و البته پر انرژی و مقاوم.
دیروز رو مود نبودم ولی داشتم فکر میکردم حالا من کسی نبودم که برنجم ولی اگر کسی دل نازکی داشت اگر کسی حالش بدتر از من بود و واقعا منتظر یه نور امیدی بود چطور این برتری سرطان بر نابیناییرو تحمل میکرد؟؟!!!
خیلی جالبه. باور کنید من کلی هم در دلم خندیدم بهش ولی کاش مردم اینقدر فرهنگشو داشتند و اینقدری آگاه بودند که همه حرفی رو نمیزدند! مقایسه ای نمیکردند و در آخر نتیجه ای هم نمیگرفتند و از اون بدتر ضعفِ فرهنگی و ناآگاهیشون رو به دیگران منتقل نمیکردند!

**** احساس می کردم اگر اوضاع همین طوری بماند دق می کنم …
اوضاع همان طور ماند و دق نکردم !

همه مان اینگونه ایم . لحظه های گَندی داریم که تا مرز سکته پیش میرویم !
اما میگذرد.
هیچ وقت حرف سربازی که بدون پا هایش از جنگ برگشت را فراموش نمیکنم : ” من فوتبالیست خوبی بودم ! اولش برای پاهایم هر شب گریه میکردم ، تا فهمیدم خدا دوست داره من شطرنج باز خوبی باشم “**