سلاااام به همگی. خوبین؟ خوشین؟
من؟؟ الآن میگم چطورم!
داشتم شعر مینوشتم، بر خلاف این چند وقت اخیر شعرم شاد بود، پر از امید و لبخند و بهار و عطر صبح! یک دفعه شعر رو رها کردم و به فکر فرو رفتم. چرا این مدت همش از شب و غم و سیاهی گفتم؟ چرا چشمم رو روی این همه قشنگی بسته بودم؟ این منم، همون فرزان که کوچیکترین قضیه ای باعث شادیش بود، از همه چیزش نهایت لذت رو میبرد، حتی روزایی که قبل از ساعت 7 صبح میرفت بیرون واسه دانشگاه و بعد دانشگاهم کلاس زبان و ساعت 8 شب برمیگشت خونه، ولی شاد بود، راضی بود. چرا امسال اینقدر غر زد؟ چرا قشنگیا رو ندید؟
امروز بعد از مدتها نشستم و دلخوشیهای اطرافم رو شمردم. بودن با کسایی که دوستشون دارم و دوستم دارن، کسایی که واسم وقت دارن، حرفام رو میشنون و… آره، چشمم رو روی این همه لذت بسته بودم.
چشمم رو روی پیدا کردن عروسک ناز و تپل بچگیم که این 2 روز همش تو بغلم بود بسته بودم. همش از بدی امسال گفتم، اما نگفتم امسال بعد از 3 سال معلمم رو دیدم، نگفتم با دوستای قدیمیم که مدتی از هم به خاطر مشغله هامون دور بودیم یه مسافرت کوچولوی یک روزه رفتیم و یه روز خاطره انگیز رو ساختیم. نگفتم یکی از دوستای نزدیکم که یک سالی بود قصد طلاق گرفتن از همسرش رو داشت بلاخره امسال مشکلش حل شد و من کلی خوشحال شدم، نگفتم چندتا غذای جدید و یه کیک یاد گرفتم و درست کردم. نگفتم…
اینا و کلی چیز دیگه که به راحتی باعث شادیم شدن، ازشون نگفتم، ندیدمشون. اما امروز یک دفعه وسط حال و هوای خوش شعر، همه ی اینا از جلوی چشمام رد شدن. دلم گرفت، اما این بار جنسش از غم نبود. من به بهار و صبح امید رسیدم، اما از گذشته و کارای خودم دلگیر شدم. از اینکه چقدر کم لطفی کردم نسبت به امسال. این منم که میتونم این همه اتفاق خوب رو نادیده بگیرم و غرق شب بشم، یا با انصاف باشم و لذت ببرم!
حالا تصمیمم رو گرفتم، روزای آخر اسفند رو با تمام وجود نفس میکشم، کنار همه اونایی که دوسشون دارم به ویژه عروسک تپلم، از حالا دلتنگ میشم، اما به جای خودش. چرا یه اتفاق ساده، مثل یه چای عصرونه کنار خانواده باعث شادیم نشه؟؟ حالا از امروز میشه!
خلاصه که من عاااالیم، دیگه قول میدم از شب و سیاهی نگم، اگرم تا الآن حرفام باعث رنجشتون شده عذر میخوام. من خیلی خوبم، اسفند رو دوست دارم، مثل همیشه. شلوغیش رو، هیجان و دلشوره و هوای سرشار از امیدش رو، یادم نمیره پیاده رویهای هر سالم رو توی اسفند و نفس کشیدن امید رو، از فردا باز قدم زدنام شروع میشه. من خوبم، شاااادم، شااااد شاااد. بهاری و خندونم، شما هم شاااد باشین!