هشدار: این نوشته، زاییده ی تخیل نویسنده می باشد و واقعیت ندارد. تشابه احتمالی وقایع یا شخصیت های این نوشته با شخصیت ها و وقایع دنیای واقعی، کاملا ناخواسته، تصادفی و خارج از کنترل نویسنده است:

روی نیمکتی برای خودم نشسته بودم و کتاب می خواندم. نفس های گرمی حکایت از تلاش نفر بعدی برای مخفی ماندن از حضورم و تماشای مخفیانه ی من می کرد. وای. نه! نکند یک نفر دیگر جذبم شده باشد؟ سلام کرد. بهترین زمان برای تحویل نگرفتن. ولی دست من که نبود. لب هام غنچه شدند، سلامم شکوفه کرد و گل داد… چون من مریضم. مریض…

خدایا. کمک! یک نفر کمک کند. محض رضای خدا. کمک. من چه کار کنم که قبول کرده هر کاری بگویم بکند؟ من چه کار کنم که لحظه ی اول یک دل نه صد دل عاشقم شد؟ من چه کار کنم که نتوانستم پسش بزنم؟

تصمیم گرفتم همه چیز را به او بگویم. ولی نشد. دست هاش نگذاشت. عطرش اجازه نداد. حسش جلویم را گرفت. فکرش گیرم انداخت. صدایش گفت صبر کنم. صداقتش خجالت زده ام کرد. خاک بر سر من. منی که نه گفتن بلد نیستم. همان روز اولی که از او جدا شدم، تصمیم گرفتم تلفن هاش را جواب ندهم تا همه چیز در نطفه خفه شود. تا رابطه ای شکل نگیرد. تا مریضی من باعث آسیب به او نشود. اما وقتی جواب ندادم، بدتر شد. زنگ زد. تعجب کرد. دوباره و سه باره زنگ زد. پیامک فرستاد. توضیح خواست. مجاب شدم قرار بگذاریم. تصمیم داشتم وقتی قرار گذاشتیم، همه چیز را به او بگویم. که من وصله ی تنش نیستم. که من مریضم. که من غیر اجتماعیم. که من تنهام. و برعکس همه، عاشق تنهاییم هستم.

قرار گذاشتیم. ولی می دانید چه شد؟ نرفتم. حتی تلفنم را هم خاموش نکردم. زنگ که زد، گفت کجایی با ماشین بیایم دنبالت؟ گفتم من کار دارم. نیستم. با گستاخی تمام گفتم و ناراحت شد. لجش گرفت. فهمید مسخره اش کرده ام. فهمید بازیچه شده. ولی کوتاه نیامد. قول گرفت. از من قول گرفت که یک روز دیگر حتما قرار بگذاریم و حتما من بروم. امروز همان روز بود. ساعت دوی بعد از ظهر. یک جای دنج. وقتی رسید، از خوشحالی در آغوشم کشید. پر کشید و من نیز تا چند دقیقه خوشحال بودم. ولی باز دیوانه شدم. حسم می گفت همه چیز را بگویم. گفتم شاید ناهاری دعوتش کنم و همه چیز را بگویم. دعوتش کردم. کباب بره خوردیم با باریکه های مرغ. و برنج نیز. و دلستر هلو نیز. و ماست موسیر محلی نیز.

شروع کردم به گفتن. بی پروا. گستاخ گستاخ. گفتم. همه چیز را گفتم. گفتم من دوست مناسبی نیستم. من همدم مناسبی نیستم. گفتم من ممکن است تا یک ساعت. یک سال. یک ماه. شاید حتی یک هفته. کمتر. شاید بیشتر. باشم و به یک دفعه ناپدید بشوم. گفتم من روی مود پایداری نیستم. گفتم اصلا راستش را بخواهی من مریضم. متأسفانه نگذاشت بروم صندوق حساب کنم. ناهار را خودش حساب کرد. تازه یک چیزی گفت که دیوانه‌تر شدم. گفت طوری نیست. اشکالی ندارد. هر وقت عشقت کشید، ترکم کن. هر وقت دوست نداشتی، بی خیالم شو. گفتم خیال کردی دست خودم است؟ خیال کردی خودم اینطور می خواهم؟ گفت نه. بالاخره این ریختی هستی و من کاریش نمی توانم بکنم. فقط بگذار تا زمانی که مود بودن داری، باشی و باشم تا لذت ببرم از بودنت. گفتم من تمام این ها را در سایتم می نویسم. گفت مگر سایت هم داری؟ گفتم بله. دارم. خوبش را هم دارم. یک عالمه مخاطب دارد. گفت ریاکاری. خودنمایی. که بگویند چقدر جاذبه داری؟ که نداری! که مثلا کسی حسرتت را بخورد؟ که نمی خورد. گفتم نه. که راه حل بخواهم. گفت راه حل چه؟ گفتم راه حلی که بتوانم به تو بفهمانم من پایدار نیستم. گفت راه حل نمی خواهد. همین حالا راهت را بکش و برو. سایت نوشتن هم احتیاج نیست. وقتی بروی، عملا خودم می فهمم پایدار نیستی.

گفتم ولی من نمی توانم در این لحظه ی به این مثبتی و شیرینی، رها کنم بروم! گفت من هم که از همان اول همین را گفتم. نگفتم؟ به توی دیوانه گفتم تا زمانی که حال می کنی، بمان. هر وقت هم که نخواستی، برو. دیگر چه آزادی ای بهتر از این می خواهی؟ چه تضمینی بالاتر از اینکه خودم به تو می گویم ناراحت نمی شوم؟ تو میدانی چقدر برای من جذابی؟ هیچ می دانی توی دو ساعت مرا به اندازه ی یک عمر خنداندی؟ باورت بشود یا نه، حس کردم به تمام حرف های من گوش دادی. سبک شدن واقعی را برای اولین بار بعد از چند سال توانستم تجربه کنم. آن هم با تو. حیف نیست تو که می توانی اینقدر مفید باشی، بی خیال من بشوی مجتبی؟ درونم می سوخت. آتش گرفتم. نفهمیدم چه شد. هیچ نگفتم. با هم سوار ماشینش شدیم و زدیم به قلب اتوبان های شهر. موزیک های مختلف، با صدای بسیار بلند. حرف و حرف و حرف. شاد و شاد و شاد. خنده و گریه. شادی و ناراحتی. صمیمیت و دوری. کاملا در هم. هر حسی از خاطره بازی تا خاطره سازی تا خاطره گویی تا ترانه و ترانه و ترانه را تجربه کردیم. یکی دو ساعت که با ماشین با بیشترین سرعت بکوب ول گشتیم، رفتیم یک کافیشاپ با کلاس در یک هتل به شدت با کلاس. باز هم نگذاشت صندوق بروم. تهدید کردم که نمی خورم اگر خودم حساب نکنم. ولی گوش نکرد که نکرد. تهدید هم نکرد. فقط ساکت ماند. فقط دست های کوچکش را دور یکی از دست هام حلقه کرد و گفت ناراحت می شود اگر حساب کنم. یا اگر نخورم. ماندم. هنگ. قفل. بنبست. سردرگم. گیج. منگ. بی حواس. دو دل. بی هدف. پوچ. مستأصل…

کوکتل موز. کافه گلاسه. کیک شکلاتی. طعم های به یاد ماندنی. قهوه با طعم تلخ حقیقت. بستنی به سردی احساسات من. شیر مثل جسارتش به ماندن با منی که غیر پایدارم. شکلات به شیرینی لحظات فراموش نشدنی. کیک به نرمی دستمال کاغذی های روی میز. خنده به روشنی نور شمعی که در میان من و او روی میز، سو سو می زد…

دوباره ول شدیم توی اتوبان های شهر. هوای بارانی. پیاده شدیم. هوا دو نفره بود. چه بدم من که نمی فهمم. نه حس را. نه هوا را. نه دو نفره را. نه شمع را. نه کیک شکلاتی را. نه کوکتل موز را. نه حساب کردنش پای صندوق را. نه وابستگی را. نه دلبستگی را. نه قید و بند را. نه اشتراک را…

یکی دو ساعت قدم زدیم. گفتیم. خندیدیم. بعد هم با ماشین تا درب منزل مرا مشایعت کرد. و چه بدتر شدم من. چه حس بدی. جدا که می شدیم، دوباره در آغوشم کشید. هیچ واکنشی نشان ندادم تا وابسته‌تر نشود. چه سخت. چه تلخ. چه ناروا. چه ناجوانمردانه است رفتار های من…

به خانه که رسیدم، تصمیم گرفتم دیگر جوابش را ندهم تا همه چیز همینجا تمام شود. ولی پیام داد که من در راهم و سالمم و نیازی نیست جواب بدهی. و این یعنی بر آب شدن تمام نقشه های من برای اتمام رابطه ای که هنوز شروع نشده است. کمک! این یکی نیز دارد به یکی از قربانی های گرداب چرخه ی رابطه های نافرجام تبدیل می شود…