سلام بچه ها! نه آقاجون کتاب ندارم مطلب جدید ندارم شعر و متن و خلاصه هیچ چیز به درد خوری ندارم. هیچ چی اومدم پر حرفی فقط پر حرفی و دیگه هیچ و هیچ. گفتم از همون اولش زودی بگم که نشینی بخونی بعدش ببینی تهش چیزی نبود بیایی فحشم بدی!

این روز ها همه گرد و خاکیه خونه تکونی و عیدیم! عجب داستانیه این نیمه سوم اسفند ماه هرچی پرواز می کنی کار تمومی نداره. من هم این روز ها می پرم و نمی رسم. این حس و حال رو خیلی دوست دارم. زندگی انگار همه جا و همه جا هست و شبیه آبشاری که با فشار جریان داشته باشه، در وجود تمام جهان جاریه و فشارش چنان زیاده که حتی داخل دل ها هم جریان پیدا می کنه و گاهی می بینم که دل های خیلی سفت و خیلی سرد رو هم گرم و نرم می کنه و خلاصه این قدر فشارِ جریانش زیاده که به عمق تاریکی های قفسه های کناری هم می رسه و از خشکی و پژمردگی درش میاره و پاک و صافش می کنه. همه زنده و در حال تلاش و البته شاد. خیلی قشنگه این حال و هوا خیلی! شلوغی های داخل خیابون ها، ازدحام های بازار ها که هرچی پیش تر میریم بیشتر و بیشتر میشه، تکاپوی داخل خونه ها، آماده شدن ها، عجله کردن ها، بدو بدو هایی که هرچی زور می زنی به روز های آخر نرسه باز می رسه و باید سریع تر و سریع تر باشی، دویدن های تا لحظه آخر، دم سال تحویل، التهاب های شیرین، دلواپسی های شاد، انتظار های همراه با1مدل حس غریب که هر سال تکرار میشه ولی باز هم با وجود تکرار های مکرر کهنه نیست،

… … …

خدایا عاشق تک تک این ثانیه هام!

ولی بعد از سال تحویل لحظه ای که1دفعه همه جا و همه جا ساکت میشه1طور عجیبی دلم یواشکی می گیره. انگار همه چیز تموم شد و من خوشم نمیاد.

مطمئنم امسال دلم یواشکی بیشتر از سال های دیگه می گیره. نباید این ها رو این روز ها بگم ولی من حرفم میاد و نمیشه اینجا نگم.

عید امسال واسه من و طایفه من، خیلی چیز ها نیست که سال پیش، سال های پیش بود.

امسال خاله نیست. هرچند از سال ها پیش دیگه بلند نمی شد بغلمون کنه. دیگه کسی رو نمی شناخت. دیگه فقط بود. فقط بود! می گفتن آلزایمر لعنتی تمام خاطراتش رو از تمامِ ما پاک کرده بود این سال های آخری. شاید هم اون ما رو خاطرش بود و نمی تونست بگه. من که این مدلی تصور می کنم. آخه گاهی به من لبخند می زد. گاهی هم با دیدنم اشک جمع می شد گوشه چشم هاش.

امسال داییجون بزرگه نیست با اون تبریک های بلند و دعوت های سفت و سختِ شامِ شب عیدش از همه فامیل و اگر کسی قبول نمی کرد هوار های عصبانیش.

امسال پدربزرگ و مادربزرگ نیستن با اون سفره کوچیک و آینه و قرآنِ داخل سینیشون و عیدی هایی که کسی به ارزش مادیه اسکناس هاش توجهی نداشت. دست های بابابزرگ برکت بود و بوسه های مادربزرگ شفا. یادمه من همیشه از بابابزرگ علاوه بر عیدی و دعا های خوشبختی و عاقبت به خیری، 2تا بوس سفارشی و اختصاصی هم داشتم. بقیه فقط عیدی داشتن و دعا. ولی من2تا بوس حسابی هم ازش کادو می گرفتم. از مدل محبت! از ته دلش! توی بغلش! هم زمان با بوس هاش، لحظه هایی که بالا پایین می پریدم تا جوابِ بوس هاش رو بدم همیشه و همیشه می گفت ای جانم دخترم! ای جانم دخترم!

یادش به خیر!

امسال عمو نیست با بادکنک های داخل جیبش که بچه ها رو به جیغ مینداخت و حتی بزرگ ها رو هم هوایی می کرد و شب عید دیگه کوچیک و بزرگ نداشت بادکنک خواستن از عمو!

چه قدر تلخ دلتنگم واسه تمامشون!

این اولین سالی نیست که اون ها نیستن. از سالگرد همهشون گذشته. اما امسال خیلی چیز های دیگه هم نیست که باعث میشه غیبت رفته های سال های پیش رو بیشتر و بیشتر احساس کنم.

امسال عید دیدنی های ما نسبت به سال های پیش کمتره. منتظر مهمون های کمتری هستیم. خودمون هم نسبت به سال های پیش کمتر جایی هست که بریم واسه عید دیدنی و تبریک های سال جدید و آرزو های قشنگ اول سال! باقیه اهل طایفه هم همین طور. امسال قهر های فامیلی روی شادی ها و سلام های گرم و شلوغی های عید دیدنی های طایفه ما رو گرد و خاکی کردن.

خیلی سعی کردم بزنم کنار این غبار تاریک عوضی رو ولی موفق نشدم. دست های من واسه کنار زدن ها خیلی کم جون بودن. نتونستم. از خاله کوچیکم هم کمک گرفتم و2تایی سعی کردیم. نشد!

حالا امسال عید داره میاد و من، شاید هم افرادی جز من، گوشه و کنار زوایای طایفه ما، با1یادش به خیر از جنسِ خیسِ آه های یواشکی کنارِ سفره سال تحویل می شینیم. نمی دونم بینِ بستگانِ پاشیده من کسی هم شبیه خودم هست یا نه! به نظرم باشه! بچه های داییجون بزرگه به نظرم دل هاشون هنوز بیداره. اون ها شبیه باباشون هستن. دل هاشون گرم و دست هاشون هنوز مهربونه! هنوز به رنگ این زمونه نشدن پسر های داییجون بزرگه!

نمی دونم امسال دم سال تحویل، بعد از سال تحویل، لحظه های اول، زمانی که گذشته ها بارونِ تلفن های تبریک و شادباش ها و دعا های خیر به همدیگه، خط های فامیلِ ما رو اشغال می کردن و از همون لحظه اول منتظر مهمون ها می شدیم، چند تا یادش به خیر از دل های خاک گرفته فامیل های من رد میشه! نمی دونم چند نفر از بستگانم امسال هم زمان و هم جنسِ من آه می کشن. نمی دونم بین طایفه من، چند نفر دعای تحویل سالشون تموم شدن این قهر ها و برگشتن اون روز های خوش و اون سلام های گرم و از ته دل هست. من نمی دونم ولی مطمئنم که خودم امسال دعا می کنم. از ته دل! از تهِ تهِ دل! هرچند به همون شدت هم مطمئنم، دیگه مطمئنم که دعام برآورده نمیشه ولی دعا می کنم. از جنسِ آه، از جنسِ یادش به خیر، از جنسِ بارون های بی صدای دم سال تحویل که همیشه و هر سال با دعای رسانه ها یکی میشه، دعا می کنم. شاید زد و شد. خدا رو چه دیدی! شاید1نسیم از جنسِ محبتی که خیال می کنیم دیگه نیست، دل های خواب رفته بستگانم رو بیدار کنه، خاکش رو بتکونه و همگی1دفعه از خواب بپریم و ببینیم که بدونِ هم چه سردمونه حتی در گرمای خورشید! چه تاریکیم حتی در شروعِ صبح و چه زمستونیم حتی در بهار.

بچه ها من امسال با تمامِ چیزی که از دلم باقیه واسه شکستن این سرمای تاریک بین اقوامم دعا می کنم. خدا می دونه چه قدر اون صمیمیت ها رو دلم می خواد. من دعا می کنم و ای کاش، … دلم نمی خواد بگم من دعا می کنم اما نمیشه. دلم نمی خواد بگم این نشدن رو! پس فقط دعا می کنم. با تمامِ دلم، با تمام اخلاصم، به درگاهِ خدایی که می دونم حرف هام رو، محبتم رو، دعا هام رو و دلتنگی هام رو باور می کنه دعا می کنم. ای کاش اجابت بشه! شما میگید این شدنیه؟ بچه ها! به نظرِ شما میشه که بهار بینِ بستگانِ زمستون زده من برگرده؟ یعنی هنوز جایی واسه امیدوار بودنم هست؟ یعنی میشه که بشه؟

خدایا! خدایا! خدایا! خدایا! آخ خدایا!

… … …

همگی شاد باشید!