درود بر رهگذر و محسن و نویسنده ی بسیاااااااار گرامی. حالی بِهِم دادین که چند وقتیه دست از سرم بر نمی داره.
شبِ قَبلِشَم با یه آهنگ از سوسن کلی اشک ریختم.
ترکیبِ این متنِ بغضآلود با صدای حجتِ اشرفزاده حسابی هوای گریه کردن بِهِم داد.
طوری که صدای گِریَم بسیار بلند بود.
دستتون درد نکنه.
هر چند من به دلایلی دیگه هوای حرم ندارم ولی امیدوارم اونایی که واقعاً دلشون حرم می خواد، هر چه زود تر بهش برسن.
من که نَزدیکِشَم سال در ۱۲ ماه نمی رم چون به نظرِ من اون جا جای کساییه که لیاقتِ حضور در اون جا و همچنین اعتقادِ لازمه رو دارند.
این نوشته من رو یادِ یه خاطره انداخت.
کلاسِ سومِ راهنمایی که در مدرسه ی عادی درس می خوندم تو منطقه ای بسیار بی فرهنگ، از کلاسِ آمادگیِ دفاعی و ورزش معاف بودم به خاطرِ مشکلِ بیناییم.
یه روز دلم فوتبال بازی کردن خواست. تا زنگِ آخر وایسادم و به مبصرمون گفتم و اونم رفت به معلمِ ورزش گفت: آقا ای علیپورم مُخاد بازی کنه، اِزِّ مِدِن؟ آقای اسماعیلی هم گفت: خب هر کی هر چی می خواد بازی کنه دیگه.
بعد علیِ حریمی مبصرمون به من اشاره کرد و گفت: اُنا، او کوره.
معلم هم که من رو دید گفت: نه نه نه نه. علیپور بیا این جا کنارِ خودم باهات صحبت کنم، تا حالا ندیدمِت، ببینم چی کارا می کنی، چه خَبَراااااا!
منم با نارضایتیِ تمام رفتم پیشِش و به سؤالاتِش جوابیدم و بعد هم رفتم خونه.
نکته ی جالب اینه که ازم خواست اسمِ چند تا از بازیکنانِ بارسلونای اون موقع رو بگم، منم گفتم و اونم نمره ی ورزشم رو ۲۰ رد کرد.
خخخخخخخخخ.
اون روز واقعاً دلم شکست.
با کلی ذوق و شوق وایسادم که با بچه های کلاسمون بازی کنم، تَهِش هیچی جُز حسرت برام نداش.
اما یه روز دیگه که شیفتِ عصر بودیم وایسادم، با حسنِ اکبرزاده که صمیمی ترین رفیقِ هم کلاسیم بود تمرینِ پنالتی زدن با توپِ بسکتبال می کردم، دو سه تا توپم موفق شدم بندازم تو سبد. تو همین حین بودیم که یه آقایی داش رد می شد و گفت: اَی بِگِردُم هِِِِِِِِِِِِی.
اما من به اون صورت تو کودکیم از بازی با هم سن و سالام محروم نبودم، با مهدی داداشم اکثراً تو کوچه با سایرِ بچه های هم سن و سالِمون بازی می کردیم، بعضی وقتا بچه هایی که از محله های دیگه قاتیِ بازیمون می شدن، کلی مَسخَرَم می کردن و کلمه ی کور رو هم هی تکرار می کردن. اون موقع خیلی حساس بودم و عکس العملِ سریع نشون می دادم و می زدمشون، چون خیلی این کلمه با اعصابم بازی می کرد.
اما یه کم که بزرگ تر شدم، فهمیدم که مردمِ عامی تقصیری ندارن و چیزیه که عرف شده بینشون.
حجتِ اشرفزاده هم گواهی هست بر این مُدَّعا که تو شعر به کار بُردَتِش.
جوادِ یساری و محسنِ یگانه هم از کلمه ی وزینِ کور در ترانه هاشون استفاده کردن!
اوه چه قدر حرف زدم! بازم سپاس بابَتِ همه چیز دوستان.
خدا به تمامیِ آرزو های قشنگتون بِرِسونَتِتون.