داستانی از دیشب : رهایی قسمت دوم و آخر
سلام دوستان عزیزم. از انبوه انبوه و باز هم تاکید میکنم انبوه استقبال شما دوستان از این سریال تشکر میکنم. از الطاف بی حد و حصر شما کمال تشکر را دارم. الان هم در اوج غرور و تکبر و خودبینی نیستم و اگه فکر بکنی هستم خودتی. خخخ
و ادامه ماجرا :

آری. پارسا یک راننده رالی بین المللی , مغرور و از خود راضی و دردسرساز برای دیگران بود. روزی که از آزادراهی می گذشت متوجه می شود در ماشینش بمبی جاسازی شده و اگر سرعتش به کمتر از 150 کیلومتر می رسید منفجر میشد. همچنین اگر با همراهش زنگ میزد یا پنجره را باز می کرد بمب منفجر میشد. شخصی از راه دور او را کنترل می کرد و او به چالشی سخت با خودش مشغول می شود و به زوایای زشت درون خودش پی می برد. پلیس هم بخاطر سرعت زیادش می خواهد جلوی او را بگیرد ولی او حرفه ای است و نمی توانند جلویش را بگیرند. ماموری حرفه ای متوجه دردسری برای او می شود و سعی در کمک کردن به او دارد. پارسا نزدیک شهر می شود و بعد از فهمیدن زشتی های خود تصمیم می گیرد بایستد و می ایستد ولی بمب منفجر نمی شود. ماشینش را وارسی می کنند و بمب را میابند و آن شخص به پارسا تبریک می گوید که از جان گذشته شده. کلید خنثی سازی این بمب صفات عالیه بوده.
عجب روزگاری است. او موفقتر در حال تازاندن ماشینش و ما در حال در جا زدن مثل همیشه. اگر بخواهم داستان تک تک شخصیت ها را بگویم خود مثنوی ده من کاغذ می شود. آنها شادند. خوشحالند. کیک و شیرینی آورده اند. می گویند و می خندند. میوه می خورند آن هم با چه اشتهایی. حالا خوب است همه خرج را خودشان کرده اند و گرنه تو این گرانی جلویشان خجالت می کشیدم.
از آنها فاصله می گیرم. حس می کردم الان شخصیت های فیلمنامه آخرم که همه شان رزمی کار هستند در جشن پیدایشان می شود و دلخور که چرا در جلسه از حقشان زیاد دفاع نکردم. رزمی کارهایی که یک سال با من صمیمی شده بودند از عشقشان و نفرتشان می دانستم و یک وقت می زدند له و لَوَردم می کردند. از آنها فاصله می گیرم. از آن داستان های جذاب و خواندنی دور می شوم. از خانه بیرون می آیم که بزمشان بهم نخورد. از پله ها بالا می روم. به در پشت بام میرسم. در باز است. با تعجب به پشت بام وارد می شوم. حس نمی کنم کسی در پشت بام باشد. در پشت بام را از پشت می بندم که کسی وارد نشود. به سمت زاویه حاد گوشه ای از پشت بام که خلوتگاهم است می روم.
آآآخیییعععش. می نشینم. به آسمان می نگرم. تاریک است. ماه را هم نمی بینم. شاید در آسمان باشد ولی من نمی بینمش. هیچ نقطه نورانی ای نمی بینم. صدایی توجهم را جلب می کند. صدایی شبیه گریه گریه ای آرام و بی صدا. اشکی که جاری است و نمی دانم آیا صدای برخوردش به زمین را هم می شنوم / انگار می شنوم. خدایا این کیست ؟ با خدا درددل می کند. آه می کشد. چه صدای مادرانه ای. شناختمش. او ننجون داستان آش نذریِ. ننجونی که آلزایمر گرفته بود و بچه هاش بخاطر نگهداری ازش دعوا می کردند. نه بخاطر اینکه نگهش دارند. بخاطر اینکه این تکلیف الهی را از سرشان باز کنند. و همه بار به عهده پسر بزرگ افتاده بود. پسری که مادرش را فوق العاده دوست دارد ولی خانواده اش بخاطر دردسرهای این پیرزن صدای اعتراضشان بیشتر و بیشتر و بیشتر می شود. در روزی که همسر پسر بزرگ آش نذری می پزد و همه فامیل جمع می شوند , به تنها کسی که توجه نمی شود ننجون است. مثل یک موجود اضافه با او رفتار می شود و سرش داد می کشند , دعوایش می کنند , اذیت می کنند و البته اذیت هم می شوند و در نهایت در حالیکه همه از خاطرات خوش قدیم تعریف می کنند , مادر را که بهترین خاطره زندگی همه انسانهاست را فراموش می کنند.
برمی خیزم از پشت بام بروم. نمی خواهم خلوتش را بهم بزنم. او هم رازونیازی با خدای خود دارد. چه بگویم به او فقط میدانم سال گذشته از دنیا رفت.
به حیاط میرسم. روی سکوی کنار راه پله می نشینم که با صدای آتنا به خودم می آیم.
-: اینجایی ؟ کلی دنبالت گشتم.
– : چرا اومدی ؟ برو با بقیه خوش باش.
– : من رو چکار به بقیه. با تو معنی پیدا میکنم.
– : من بی معنی ام. در این دنیا معنی خاصی برای من وجود نداره.
– : چرا هست. تو نمی بینی.
– : خودم میدونم نمی بینم.
– : منظورم چیزی که تو فکر کردی نبود.
– : می دونم. خواستم ناراحتت کنم که بری.
– : اگه منو خلق کردی که مشکلی از مشکلاتت حل کنم چرا برم ؟
– : مشکلی از مشکلات منو نمی تونی حل کنی. چون دوستت داشتم خلقت کردم.
– : بخاطر همون دوست داشتن یک خورده امید داشته باش. من رو هم تنها نذار مهدی.
پوزخندی میزنم.
– : حرفم مسخره بود ؟
– : نه. ولی چه امیدی. یکسال زحمت بکش. پاک کن بنویس آخرش هیچ.
– : ماها رو رها کن مهدی.
متعجب به او می نگرم. منظورش را نمی فهمیدم.
– : ببین صدای جشن و شادی بچه ها داره از خونت میاد. تلخ و شیرین. خوب و بد اونها دیگه تموم شدند. شاید قسمتشون نبوده دیده بشن. اما تو تجربه ای خوب داری. به نظر من…
آتنا حرفش را ادامه نمی دهد. واقعا چه می خواهد بگوید.
– : بگو آتنا. گوش میدم.
– : خوبِ. فکر میکردم حرفهای من برات مهم نیست.
– : هم تو مهمی و هم بقیه.
– : اگه مهم بودم من رو تنها نمیذاشتی.
– : تنهایی جزئی لاینفک از سرنوشت من و توِ. آخر داستان اونجوری باید تموم میشد.
– : چرا فکر میکنی همه پایانهای تو خوبن. خب من اون پایان رو دوست ندااارم.
– : سلیقس دیگه. با داد زدنم چیزی درست نمیشه. حرفت رو بگو.
آتنا سکوت می کند. نفس هایش به سختی شنیده می شود. معلوم است مثل من غم دارد. افسوس می خورم.
– : ببین آتنا ! تو در اون داستان فقط قسمت کوچکی از زندگی منو میدونی. هیچی از من نمی دونی. منتظر من نباش.
– : مشکل همینه که فکر میکنی هیچی نمی دونم..بگذریم. ببین داستانهای قبلیت , شخصیت ها , ماجراها همه سطحی , معمولی و به قول خودتون هنری ها عامه پسندند. شاید تا فردا صبح حرف بزنی و منو قانع کنی که چه فلسفه ای درون هر داستانت هست. چی می خواستی بگی و چی نوشتی. ولی قبول کن که عامه پسندی. سبک داری ولی خاص نمی نویسی. ناراحت نشو.
نمی دانم. شاید آتنا راست می گوید. به فکر می روم.
– : ناراحت شدی ؟
– : نه. داشتم فکر میکردم داستان تو هم عامه پسند و معمولیِ. یا واقعا دوستت دارم و دوستم داری ؟
لحظاتی هر دو سکوت می کنیم. سکوتی که در جشن مهمانهایم معنی خاصی میداد. چیزی روی دستم حس کردم. چیزی شبیه پوشه. آن را از آتنا می گیرم. برایم سئوال پیش آمده که این چیست ؟
+-: این ایده داستانهاییِ که گذاشتی یه روزی روشون کار کنی. همون تاپها که به قول خودت میترکونن. تا کی می خوای اینا رو عقب بندازی. وقتت رو روی اینا بذار. روی اینا تلاش کن. روی ما معمولی ها حساب نکن. روی لپتاپت هم جداشون کردم. این پرینتشونِ. روی تک تک اینها حتی شده یک سال وقت بذار. من قول میدم نتیجه میبینی. نتیجه میگیری. تلاش کن. شاید آتنایی بهتر از من بنویسی. اما عجله نکن. ما رو رها کن. برو مهدی. سخته ولی من با خودم کنار میام.
صدایش بغض آلود می شود. می لرزد. دستش هم می لرزد. از لرزش پوشه فهمیدم که دستش هم می لرزد.
– : دروغ گفتم. هیچوقت با خودم کنار نمیام. همه دل داده ها فراغی سخت تا مرگ را تجربه می کنند. تو موفق شو من خوشحال میشم. زندگیتو بساز. من ساخته میشم. حالا برو.
برگه ها و پوشه را در دستهایم فشار می دهد. برمی خیزد. جدیت خاصی در صدایش حس می شود.
– : بلند شو برووو دیگه.
– : هاج و واج به او می نگرم.
– : بی شعور بررووو.
و سریع از پله ها بالا می رود. در را باز می کند و وارد منزلم می شود. صدای هق هقش را وقتی در را می بندد می شنوم. به پوشه می نگرم. آن را به سینه ام فشار می دهم.

با صدایی به خودم می آیم.
– : آقا ! ایستگاهِ آخرِ. دیگه می خوایم بریم پارکینگ اتوبوسرانی وگرنه همینجوری تو شهر می چرخوندمت.
به خودم می آیم. خواب بودم. چه خواب عجیب و غریبی. نه و نیم شب شده. چه مسافت طولانی ای گذشت. دلم نمی خواست بیدار شوم. می خواستم با کلافگی به راننده اعتراض کنم که چرا بیدارم کردید ولی منصرف شدم. می خواهم برخیزم که چیزی را در دستهایم حس می کنم. این چیست ؟ خدایا این یک پوشه است. چه پوشه ای ؟ من که پوشه ای همراه نداشتم. با صد سئوال از اتوبوس پیاده می شوم.
عصایم را بیرون می آورم. قدم زنان در پیاده رو پیش می روم. کجا بروم ؟ خانه ؟ نزد یکی از دوستان ؟ این پوشه چیست ؟ آن را چکار کنم ؟
غرق در افکار خودم را درون یک تاکسی دیدم که به سمت خانه می رود. پوشه را حسابی لمس می کردم. آن را به کناری ام نشان دادم.
– : ببخشین روی این پوشه چیزی نوشته ؟
مرد پوشه را می گیرد. کمی تامل می کند. آن را به دستم می دهد.
– : نوشته ایده های تاپ.

با این حرف تعجب می کنم. یعنی…
یعنی آتنا این را به من داده ؟ آن رویا بود یا واقعیت ؟ هر چه بود معنی اش این است که باید تلاش کنم. این هدیه را قدر میدانم و آن را فرصتی آسمانی میدانم. آن را هرگز از دست نمی دهم. انرژی و شادی مضاعفی درون قلبم حس می کنم. من که این برگه ها را نمی بینم ولی با همان انرژی می خواهم به خانه برسم. به لپتاپم برسم. روشنش کنم ببینم آیا در آن هم لیست  ایده ها که آتنا می گفت جدا کرده هست ؟ باید باشد و من منتظرم که سریع به خانه برسم.

پایان…