نخونید. خداییش نخونید. من اینو تنها واس دل خودم نوشتم. این بحث تکراریتر و ناراحت‌کننده‌تر از اونی هست که ارزش خوندن داشته باشه. تقریبا بطور متوسط یکی از ما ماهی یه بار اینجا از این زاویه ای که من نگاه می کنم به نابینایی نگاه می کنه. نخونید.

چقدر گرمه. هم توی خود گیم نت، هم شادی بچه ها و بزرگتر ها. تمام کسایی که از بچه ی چهار ساله تا آدم بزرگ چهل ساله جمع شدند دور مانیتور ها، شرطبندی می کنند کی میبره، کی می بازه، مرددند کودوم تیمو واسه بازی بردارند، همینطور توی هم دیگه وول می خورند، از هم دیگه می پرسند و به هم دیگه تیکه می اندازند. چقدر یکی که گل می زنه، گروهی شاد و گروهی ناشاد می شند! چه حالی می کنند این بچه های هفت هشت ده ساله با رانندگی و اذیت و آزار و شیطنت توی بازی بلور! چقدر خوبه چشم داشته باشی بتونی معنی گرافیک بالای بازی های ایکس باکس رو بفهمی. من از خودم حالم به هم میخوره. نابینام و نمیتونم درک کنم. یک مشت شعار مزخرف الکی توخالی پوچ که همه همه چیز رو ندارند و مام شادی های خودمونو داریم و همه چی که بازی بینایی نمیشه رو هم اصلا قبول ندارم. من دلم بازی میخواد. بازی گرافیکی. بازی تصویری. من دلم تعامل و کلکل با هم محلی هام و همسایه هام سر اینکه چرا توپ توی دروازه نرفت میخواد. دلم میخواد چشم داشته باشم. دلم میخواد بتونم ببینم. در مقابل هر ده نفر دوست بینایی که دارم، یه نفر دوست نابینا ندارم. چون پذیرش این واقعیت کوری کوفتی بعد از سی سال هنوز واسم امکان‌پذیر نشده.

دیوونهم. همش میرم جا هایی که مردم بینا هستند یا دارند شادی می کنند، بی صدا می شینم. گوش میدم. گوش میدم. بازم گوش میدم. هی گوش میدم ببینم کیا چطوری به چیا می خندند. میرم توی بخش بازی های رایانه ای شهر بازی ها. جایی که میتونی بطور فیزیکی با کامپیوتر بازی کنی. کینکت و این گجت های جدید. مثلا اگه چشمت ببینه، میتونی با لگد واقعا شخصیت درون بازی رو لگد بزنی، با مشت توی صورتش بکوبی و باهاش کشتی بگیری یا فوتبال بازی کنی. میتونی با انگشت هات ستاره های درون صفحه ی نمایش رو شکار کنی و یه کلی کار دیگه. اما من چی؟ من وقتی میرم یه همچین جایی، با اینکه طرف از قبل بهم هشدار میده این بازی مال بینا هاست، با اینکه میدونم شانسی برای موفقیت ندارم، پول میدم، بلیت می خرم و شروع می کنم مثل احمق ها از کامپیوتر کتک می خورم. هی دستو پامو حرکت میدم، ولی چه فایده؟ هیچی. پنج دقیقه مثل گوسفند به خیال خودم با کامپیوتر بازی می کنم در صورتی که این کامپیوتر بوده که با من بازی کرده نه من با کامپیوتر! هی خودمو می خورم. خودخوری تا بی نهایت مگه میشه ادامه پیدا کنه؟ اونقدر خودمو خوردم که دارم تموم میشم.

به نظرم شور و هیجانی که با دویدن توی پارک، فوتبال و والیبال بازی کردن با اطرافیان، ویراژ دادن با ماشین یا موتور توی اتوبان، بازی کردن تا سرحد مرگ توی گیم نت مثل معتاد ها، و کلی تعاملاتی که فقط و فقط و فقط با چشم ممکنه، یه دنیاییه که چون ما توی اون دنیا نیستیم، چون بیدار نشدیم، چون خوابیم یا خودمونو زدیم به خواب، نمی فهمیم چقدر از دنیای همگانی عقبیم. و میدونید چیه؟ به فرض که بیدار بشیم. به فرض که من یادآوری کرده باشم که یه همچین دنیایی هم هست. به فرض که خودمونو نزنیم به خواب. آخرش چه فایده؟ بیدار هم که باشیم، بازم سختیش یه طور دیگه. وقتی خوابی، حد اقل نمی فهمی چی به چیه خودتو اذیت نمی کنی. اصلا اذیت نمیشی. ولی وقتی بیدار میشی، تازه می فهمی مردم چه خوش هایی دارند می گذرانند و تو کاملا محروم از اون همه خوشی هستی. تازه می فهمی هرچی مناسب سازی انجام بشه، هرچی خرتو پرت کمک آموزشی و کمک توانبخشی ویژه ی ما نابینایان ساخته بشه، آخرش ما محدودیم به یه برکه در حالی که چشم‌دار ها در حال لذت بردن از دریا هستند.

ببخشید که دلم بیخود گیم نت خواست