همیشه شروع کردن برام سخت بوده.. بلد نیستم خیلی زیبا بنویسم. شاید اگر با گذشت این همه زمان این حالم بهتر میشد نمینوشتم, اما هر چی بیشتر میگذره همین حال خراب را دارم.

بچه که بودم بعضی وقتا پیش می اومد که دلم میخواست دو چشم بینا داشتم.

این حس را بیشتر توی مهمونی ها و گاهی توی برخورد با بعضی از آدمها پیدا میکردم.

اما این حس خیلی زود گذر بود و خیلی راحت فراموشش میکردم نمیشد بیشتر از یک روز باشه.

اما الان شاید بیشتر از یک ماه هست که تمام آرزوم شده یه چشم بینا.

هر کاری میکنم فراموشم نمیشه این آرزو..

شاید اگر امروز پست آقای خادمی را نمیخوندم باز هم نمینوشتمش اما این پست یه تلنگر جدید بود به حال خرابم, به غرور خورد شدم..

نمیدونم اص میخواستم این را بنویسم که آرزوم یه جفت چشم بیناست یا میخواستم چیزی دیگه بنویسم اما ترسیدم.

روشنک عزیزم بهم چند وقت پیش کتاب خاطرات شازده ی حمام را معرفی کرد که بخونمش.

راستش وقتی شروعش کردم نمیدونستم یه کتاب سه جلدی هست که قرارِ از خط به خط کتاب لذت ببرم.

اما از بخش اول جلد سوم این کتاب بی نهایت خوشم اومد, از ترس نوشته بود, از اینکه میترسیم و از حق خودمون دفاع نمیکنیم. از اینکه از سادهترین حقوقمون بخاطر حرف دیگران یا ترس از برخورد دیگران میگذریم.

من شاید میخواستم بنویسم که دلم گرفته از خیلی چیزا؛ از سازمانی که به جای دفاع از حق من خیلی راحت من را خورد کرد, از کسانی که باید خیلی خوب به توانایی های من واقف باشن اما نیستن و بهم میگن» تو مگه میتونی یه کلاس اداره کنی؟؟ تو چرا نمیری یه شغلی انتخاب کنی که فقط بشینی مث مشاوره؟؟؟!!!!« شاید ترسیدم این را بنویسم..

از این بنویسم که پیش هر مسئولی میرم میگه کاش زودتر می اومدی دیگه ما نمیتونیم کاری بکنیم دیر اومدی اگر فلان روز می اومدی حتما درستش میکردم. یا میگن به ما مربوط نمیشه به فلانی مربوط میشه.

شاید میترسم اینها را بنویسم که من خورد شدم توی هر اداره ای که پا گذاشتم و بخاطر نابیناییم جوری نگاهم کردن که!!!!!

من خیلی دلم این روزا دو چشم بینا میخواد تا خلاص بشم از این خورد شدن, از این ترس, از اینکه دیگه بهم به چشم یه آدم ناتوان مزاحم نگاه نکنن..

اص میخواستم چی بنویسم؟؟؟

قرار نبود اینا را بنویسم, وقتی شروع کردم به نوشتن حتی یه عنوان دیگه برای پستم در نظر داشتم چه برسه به متنش که اص قرار نبود اینجوری باشه.

شاید به قول پریسا دلم نق زدن میخواست و پستم الکی به یه راه دیگه رفت..

شاید هم به قول دکتر محمدحسین پاپلی یزدی ترسیدم که حقیقت را بنویسم و اینها همه بهانه بود. دقیق نمیدونم شاید هم میدونم و نمیخوام قبول کنم حقیقت را..

میخواستم کتاب هم بذارم اما پست خیلی طولانی شد انشا اللاه یه پست دیگه که نق زدن نداشته باشه و فقط کتاب باشه.

یه پست بدون ترس ههههه.

********************************************

مار از پونه، من از مار بدم می‌آید

یعنی از عامل آزار بدم می‌آید

هم ازین هرزه علف‌های چمن بیزارم

هم ز همسایگی خار بدم می‌آید

کاش می‌شد بنویسم بزنم بر در باغ

که من از این‌همه دیوار بدم می‌آید

دوست دارم به ملاقات سپیدار روم

ولی از مرد تبردار بدم می‌آید

ای صبا! بگذر و بر مرد تبردار بگو

که من از کار تو بسیار بدم می‌آید

عمق تنهایی احساس مرا دریابید

دارد از آینه انگار بدم می‌آید

آه، ای گرمی دستان زمستانی من

بی‌تو از کوچه و بازار بدم می‌آید

لحظه‌ها مثل ردیف غزلم تکراریست

آری از این‌همه تکرار بدم می‌آید

********************************************

پیروز باشید همیشه.