درود. قبل از خوندن این کامنت, به این نکات خوب توجه کنین که.
اولاً اینا نظرات شخصی خودمند و واس کسی نسخه نمیپیچم.
دوماً من منظورم شخص خاصی نیست و کلی حرف میزنم.
سوماً هدفم زیر سؤال بردن انتخاب کسی نیست و فقط دیدگاه خودمو مینویسم.
پس با توجه به این نکات, امیدوارم کسی دلخور نشه و به خودش نگیره.
والا جدیداً دارم به این نتیجه میرسم که دو تا آدم سالم و بدون معلولیت و محدودیت هم نمیتونند با هم زندگی کنند, دیگه چه برسه به معلول, تازه اونم با انواع معلولیتها.
این روزا تضاد فکری خعیییلییی زیاااد شده وحشتناک.
اون چیزی که مهمه و باید بهش توجه بشه که نمیشه, دقیقاً اینه که باید ما منعطفتر باشیم و مشکلمونو هم بپذیریم و زندگی رو هم سخت نگیریم.
دیدگاه انسانی و اخلاقیم اینه که همه ی معلولها باید با یه فرد سالم ازدواج کنند.
و اگرم قراره ازدواجی با همنوع یا یه معلول دیگه اتفاق بیفته, در شرایط برابر و انتخاب آزاد و عادلانه باشه.
حالا اگه ایجور شد که درسته وگرنه که ازدواج از روی جبر رو حد اقل من یکی نمیتونم بپذیرم که این انتخابش انتخاب درستی بوده. بلکه در بهترین حالتش میتونم بگم با توجه به شرایط جامعه, انتخاب بدی نداشته.
اما اینکه این اتفاق نمیفته, دیگه باید به حال شعور جامعه افسوس خورد.
البته خیلی بیشتر از اینا میتونم حرف بزنم ولی حوصله ی نوشتن ندارم و خسته ام.
فقط تیکوار میگم که افراد سالم جامعه خعییلی به خودشون غره هستند و از طرفی این غره بودن به خودشون ما رو هم منزوی کرده. و صد البته که ما خودمون هم مقصریم. ما که میگم منظورم همه ی معلولین هست. منظورم ما ما کردن نیستا. خَخ.
منتها یه مشکلی هست و اونم اینه که معلولیتهای دیگه ارتباط بهتر و بیشتری با جامعه دارند ولی ما نابیناها نه.
همون جسمی حرکتی, همون کم یا ناشنواش, همون ویلچریش, حتی همون کمتوان ذهنیش مث کامبیز, باز هم در مقایسه با مایی که ادعای مطالعه مون میشه, مایی که راهت میتونیم ارتباط برقرار کنیم ولی نمیکنیم, ما در مقایسه با سایر معلولیتها متأسفانه ارتباط کمتری با جامعه ی خودمون داریم.
خعییلی خودمونو محدود کردیم تو جامعه ی نابینایی.
نه به بین جامعه میریم, و نه هم اجازه میدیم جامعه بیاد بینمون.
اعتراف تلخیه ولی بذارین اعتراف کنم که حس میکنم جامعه ی ما نابیناها مث کشور کره ی شمالی هست. خب چرااااا؟
چون میترسیم بهمون ترحم کنند و دل نانازیمون بشکنه.
مشکل از ریشه هست نه از ریش.
و تا زمانی که وضع همینه, قید زندگی رو باید بزنیم, دیگه چه برسه به ازدواج.
البته منظورم از ما همگیمون نیست. منظورم اکثریتمون هست.
مترو واس معلولین, قاشق معلولین, تاکسی معلولین, ساعتی که پستش منتشر شده واس معلولین, کوفت واس معلولین, زهرمار واس معلولین, مخصوص معلولین, برای معلولین, ویژه ی معلولین, همه چی مخصوص معلولین, دیگه خعییلی مسخره هست به خدا. دیگه شورشو دراوردیم. بعد زندگی معلولین.
بعدش یکی نیست این وسط بگه وظیفه ی اخلاقی و انسانی جامعه چی میشه. یکی نیست بگه مسئولیت انسانها در قبال هم چی میشه.
البته واضحه و نیاز به توضیح بیشتر نداره که میزان مسئولیت هر کسی نسبت به جامعه ی پیرامونش ارتباط مستقیمی با شرایط, موقعیت, شخصیت و فرهنگش داره.
من با مفهوم دسترسپذیری تا جایی موافقم که بین من و جامعه ی پیرامونم تفاوت از زمین تا آسمون نذاره و یه دیوار سنگی نکشه.
در مورد تعامل جامعه و تعامل متقابل جامعه با ما شاید پستی منتشر کنم. تجربیات شیرینی به دست اوردم که قطعاً به درد خیلیا میتونه بخوره. ولی تا زمانی که مستند نشه منتشر نمیکنم. واس همینم گفتم شاید.
در ضمن شعر هم قشنگ بووود. لذت بردم.
شرمنده اگه بیربط به موضوع پست بود. سعی کن شاااد باااشی.