سلااام بچه هاا! میدونم همگی مثل من عالی هستین پس نمیپرسم خوبین.
همین اول کار یه اعتراضی بکنم. این اصلا عادلانه نیست که عمو رضای من الآن توی سالن رودکی مشغول اجرای کنسرت باشه و من اینجا مشغول پست نوشتن. به هر حال چه میشه کرد!
اما بذارین یه خاطره واستون بگم. من یه دوستی داشتم که از سال 89 تا 92 با هم بودیم. خیلی هم با هم صمیمی بودیم، اونقدر که نمیشه اینجا گفت و نوشت. فقط بدونین که همه به رابطه ی ما حسادت میکردن، این رو بارها از زبون خیلی از دوستام شنیده بودم: (فلانی خیلی با همه سرد و با غرور خاصی رفتار میکنه ولی به تو توجه ویژه ای داره). منم خیلی از این قضیه خوشحال بودم و به خودم میبالیدم، چون میدونستم اون آدم چقدر مورد توجه همه هست.
کم کم متوجه علاقه شدید من به عمو رضا شد و خیلی در این مورد کنجکاوی میکرد، اونقدر که یه بار که توی کلاس باید لکچر میدادم و موضوع جالبی پیدا نمیکردم بهم پیشنهاد داد از عمو بگو. گفتم آخه اینکه موضوع نمیشه، گفت چرا خیلی هم جالبه. خلاصه موضوع لکچر من شد داستان زندگی عمو و نه تنها توی کلاس خودمون، بلکه توی آموزشگاه حسابی سر و صدا کرد. اما این دوستم وقتی فهمید من حتی ساعت تولد عمو رو هم میدونم خیلی تعجب کرده بود. این قضیه واسه یکی 2 ماه اول آشناییمون بود.
میدونین چیه بچه ها، من کلا آدمیم که زیاد اهل رفتن خونه دوستام و اینکه دوستام بیان خونمون نیستم، ولی این دوستم تنها کسی بود که تقریبا یک روز در میون خونه ما بود و هر بار من با کلی هیجان و لبخند به استقبالش میرفتم.
یه روز بارونی زمستونی بود، از همون یک روز در میونهای معمول که وعده ی دیدارمون بود. داشت دیر میکرد و منم کم کم نگران میشدم، آخه هر روزی که میخواست بیاد احساسم بهم میگفت. واسه غلبه به این نگرانی، بهترین انتخاب عمو بود.
رفتم پای میز کامپیوتر و یه آهنگ پلی کردم:
نم نم بارون دلمو به اوج رویا میبره مثل پرنده،
بارون نوازش میکنه، با گلها سازش میکنه، با من میخنده.
گرم گوش دادن به این آهنگ بودم که.
.
.
.
.
صدای زنگ! خودشه!
با تمام انرژی که داشتم رفتم استقبال. توی اتاقم که اومد هنوز آهنگ داشت میخوند:
-از آهنگای قدیمی عمو هست؟
-آره
-چقدر قشنگه! چه سوزی داشته اون موقع صداش! زیادش کن گوش بدیم!
منم زیاد کردم و از اون روز هرکس ازش میپرسید آهنگ مورد علاقت کدومه همین آهنگ رو میگفت.
اون روز دوشنبه بود، یه دوشنبه ی بارونی.
دوستی ما خیلی خوب و محکم داشت پیش میرفت، تا اواخر سال 91 که یه فرد حسود و پلید به عنوان ثالث میخواست خودشو وسط ما قرار بده و ما رو از هم دور بکنه، با صورتی کاملا موجه!
هر دوی ما قصد شومش رو فهمیدیم و نذاشتیم رابطمون رو خراب کنه، اما با کاراش داشت بین ملاقاتای ما فاصله مینداخت. کاری میکرد که با اینکه با هم توی یه کلاس بودیم، اما امکانش پیش نیاد جز یه سلام و خداحافظی حرف دیگه ای به هم بزنیم. فاصله انداخته بود بینمون، فاصله ای که داشت هر دوی ما رو اذیت میکرد!
از این فاصله خسته شدیم، یه روز تصمیم گرفتیم همدیگه رو ببینیم و حسابی حرف بزنیم با هم. بازم یه دوشنبه ی بارونی بود، اما این بار یه دوشنبه ی بارونی بهاری!
بازم هر دومون هوس کردیم همون آهنگ رو گوش بدیم. از توی گوشیم پلی کردم:
نم نم بارون دلمو به اوج رویا میبره مثل پرنده…
توی اون دیدار خیلی حرفا به هم زدیم و آخر تصمیم گرفتیم واسه جلوگیری از خراب شدن رابطه، دیگه هیچوقت همدیگه رو نبینیم، و اون آهنگ هم شد قرار عاشقانه ی دوشنبه های بارونیمون.
نمیدونم تصمیممون درست بوده یا نه، ولی مطمئنم اگر میموندیم رابطمون شدید به هم میریخت.
امروزم اینجا یه دوشنبه ی بارونیه و من دارم قرار عاشقانمون رو به جا میارم: نم نم بارون دلمو…
اما من نمیفهمم، کسایی که این کار رو میکنن آیا اصلا تو زندگیشون آرامشی دارن؟ شاید یکی باشه که با این آسیب دیگه نتونه به زندگی برگرده، واسه خودمم 3 سال طول کشید تا برگشتم، توی این وضعیت اون آدم چطور میتونه خودشو ببخشه؟
شما چطور، تا به حال چنین تجربه ای داشتین یا دیدین؟ یا اصلا قرار عاشقانه ای از جنس قرار من و دوستم، یا هر جنس دیگه ای دارین؟
دوستون دارم و این یه تعارف نیست، همه ی زندگی منه
لحظاتتون سرشار از لبخند خدا!