همین دیروز بود که باهات حرف زدم. همین دیروز داشتیم واسه هم قهقهه میزدیم. همین دیروز. همین دیروز.
چه قد هم رو دوست داشتیم. هنوز هم داریم. چه قد احترام منو داشتی. میدونم هنوز هم داری. چه قد به خانمت تأکید میکردی که هوامو داشته باشه. چه قد غیر از رابطه ی فامیلی رفیقم هم بودی.
هیچوقت یادم نمیره که یه بار دختر بچه تو زدی, فقط واس اینکه به من گفته بود کور. هیچ وقت خاطراتمونو, شوخیامونو, شادیامونو, هوار کشیدنامونو یادم نمیره رفیقم.
با اینکه کم سواد بودی, با اینکه فقط یه کارگر ساده بیشتر نبودی, با اینکه زیاد هم اهل مطالعه نبودی, ولی خدا میدونه جوری احترام منو داشتی که باورم نمیشد تو واقعاً همین باشی.
آره دایی محمدم. سفرت به خیر عزیزم. خداییش خیلی تو این دنیای کثیفو لعنتی اذیت شدی. خیلی سختی و بدبختی کشیدی. خیلی مشکلات و فشارهای زندگی رو تحمل کردی. ولی نه. دیگه بسه. دیگه تموم شد. دیگه آروم شدی. دیگه راحت شدی رفت.
دیگه خیالم راحته کسی دایی جونمو اذیتش نمیکنه. خیالم راحته از همه ی دردها و سختیهای این زندگی که دو ریال هم نمی ارزه, راحت شدی رفت.
واس خودم هم که روز به روز غریبتر میشم اصن به هیچ وجه نگران نیستم دایی جونم.
واس مادر بزرگم هم که شاید از غصهی از دست دادنت ممکنه همین فردا بیاد پیش خودت ناراحت نیستم محمدم.
میدونی چرا. چون مامان بزرگ هم عمر خودشو کرده دیگه. و بالاخره باید این راهو بره.
ولی دایی جونم. تو رو خدا فقط به همین دو سؤالم جواب بده دایی محمدم.
بهم بگو اون دو تا دختر قدو نیم قد که تازه متوجه شدند بابا یعنی چی گناهشون چیه دایی جونم. جواب بده دایی. جواب بده قربونت برم. جواب بده رفیقم.
جواب بده. بهم بگو اون زنی که هیچ کسیو جز تو نداره باید تو این سرمای روزگار به کجا و به کی پناه ببره محمدم. جواب بده. تو رو خدا جواب بده دایی جونم. جواب بده عزیزم.
من فقط واسه اینا نگران و ناراحتم. وگرنه کیه که رفتن از این دنیای کثیف و لعنتیو دوست نداشته باشه.
راستی یه وقت فکر نکنی رفتنتو باور نکردم. نه. باور کردم, خوبش هم باور کردم. تو باید میرفتی. یعنی همه باید بریم. اینجا جای موندن نیست. من فقط نمیتونم متوجه بشم چرا الآن رفتی. چرا الآن. الآنی که باید عروسی خاله جونمو میگرفتیم. الآنی که دو تا دختر قدو نیم قد داری و بهت نیاز دارند. الآنی که یه خانم جوون داری که جز تو هیچ پناهی نداره. چرا الآن؟ چرا؟
آره. تو هم رفتی پیش خاله اشرفم. اونجا با هم حتماً بهتون خوش میگذره. مطمئنم هر جور هم که باشه, حد اقل از اینجا بهتره. مطمئنم. مطمئن.
اونم یه سه ماه قبل از 94 از پیشم رفت. و حالا تو.
تویی که سرگرم تدارکات عروسی خاله بهار بودی, تویی که قرار بود خودت لباس دامادی رو تن بهزاد کنی, تویی که واس عروسی بهزاد و بهار فکر همه چی رو کرده بودی, الآن تو سردخونه ای. و میدونی چیه؟ اینجاست که دیگه حتی غصه هم خجالت میکشه بیاد سراغ من. باید یه چیزی فراتر از غصه رو بخورم.
غصه دوای درد به این بزرگی نیست دایی جونم. غصه واس من کمه. خیلی کم. خیلی.
تو رو خدا حالا که رفتی, حالا که نیستی, حالا که نمیشه همراه خانوادت باشی, فقط مواظب دو تا دخترت باش. اونا خیلی کوچولو هستند. نمیدونند اصن یتیم شدن یعنی چی؟ نمیدونند نداشتن مهر و محبت بابا یعنی چی؟ نمیدونند چه آینده ای در انتظارشون هست. اصن نمیدونند آینده یعنی چی؟مواظب خانمت باش. اون جز تو دیگه کسیو نداره.
فقط هر چه زودتر دست مامان بزرگ هم بگیر با خودت ببر دایی جونم. آخه اون دیگه جا واسه غصه خوردن نداره. فوت خاله یه طرف, فوت تو هم یه طرف, پیری و مشکلاتش هم یه طرف دیگه.
میگند سالی که نکوست, از بهارش پیداست. حالا تو خودت بگو. وقتی شروعش این باشه, آخرش چی میشه به نظرت.
چیز دیگه ای واس گفتن ندارم. جز اینکه ای کاش میشد یه بلیت دو نفره میگرفتی تا با هم میرفتیم. ای کاش میشد. ای کاش.