خانه
جستجو
Close this search box.
جستجو

بوسۀ مادر, حکایتی تلخ ولی زیبا از یک دوست هم نوع

صدای خس خس نفس هایش با شبها و روزهای گذشته خیلی فرق میکرد. آرامتر و نرم تر نفس میکشید. روی تخت نشسته بودم و سرش را روی زانویم گذاشته و موهایش را نوازش میکردم. نمی دانم موهایش چه رنگی است. اصلا تصوری از رنگ ندارم. فقط سیاه را میشناسم و خودش سالها پیش گفته بود که رنگ موهایش همان رنگی است که می بینم. مثل همیشه نرم و لطیف است موهایش.
اولین باری که در دانشگاه با هم روبرو شدیم خوب یادم است. مغرور و پر از شور و هیجان جوانی بودم. فکر می کردم تا جایی که درس خوانده ام مسلط و حرفه ای هستم. سرم درد میکرد برای گفتگوها و جروبحث های نظری. وقتی در کلاس جامعه شناسی در اولین جلسه با یکی از اساتید مشغول بگومگوی دانشجویی بودم و در اوج غرور به خود می بالیدم که استاد را گیر انداخته ام و به نحوی از نرمش او سوءاستفاده میکردم, حضور او بین گفتگوی من و استاد بهت زده ام کرد. با آرامش خاصی نکاتی را به من گوشزد کرد که فهمیدم چنان هم که حس میکردم بر درس مسلط نیستم. بدون هیجان و شور جوانی به من فهماند که مغرور نباشم. ولی به غرورم برخورده بود و بی اختیار وارد یک مجادله درسی با او شدم. مجادله ای که اکثرا به شکست علمی من می انجامید. او آرام بود و من پر شور و سرم داغ. با این حال گاهی چنان در بحث بر او چیره میشدم که کلافه اش میکردم و موجبات خنده دیگران را فراهم می نمودم. ولی او یکبار هم در صدد تلافی بر نیامد. اصلا انگار نمی دانست تلافی چیست. بدون اینکه بفهمم چنان دلبسته اش شدم که اکنون در آغوشم آرمیده.
بیستسال از آن روز گذشته و نه من آن جوان نوزده ساله هستم و نه او آن دختر هجده ساله. اما او را بسیار بسیار بیشتر از آن دوران دوستش دارم. چون مثل شمع سوختنش را دیدم. مثل پروانه چرخیدنش را حس کردم. مثل پروانه بالهای فرشته گونه اش را بر زندگی چتر کرد. گذاشت بالهایش بسوزد ولی خانه امن باشد. گذاشت مثل شمع کوتاه و خمیده شود ولی همه در پرتوش آرامش داشتند.
با صدای سرفه هایی که با خلط همراه است به خود می آیم. سرفه هایی شدید و معلوم است پر از درد.
کمی دستپاچه شدم. گفتم: داروهایت کجاست عزیزم؟
می خواستم برخیزم که دستم را گرفت. اشاره کرد که بنشینم. سرفه امانش را بریده بود. سعی میکرد آرام باشد.
گفت: نه. امشب دارو نمیخوام.
گفتم: مگر میشود خانم. باید بخوری.
لابلای سرفه هایش که کمی خفیف تر شده بود خنده اش را شنیدم. گفت: اگر دارو اثر داشت که مرخصم نمیکردن.
-: این چه حرفیه. مثل همیشه دوره شیمی درمانی ات تموم شده که مرخصت کردن.
باز خنده ای خفیف. سرفه هایش کمتر شد. دستم را محکم فشار داد. محکم که چه عرض کنم. نایی برای محکم فشار دادن ندارد. چند نفس عمیق میکشد.
-: از کنار من نرو. حتی بخاطر آوردن دارو. خب؟!
نمی دانستم چه بگویم. مثل همیشه نرم و ملایم سخن گفت. همانگونه ای که در دوران دانشگاه رامم میکرد رامش شدم. با نوازش کردن موهایش فهمید که تکان نخواهم خورد.
وقتی در ترم چهار از شدت علاقه به او داشتم دیوانه میشدم, از ترس نه گفتن او مریض شدم. تب کردم و مدتی نتوانستم به دانشگاه بروم. تا آن موقع تحت تاثیر هیچکس قرار نگرفته بودم. با خود میگفتم آخر وقتی کسی را نمی بینی چطور می شود عاشق شد. ولی فهمیدم که علاقه و محبت ربطی به چشم ندارد. مستقیم قلب را سوراخ می کند. درگیر بودم که حس او نسبت به من چیست. اصلا مایل می شود که به یک نابینا جواب مثبت دهد؟ زندگی سخت را با شخصی مثل من تجربه کند؟
شنیده بودم که چند تن از هم کلاسی ها به خواستگاری اش رفته اند و او جواب رد داده. افرادی که شرایط اجتماعی و خانوادگی شان خیلی بهتر از من بود. و این موضوع بیشتر آزارم میداد. مشکل مسکن نداشتم. چون وقتی در کودکی پدرم را از دست دادم پول سهم ارث من به یک آپارتمان خوب تبدیل شد. آن هم به اصرار مادرم. آن موقع کرایه داده بودم و با کرایه اش امورات دانشگاه و مایحتاج شخصی ام را می گذراندم. شاید از نظر خیلی ها جلو بودم ولی خیلی خیلی عقب بودم. رویم نمیشد به کسی چیزی بگویم. مانده بودم چه کنم که خواهرم به فریادم رسید. با هنر زنانه اش زیر زبانم را کشید و قرار خواستگاری را گذاشت. باورم نمیشد اینقدر ساده بتوان قرار گذاشت. ولی میترسیدم. که نکند پدرش مرا ضایع کند. اما پدرش نیز کاملا منطقی رفتار کرد و همه چیز را به دخترش سپرد. دختری که الان با نفس های سخت در آغوشم آرمیده. صدای خس خس نفسهایش آرامتر شده. با دو دستش دستم را گرفته.
بغضی گلویم را فشار می دهد. من برایش چه کردم و او برایم چه کرد. گفت: باز داری آروم تو خودت گریه میکنی؟
خنده ای بی معنی کردم. باز فهمید. گفتم: نه بابا. آخه منو گریه؟
-: هنوز نتونستی یه بار هم به من دروغ بگی. چرا بغض داری؟
-: نه نه نه. بغض ندارم. صدامگرفته.
-: تو دلت پاکِ. برام دعا میکنی که؟
-: من؟ تو دعاهات همیشه میگیره. اونوقت من دعا کنم؟
-: دعا نمیکنی برام؟
آنقدر سوز در این حرفش بود که هیچ چیز نتوانستم بگویم. هیچ چیز. این معصومیت همیشه در صدایش موج میزد. بخصوص آن روز خواستگاری که وقتی پدرش نظر او را پرسید در جمع گفت: خیلیا اومدن خواستگاریم. خیلیایی که معلولیت روحی داشتن. یکیشون خرس صفت. یکی دیگه خوک صفت. یکی دیگه سگ صفت. نمیگم آدم شناسیم خوبه ولی حسم هیچوقت بهم دروغ نمیگه. اینبار حسم میگه با ایشون میتونم یه زندگی خوب و خدایی رو شروع کنم.
این حرفها را با همان آرامش همیشگی اش به زبان جاری کرد. آرامشی که به زندگی تزریق کرد. چند ماه بعد در سفره عقد با هم قسم یاد کردیم که تا آخر عمر همدیگر را تنها نگذاریم. برای همدیگر تلاش کنیم. برای پیروزی بجنگیم. و حقا او خوب عهد بست و پایش ماند.
کاری خوب در همان دوران دانشگاه پیدا کردم. شغل شریف اپراتوری. با آینده نگری ای که کردیم به این نتیجه رسیدم که حتی اگر پروفسور هم شوم در این ایران شغلی بیش از اپراتوری در انتظارم نیست. در همان دوران دانشجویی جشن عروسیمان را گرفتیم و در همان خانه آپارتمانی ساکن شدیم. با اصرار او کارشناسی ام را تمام کردم و او روح زندگی را به خانه به آرامی وارد میکرد. دوست داشت کنار من کار کند. اما با خواسته من موافقت کرد. در خانه ماند و چند ماه بعد از فارغ التحصیلی دخترمان به دنیا آمد. او برایش مادری میکرد و برای من همسری.
با حرفش به خود آمدم: برایم دعا نمیکنی؟
-: دعا میکنم هر چه زودتر خوب خوب بشی. من و بچه ها بهت خیلی نیاز داریم.
-: خدا دعاتو مستجاب کرد. امشب خوب میشم. خوبِ خوب.
-: ایشالا…
صدایش کم رمقتر و کم سو تر از قبل بود.
-: گوشتو بیار جلو ی چیزی یواشکی بهت بگم.
آرام سرم را جلو بردم.
-: جلوتر. بیار.
نفس هایش آرام تر از قبل بود. آنقدر سرم را جلو بردم که نفسش را به گوشم حس میکردم. همیشه نفسش گرم بود. اما گرمی اش خیلی کمتر از دفعه های قبل بود.
-: قول بده. قووول که
نفسش کم می آید.
-: تو استراحت کن عزیزم. نشنیده قول میدم. هر چی بخوای قول میدم. فعلا آروم باش. خب؟
می خواستم سرم را از جلوی دهانش دور کنم که : نرو. حرفم تموم نشده.
-: باشه باشه. آروم باش.
-: قول بده مواظب بچه ها باشی.
با این حرف لحظه ای به خودم لرزیدم. سردی خاصی در پا و کمرم حس کردم. من مواظب باشم؟ تو طی این سالها مواظب من بودی. نگذاشتی آب در سینه ام تکان بخورد. خندیدی و خنداندی. گریستی و خنداندی. وقتی فرزند دوممان مرده به دنیا آمد نشکستی. به جای اینکه من آرامت کنم تو مثل کوه خانه را آرام کردی. تو باید باشی. باید نتیجه تلاشهایت را ببینی. با آمدن دختر دوممان چنان زندگی مان شاد شد که تلخی فرزند مرده به دنیا آمده را به کل فراموش کردیم. تو را نمی دانم ولی من فراموش کردم. شاید چون تو بیشتر محرم اسرار من بودی تا من سنگ صبور تو.
فشار دستهایش را بر دستم حس کردم: قول میدی؟
-: قول میدم با هم مواظب همه چیز باشیم.
-: نه بدون من قول بده. من دارم …
نمیگذارم حرفش را تمام کند. میدانستم چه می خواهد بگوید. بی اختیار لبانش را بوسیدم: هیییسسس. استراحت کن پریِ من.
و او هم دیگر هیچ نگفت. و من مجدد به نوازش موهایش پرداختم. غرق روزهای خوب گذشته. تلاشش برای مدرسه بچه ها. تلاشش برای تربیت آنها. و فرزند سوم که به دنیا آمد زندگی انگار بر ما تجلی کرد. برایش گوسفند قربانی کردیم و او همه گوشتهای گوسفند را بخشید. که فرزندش بخشنده باشد. البته که بخشندگی را از او به ارث می برد.
یازده ماه بعد از تولد پسرمان, موقع شیر دادن دردی در سینه حس کرد. دردی که او را بیهوش کرد. دردی که اطبا نامش را سرطان گذاشتند. درمانها فایده ای نداشت. دو سینه اش را برداشتند ولی ختم به خیر نشد و به جاهای دیگر سرایت کرد. دو سال گذشته و اکنون با بدنی پر از طومور در آغوشم آرمیده.
دستهایم را گرفته. صدای نفسهایش آنقدر خفیف است که به زحمت می شنوم. لرزشی در دستهایش حس میکنم. لرزشی مثل خودش آرام و با وقار. آرام دستهایم را رها میکند. گویا به خواب رفته است. دلم نمی خواهد از کنارش برخیزم. دوست دارم تا صبح نوازشش کنم.
درِ اتاق آرام باز میشود. صدای طفل سه ساله ام از پشت در به گوش میرسد.
-: بابایی!
-: جانِ بابایی.
-: مامانی کو؟
-: خوابِ عزیزم. تو هم برو بخواب کوچولوی من.
-: نه خواب نیست. پس چرا الان اومد منو بوسید و ازم خداحافظی کرد.
ماندم چه بگویم. چون واقعا هر شب او را میبوسید. پتو رویش می انداخت. قصه ای برایش تعریف میکرد تا بخوابد.
-: بیا ببین اینجا خوابیده.
در اتاق باز می شود که صدای دختر دومم که اکنون ده سالش است را می شنوم.
-: بابایی! مامان من رو هم بوسید. همین الان بوسید که از خواب پریدم.از بوسه مامان از خواب پریدم.
-: مامانتون اینجا خوابه. بیاین ببینین.
پسر کوچک چراغ را روشن میکند. مادر را در آغوش من می بینند. پسرک روی تخت می آید و کنار منبالای سر مادر می نشیند. به او خیره میشود. دختر نیز آن سوی پدر می آید و کنار من می نشیند. دست مادر را می گیرد. هر دو را در آغوش می گیرم.
-: دیدید خوابه. حالا برید بخوابین.
که صدای دختر بزرگم که در آستانه در ایستاده را می شنوم. صدایی توام با بغض و گریه.
-: بابایی! مامانی گفت قولی که بهش دادی یادت نره.
با این حرف دوباره مثل لحظاتی قبل به خودم لرزیدم. بیشتر حس سردی کردم. این بچه ها چه می گویند. در آغوش من است و بچه ها او را دیده اند. او را تکان می دهم تا بیدارش کنم. تا بچه ها ببینند که خواب است و خواب دیده اند.
-: فرشته! برخیز و بنشین. ببین بچه هایت اینجایند. فرشته چشمهایت را باز کن. فرشته!
او تکان نمی خورد. حتی نفس هم نمی کشید. دستهایش را گرفتم. صدای گریه دختر دومم به آرامی به گوش می رسید. دختر بزرگم به جمع ما پیوست. صدای گریه آرام او نیز با بغض من و گریه خواهرش در هم آمیخت.
-: فرشته! چرا جوابمو نمیدی عزیزم. چرا نفس نمیکشی خانمم.
بغضم می ترکد. اشکهایم جاری شدند و به دنبال آن پسر کوچک که بهت زده به گریه ها می نگرد نیز گریه اش می گیرد.
-: بابایی! مامانی چی شده؟
او را بغل می کنم و نوازشش میکنم. صدای گریه او بیشتر از همه ماهاست.
-: فرشته نخواب. بلند شو. تو قوی هستی.
بر سرش فریاد میزدم که برخیزد. اولین باری بود که فریاد میزدم. فرشته زندگی من دیگر نیست؟ این حق من نیست. آن دختر با طراوت و آرامی که در دانشگاه نیش من را می چید و مایه آرامش زندگی من شده بود به خواب ابدی رفت؟ نه. نمی خواهم باور کنم.

سلام دوستان خوب و مهربانم. امیدوارم سال خوبی را آغاز کرده باشید. گذاشتم اول داستان را بخوانید و بعد سلام و عرض ادب کرده باشم. به بزرگی خود ببخشید.
25 اسفند 1395 این اتفاق افتاد. این شخص یکی از دوستان من است. ده سال پیش با او آشنا شدم و واقعا زندگی آرام و مثال زدنی ای داشت. وقتی روز سوم مراسم همسرش دیدمش و ماجرا را پرسیدم فقط گفت در آغوشش جان سپردو گریست. در همان روز این مطلب را نوشتم و خواستم منتشرش کنم که منصرف شدم. گذاشتم بعد از تعطیلات که تلخی آن کسی را نیازرد. 14 فروردین تماسی به دوستم داشتم و صحبت می کردیم. گفت: هر روز که می گذرد بیشتر متوجه میشوم چه گوهری را از دست دادم. دخترهایی که تربیت کرده کدبانو و مثل خودش آرام و با وقار هستند. اصلا نمی گذارند کمبودی حس کنم. خودشان ناراحت و گریانند ولی چنان مواظب من هستند که گویا فرشته قبل از رفتنش از آنها عهد و پیمانی سنگین گرفته. تازه فهمیدم که به دخترها چه آشپزی ای یاد داده و چه خانه داری ای می کنند. بخصوص دومی که کوچکتر است و تلاش می کند خودش را به من و خواهر بزرگترش اثبات کند. او رفت ولی چند دسته گل زیبا برایم هدیه گذاشته است. و من فقط سکوت کرده و گوش میدادم. بغض داشت و حرف میزد. تازه دستنوشته های فرشته را یافتند. خاطراتی از نوجوانی, دانشگاه و ازدواجش با او. دخترها برایش می خوانند. فهمیده که او اولین عشق فرشته بوده و چیزهایی که موجب ناراحتی و خوشحالی فرشته شده را می فهمید. آرزوهایی که برای فرزندانش دارد و او تصمیم گرفته برای تحقق آرزوهای فرشته تمام تلاشش را بکند.
آرزو میکنم در این راه موفق و پیروز باشد. الهی آمین.

۵۰ دیدگاه دربارهٔ «بوسۀ مادر, حکایتی تلخ ولی زیبا از یک دوست هم نوع»

سلام بر شما خیلی ماجرای تلخ ولی در عین حال زیبایی بود. تلخ از آن جهت که مردی همسری فداکار رو از دست داد زیبا از آن جهت که در ابتدا تا انتهای مطلب میتوان عشق و علاقه دو طرف را با تمام وجود احساس کرد. از طرف منم به ایشون تسلیت بگید. موفق باشید.

سلام و عرض ادب
بله با شما موافقم. عشق و علاقه آنها بین دوستان و فامیل زبانزد بود. پیام تسلیت شما را میرسانم. البته نشانی این محله و پست را به ایشان داده ام و خودشان همه مطالب را خواهند خواند. موفق و سربلند باشید

نمیدانم چرا هر حسی در افراد نابینا نسبت به بینایان پررنگتر است.
و این غم تلخ، آن عشق زیبا، امیدوارم دوست عزیزمان راههای مناسبی را برای تحمل این درد بزرگ پیدا کنند.
نوشته شما هم بسیار خواندنی است آقای راد. موفق باشید.

سلام و عرض ادب خدمت خانم جوادیان
با نکته شما موافقم. واقعا افراد معلول و بخصوص معلول چشمی از نظر احساسات و عواطف خیلی حساس ترند. امیدوارم دوست ما این تلخی را بتواند تحمل کند.
در مورد نوشته من هم نظر لطف شماست. موفق و سربلند باشید.

سلام و عرض ادب
ببخشید اگر قلمم موجب بغض شما شد. عمدی نبود.
چشم. پیام تسلیت شما و همه دوستان را خواهم رساند. گو اینکه گاهی به این سایت سر میزنند. عضو نیستند ولی به ایشان میگویم و خواهند آمد و پیامهای پر مهر دوستان را خواهند خواند. موفق و پیروز باشید.
البته شاید چند ماه دیگر به ایشان بگویم. چون میترسم با مرور آن واقعه حالش بد شود. ببینم چه پیش می آید

سلام آقا مهدی
الهی بمیرم
خدا میدونه چقدر ناراحت شدم
روح این فرشته نازنین شاد باشه انشاالله
لعنت به این دنیای نامرد که تا دو نفر عاشقانه همو دوس دارن به هر نحوی از هم جداشون میکنه
بغض داره خفم میکنه
تسلیت میگم و از شما هم متشکرم

درود مهدی جان. اگه حکایت واقعیت داشت که به دوستمون تسلیت میگم و اگه داستان زیبای دیگری از ذهن فعال خودت بود که بخودت تبریک میگم و موضوع خوبی هست برای تشویق کردن دختران بینا برای ازدواج با نابیناها. راستی من که نتونستم از این قسمت سردر بیارم
-: بابایی!
-: جانِ بابایی.
-: مامانی کو؟
-: خوابِ عزیزم. تو هم برو بخواب کوچولوی من.
-: نه خواب نیست. پس چرا الان اومد منو بوسید و ازم خداحافظی کرد.
ماندم چه بگویم. چون واقعا هر شب او را میبوسید. پتو رویش می انداخت. قصه ای برایش تعریف میکرد تا بخوابد.
-: بیا ببین اینجا خوابیده.
در اتاق باز می شود که صدای دختر دومم که اکنون ده سالش است را می شنوم.
-: بابایی! مامان من رو هم بوسید. همین الان بوسید که از خواب پریدم.از بوسه مامان از خواب پریدم.
-: مامانتون اینجا خوابه. بیاین ببینین.
یعنی هر سه بچه خواب دیده بودند یعنی مامانشون یواشکی رفته بود اونا رو بوسیده بود یعنی بچهها پشت در به حرفای اونا گوش میکردند.
خلاصه که در هر صورتش حزن انگیز و اندوهبار است.

سلام و عرض ادب خدمت عمو حسین عزیز
اول ممنون که توجه کردین و پیام گذاشتید
دوم در اصفهان زندگی نمی کنند که اکثرا بخواهند آنها را بشناسند. چون این وقایع بین هم نوعها اخبارش زود منتشر میشود.
سوم درست حدس زدید. من کمی تخیل را با واقعیت در هم آمیختم. بیشتر بخاطر تاثیر گذاری و همذاتپنداری بهتر. اما کلیت کار و واقعه همان بود که نوشتم. در مورد فرزندان و اینکه پشت در آمده بودند همان لحظه ای بود که مادر از دنیا رفته و فرزندان روحش را در خواب می بینند و پریشان پشت در اتاق می آیند.
باز سپاسگزارم از حسن توجه شما. موفق و پیروز باشید

از عنوانش فکر کردم یه قصه یا نوشته ی شیرین باشه.
با شروعش خیلی دلم گرفت ولی بازم در حد قصه بهش نگاه کردم. وقتی نوشته ی خودتون رو خوندم کلا منقلب شدم و به هم ریختم.
جالبه که همین یه پست رو هم باز کردم که بهتون بگم من قسمت اول فیلم نامه رو گوش کردم ولی هنوز چیزی ننوشتم.

سلام و عرض ادب خدمت خانم مظاهری
فکر کنم باید قسمت آخر پست رو نمی گذاشتم. باید همه فکر میکردن که فقط یک قصه است. قصه ای تلخ و در آخرش نفس راحتی میکشیدند که آخیش. فقط یک قصه بود و بس. ولی حقیقت گاهی خیلی تلخ تر از اینهاست.
تکلیف اولت رو زود بفرست. صفر میگیرینا. منتظرم. موفق و پیروز باشید

درود مجدد. امیدوارم منو ببخشید. یه سؤالی ذهنم رو درگیر کرده که دوست دارم به جوابش برسم:
بعد از گذروندن دوره های شیمی درمانی یا پرتو درمانی, باز هم برای آدم مویی باقی میمونه آیا؟؟؟
من ستا دوست داشتم که این دوره ها رو گذروندن. همچنین عموی خودم هم یه دوره شیمی درمانی رو تجربه کرد ولی همه اونا تمام مو ها و مژه ها و ابرو هاشونو تو طول درمان از دست دادن.

مجدد سلام
حق با شماست. این قسمت جزو تخیل من بود که حس بهتری به نوشته بده. بهش توجه نکرده بودم. از همین جا عذرخواهی خودم را بخاطر این عدم دقت اعلام میکنم. خیلی ممنونم که اشاره کردید. موفق و پیروز باشید.

درود. دروغ چرا. راستش فکر کردم داری یه قصه ای می تعریفی. ولی افسوس که این قصه تبدیل به یه غصه ی بزرگی شد.
ای کاش آخرشو نمیخوندم. ای کاش نمیخوندمش.
تسلیت ما رو هم به دوستت برسون و امیدوارم پدر خوبی واس یادگاریای عشقش باشه.
در ضمن پیشنهاد شهروز رو هم شدید لایک میکنم و میگم حتی این امکان هست که موارد شخصی رو از دست نوشته هاش حذف کنه, و اونا رو باهامون به اشتراک بذاره تا واقعاً هم کسب تجربه بشه, و هم بعضیامون از خواب غفلت بیدار بشیم که همش هی نگیم نابینا با بینا خوشبخت نمیشه.
البته حق هم داریم. چون زیااادی اذیت شدیم. ولی اینا میتونه یه تلنگری باشه تا از جامعه فاصله نگیریم و قبول کنیم گر چه همه ی آدما خوب نیستند, اما آدمای خوب هم کم نیستند.
راااستی میگم چرااا تو همش با دردمندا در ارتباطی؟ چه خبره مگه؟
باز هم تسلیت و ارادت. از اون دوستت هم یه خبری بده بینیم چی کار کرده. موفق شده یا نه؟

سلام و عرض ادب خدمت علی کریمی عزیز
ممنون از حضورت. واقعا پشیمون شدم قسمت آخر پست که از زبان خودم بود رو نوشتم. واقعا نباید می نوشتم و فکر میکردید فقط یک قصه است. اونقدر پشیمونم که خودم بغض کردم.
اتفاقا وقتی اون قسمت خاطرات فرشته رو می نوشتم حدس میزدم شهروز گیر بده بگه یه قسمتهاییش رو ببین میتونی بذاری. الان شرایطش جور نیست. آینده باهاش مطرح خواهم کرد ببینم چی میشه.
با حرفت مخالفم که با افراد دردمند دوستم. با خیلی ها دوستم. اگه مثلا چند روز با تو بشینم حرف بزنم و گپ و گفت داشته باشیم دهها داستان ازت میتونم بکشم بیرون و بنویسم که با کمی درام پردازی میتونه اشک هر کی رو در بیاره. مثلا زجر کشیدنهای علی کریمی از کامبیز. اونوقت پستش رو که منتشر کنم همه اونقدر ناراحت میشن که باز میگن از کجاش این قصهها رو درمیاره. خخخ. اما در کل شیرینی های زندگی کنار تلخی ها معنی پیدا میکنه. موفق و پیروز باشی

سلام و عرض ادب
راستش خعععیییلی احساس عذاب وجدان میکنم. این ماجرا با کمی آمیخته شدن تخیل بعضی ها رو ظاهرا خیلی ناراحت کرده و بخصوص اینکه فهمیدند واقعی هم هست. اگر واقعی نبود یا اگر آخرش نمی نوشتم که واقعیِ شاید اینقدر دوستان اذیت نمیشدند و واقعا حس خوبی ندارم. پیام تسلیت شما رو میرسونم و از همینجا از همه عذرخواهی میکنم که قلمم موجب شد بغض کنند یا اشک بریزند.
مثلا جایی که موهای همسرش را نوازش میکرد, یا جاهایی که فرشته دستهای همسرش را میفشارد یا در گوشی حرف زدن یا بوسیدن فرشته و بعضی جزییات دیگر چیزهایی هستند که هنگام نوشتن اضافه کردم چون حس کردم تاثیر بهتری بر مخاطب میگذاره. اما الان با این ناراحتی ها فکر میکنم کاش فقط یک پست تسلیت برای یک دوست گذاشته بودم. دیگر گذشت و تجتربه ای بود. موفق و سربلند باشید

.سلام دوستان. امید که حال تک تک شما عزیزان خوب باشه. آقای راد بسیار زیبا و تإثیر گذار نوشتید.
نمیدونم شاید اولین نفری نباشم که با خوندن این پست گریه اش میگیره. )هنوز کامنت ها رو مطالعه نکردم(
ولی از خدای مهربون. برای ایشون و خانوادشون طلب صبر میکنم. لطفً پیام تسلیت من رو نیز به ایشون برسونید. با تشکر از شما و نوشته یه زیباتون.

سلام و عرض ادب خدمت خانم هاشمی
ممنون از نظر لطفتون. ان شاالله شادی ها خیلی خیلی زود جای غم ها رو بگیره. ان شاالله ناراحتی ها خیلی زود جایش را به شیرین کامی ها دهد.باز هم تشکر و پیام شما را حتما خواهم رساند. موفق و پیروز باشید.

دیدگاهتان را بنویسید