سلام بچه ها
اول از همه تعجبم رو ابراز کنم از اینکه معمولا ما ایرانی ها موقع غم و شادی فقط دور هم جمع میشیم. شاید حتی اتحاد هم نشه اسمشو گذاشت و بشه گفت یه حضور. به هر حال، ای کاش بتونیم مواقعی مثل زمان هایی که به کمک نیازه، زمان هایی که به اتحاد نیازه، زمان هایی که به جنبش و شروع یه حرکت نیازه هم همینطور به همین تعداد دور هم جمع بشیم! بگذریم.
قبل از هر چیز، از همه ای که حضور داشتید و احتمالا خواهید داشت تشکر می کنم بابت روحیه ای که با جملاتتون و با حضورتون به من بخشیدید. افتخار می کنم که توی این محله با هم هم محلی هستیم.
راستیاتش آره. درسته. امروز پدرم پس از حدود یک هفته که در کما بود، برای همیشه رفت! 
رفت و راحت شد. از سختی هایی که می کشید و از ناملایمت هایی که خواسته یا ناخواسته باید تحمل می کرد. 
از آن مرد های قدیمی، خشک، بد اخلاق، و خوشگذران بود که دوست داشتنش به جای خود، ولی هرگز به خاطر مرگش ناراحت نیستم. شاید دروغ نگفته باشم اگر بگویم پدرم در جوانیش بیش از بیست جوان امروزی از زندگیش لذت برده است، و همین کافیست تا احساس کنم با تمام سختی هایی که در طول زندگیش تحمل کرد، نهایتا از زندگیش پشیمان نبود. 
اخیرا مغزش آب آورده بود. پزشکان دو سوراخ در جمجمه اش ایجاد کردند و آب مغزش را کشیدند تا بهتر شود ولی به کما رفت و امروز جان سپرد. 
البته در خصوص پدرم که کمتر خانه پیش ما بود، محبت زیادی نداشت، و متأسفانه از پول و اخلاق خوش هم چیزی نصیبش نشده بود، فقط نیمه ی خالی لیوان را نمی بینم. با اینکه نصف بیشتر لیوان خالی بود، ولی آن مقدار کمی که ته لیوان بود، برای من زیاد هم بود. مثل این است که ته یک لیوان را برای نوشیدن با آب برای شما پر کنند که یک ماده ی به شدت نیروبخش، با کیفیت، و بهتر از شربت و دوغ و نوشابه است. پدرم ته لیوان زندگیم به جای نوشیدنی های مضر و بی خاصیت، آب زندگانی گذاشت. اگر امروز استقلال دارم، نقش افکار و باور های پدرم است. پدری که می گفت و باور داشت من اگر کور هستم مهم نیست. مهم این است که باید از حواس دیگرم تا جایی که می شود برای جبران کوریم استفاده کنم و هرجا نشد، بپذیرم. به دروغ نگویم توانایی هایم از یک فرد بینا کمتر است یا بیشتر. یا با او مساویست. پدرم به من آموخت که هرچه هستم، همان را بپذیرم و از پتانسیل هایی که دارم حد اکثر استفاده را ببرم. او به من یاد داد به پتانسیل هایی که ندارم اصلا فکر نکنم. پدرم به من معمولی بودن و معمولی زندگی کردن در لحظه را یاد داد. بچه که بودم، مثل برادر های دیگرم در صحرا و زمین های کشاورزی از من کار کشید. از درو کردن محصولات کشاورزی با داس، تا آب آوردن از سر چشمه، تا درست کردن یک چای آتشی کم‌نظیر، تا هر کاری که می شد با چشم بسته انجام داد. پدرم از من خواست که سوپر مارکت و رفت و آمد در محله را یاد بگیرم تا هم مثل دیگر برادر هام بتوانم فرمانبر خودش باشم و هم فرمانبر خودم. تا بتوانم مستقل باشم. به من یاد داد خودم را با دیگران مقایسه نکنم. او همیشه از من می پرسید: مجتبی؟ آیا واقعا به تو مربوط است اینکه یک نفر حقوقش، شخصیتش، درآمدش، طرفدار هایش، لحن کلامش، تیپش، همه چیش از تو کمتر یا بیشتر، بدتر یا بهتر است یا با تو مساویست؟ بعد خودش جواب سوالی که از من می پرسید را با خنده می داد: “معلوم است که زندگی دیگران به تو مربوط نمی شود و زندگی تو هم نباید به دیگران مربوط باشد. این با به فکر کسی بودن فرق می کند. از زندگی دیگران تأثیر منفی نگیر. تو راه خودت را برو. هرچه خوب بود از دیگران یاد بگیر و بد هاش را کنار بگذار”. 
بعد اضافه می کرد: “از فقر و بی پولی شاکی نباش. راه حلش پیش من است. برای اینکه هیچ خرجی نداشته باشی، بهترین کاری که می توانی بکنی این است که ساکت و ساکن گوشه ی خانه بنشینی. مجتبی؟ باورت می شود اگر گوشه ی خانه بنشینی غیر از خورد و خوراک مختصرت هیچ خرج خاصی نخواهی داشت؟ مطمئن باش می توانی با یک وعده خوراک در شبانه‌روز، تا سالیان سال زنده بمانی، و البته که این کار، با زندگی کردن فرق دارد پسرم. و اگر زندگی کردن خواستی، مجلل یا مرفه خواستی، یادت باشد دیگر نمی توانی گوشه ی خانه بنشینی و هیچ کاری نکنی. باید کار کنی، پول در بیاوری و بهای زندگی مرفهی که انتظار داری داشته باشی را بپردازی. نه بیشتر از حد نیازت کار کن و نه کمتر. به خودت سخت نگیر. هرچه قدر از زندگیت انتظار داری، همانقدر تلاش کن. خدا و جبر و هستی و زندگی، همه پدیده ها و مفاهیمی که به باور بعضی نیستند و به باور بعضی هستند، تغییر ناپذیرند. تو فقط می توانی خودت را تغییر بدهی نه دیگران را. یا با سرنوشتت بساز، یا از هستی فرار کن به جایی که متفاوت باشد. و اگر نتوانستی جایی غیر از هستی را پیدا کنی که سرنوشتت در آنجا عوض شود، همینجا باش و با سرنوشتت بجنگ. هرجا بروی آسمان همین رنگ است. یادت باشد تو آنجا خوش هستی که دلت خوش باشد. پس خودت را آنطور که بیشتر و بهتر به تو خوش می گذرد تغییر بده. خودت که تغییر کنی، دیگرانی که از تغییرات تو خوششان بیاید هم تغییر خواهند کرد. و میدانی چیست؟ حتی از تغییر کردن یا نکردن دیگران به واسطه ی خودت نیز تأثیر نگیر. کوچکترین تأثیری نپذیر. بگذار ملت خودشان باشند و تو خودت باش. نیاز نیست همه جا خودت بودن را داد بزنی. خوش باش و لذت ببر از زندگی”!
باورتان بشود یا نشود، بی خیالی را از پدرم و خوش‌خرجی را از مادرم به ارث برده ام. دو فاکتوری که باعث شده کم و بیش مثل کودکان در لحظه زندگی کنم و مفاهیمی نظیر پس انداز، آینده، دور اندیشی، و هرچه به این ها مربوط است برایم کمرنگ باشند. حالا باید واقعیت را بپذیرم. که دیگر غیر از مادرم که ۲۱ آبان ۹۴ رفت، پدرم نیز ۲۸ فروردین ۹۶ به او پیوست. دو نفری که توی دنیا تنها دو نفری بودند که یک جور هایی کم یا زیاد می شد واقعا رویشان حساب کرد. روی حمایتشان. روی دوست داشتنشان، و روی محبتشان. حال که رفتند، به این نتیجه نرسیدم. بلکه در دوران نوجوانیم متوجه شدم هیچ کس، هیچ کس را به غیر از این دو نفر نمی توانم حامی یا دوستدار واقعی خودم بدانم. و؟ هنوز بعد از رفتنشان هم به باورم محکمتر خواهم چسبید. 
اگر بخواهم ته ذهنم غصه بخورم یا ناراحت باشم، به خاطر خودم باید باشد که حامیانم را از دست دادم و به خاطر خودشان باید باشد که چرا فرصت نصیب من و خودشان نشد تا زندگی قشنگتری برای یکدیگر رقم بزنیم. و از آنجا که با غصه خوردن راه به جایی نخواهم برد، پس حتی غصه نخواهم خورد!
امروز شاد، بی خیال، با پذیرش این واقعیت که هرچه و هرکه در این دنیاست محکوم به نیستیست، و اینکه باید لذت برد از زندگی در لحظه، به ادامه ی زندگی ادامه می دهم و می روم تا هرجا پا بدهد. لذت می برم از زندگی و آرزو دارم و امیدوارم شما نیز در استقلال، در رفاه، به یک زندگی که از آن راضی باشید مشغول باشید یا به سمتش سوق پیدا کنید.
خوشحالم بگم من حال روحیم کاملا مساعد هست، واقعیت رو پذیرفتم، و غمگین یا گریان نیستم. فعلا فقط کمی سردرگمم.
اگر منطقی دونستید، به خواست و باور پدر و مادر دوست داشتنیم
بیایید به هم خوبی کنیم، هرچی بلدیم به هم یاد بدیم، دنیا رو سخت نگیریم، و لذت ببریم از زندگی!