سلام به همه

حال و احوال چطوره؟؟؟

هوای دلتون بهاریه؟؟؟

امیدوارم مثل این روزهای قشنگ حال دل شما هم عالی باشه

قبل از اینکه برم سر اصل مطلب از کاری که سر کلاس روانشناسی اجتماعیم انجام دادم براتون بگم

ببینید من قرار بود این هفته فصلی که در باره ی تغیر نگرش بود رو ارائه بدم. این تغیر نگرش چندتا نظریه داشت که یه قسمت با استفاده از شرطی سازی کنشگر بود. از اونجایی که استادمون هر ارائه ای رو قبول نداره و انتظارش از دانشجوها زیاده من تصمیم گرفتم با استفاده از کار عملی این قسمت رو به بچه ها بفهمونم. باید خیلی واقعی نگرش بچه هارو نسبت ب

یه مسئله ای اندازه میگرفتم و بعد یه پیامی رو طبق اصول بهشون انتقال میدادم. تصمیم گرفتم بیام رو قضیه نابینایی کار کنم. اینطوری هم ارائه ام کاملتر میشد هم میتونستم از این طریق یه سری چیزهارو بهشون انتقال بدم. یادم بود چند ماه پیش تو محله خودمون یه پستی منتشر شد تحت عنوان: جوابهای بی پرده در خصوص نابینایی.

اگه یادتون باشه تو این پست نحوه درست رفتار کردن رو با افراد نابینا شرح میداد

بعضی از بیناها خیلی نگرش بدی نسبت به کمک کردن به نابیناها دارن و بعضیها اصلا بلد نیستن. من از این مطلب به تعداد بچه های کلاسمون کپی گرفتم و بردم سر کلاس. البته با ذکر منبع. اینجاش خیلی برام مهم بود.  در انتها سایت رو بهشون معرفی کردم. با این کارم با یه تیر دو نشون زدم. الان شاید نگرش چند تا بینا به ما عوض شده باشه. کارم,کار بزرگی نبود. اما در جای خودش تونستم کمکی به جامعه نابیناها کرده باشم.

حالا میریم سر اصل مطلب

خب دوستان من قصد داشتم براتون از نحوه مستقل شدنم بگم و کلا چی شد که من هم به جمع نابیناحای مستقل پیوستم. اما هربار که میخواستم پستمو بنویسم یه مسئله ای پیش می اومد نمیشد. الان تو خوابگاه هستم و از اونجایی که هنوز هم اتاقیم نیومده و اینجا سکوته منم از سکوت متنفر با خودم گفتم بهتره بشینم پستمو شروع کنم هم یه کار مثبتی انجام داده باشم از این سکوت فرار میکنم و دیگه بهش فکر نمیکنم

خب. حالا از کجا شروع کنم بهتره؟؟؟!

ببینید ماها زمانی که تو جامعه بزرگتری قرار میگیریم بیشتر متوجه ضعف هامون میشیم. مثلا من خودم تا زمانی که دانشگاه نیومده بودم اصلا به استقلال فکر نمیکردم. من فکر میکنم اگه دوره دانشآموزیمو کنار خانوادم بودم زودتر مستقل میشدم. اما خب من از بچگی تو خوابگاه بودم تا پیش دانشگاهیم. خب تو خوابگاه هم محدودیت بود و خیلی از کارهارو نمیشد انجام داد. خلاصه از وقتی که اومدم دانشگاه فهمیدم واقعا سخته آشپزی بلد نباشی، جرات تنهایی بیرون رفتنو نداشته باشی، اینکه کارهای اداریت رو تنحا نری انجام بدی، تنها خرید نری، یه وقت دلت گرفت نتونی بری بیرون یه دوری بزنی حال و حوات عوض شه. واقعا انجام ندادم این کارها و خیلی از کارحای دیگه زندگیرو مختل میکنه. و بدترش هم این که همیشه بیناها کنارت نیستن. دقیقا روزی که وارد خوابگاه شدم یکی از دوستهای صمیمیم بهم گفت: ببین این بیناها از ما زود خسته میشن. اگه ببینن همیشه برای کارت میری سراغشون مطمئن باش بعد یه مدت کلا تنها میشی. واقعا راست میگفت. روزهای اول دورم پر بود از آدمهایی که هر کدومشون میخواستن کاری برام انجام بدن. اما به یک ماه نرسیده احساس کردم واقعا لنگ میزنم. اونجا بود که دلم خواست مستقل باشم. دلم میخواست جرات داشتم میتونستم آشپزی کنم. اما نه بلد بودم نه جراتشو داشتم امتحان کنم. من خیلی ترسو بودم. خیلی. شاید باورتون نشه ترم اول رو با کلنجار رفتن و ترس تموم کردم. اما از ترم دوم یه نیروی خیلی قوی وادارم کرد هرچه سریعتر ترس رو کنار بذارم.. اول هم از آشپزی شروع کردم. چون آشپزی رو خیلی دوست دارم به خاطر همین خواستم باهاش انگیزه بگیرم. اولین غذایی هم که درست کردم ماکارونی بود. غذای مورد علاقم!!!طرز درست کردن غذاها هم از یکی از خواهرهام که نابیناست می پرسیدم. اون بهتر از همه توضیح میداد. زبونشو میفهمیدم. به طور خلاصه نابینایی توضیح میداد!خخخخ.

اولین بار که ماکارونی درست کردم موادش کلا سوخت. یعنی به ترز فجیحی سوخت. هیچی ازش باقی نموند!هیچی که حد اقل دلمو بهش خوش کنم!خیلی نا امید شدم. آخه من اولین بارم بود و این سوختن خیلی ناراحتم کرد. ولی خواهرم مجبورم کرد دوباره از اول درست کنم. البته من تو خوابگاه بودم و اون تو خونه. از پشت تلفن حمایتم میکرد. خخخخ. دوباره درست کردم اما این بار خیلی خوب شد اما بازم ته دیگش سوخت که خب اشکال نداره. استارت آشپزیم زده شد. خیلی زود پیشرفت کردم. اصلا باورم نمیشد. غذاهای بعدیرو خودم درست کردم فقط دستورشو از دوستها یا خانوادم میگرفتم. نمیگم همیشه عالی میشد اما خب با تمرین درست شد.

الان دیگه خدارو شکر تقریبا میشه گفت مشکلی ندارم. اما خب تا به معنای واقعی کدبانو شدن هم راه دارم هنوز.

این از آشپزی. ولی تنحا بیرون رفتنو هرکاری میکردم درست نمیشد. میترسیدم. خیلی زیاد. نمیدونم از چی ولی میترسیدم. فکر میکردم راهمو گم میکنم. خیلی با خودم کلنجار رفتم. با افراد مختلف که میدونستم مستقلن صحبت کردم. نمیدونم انگاری خجالت میکشیدم. هزاران بار تو فکرم خودمو قانع کردم که باید برم. که من قراره وارد یه زندگی بزرگتر بشمو… ولی فایده ای نداشت. چند ماه گذشت تا یه روز با یکی از دوستای صمیمیم رفتم بیرون.از هرجایی که میگذشتیم اون میگفت بهم. مثل گزارش دادن. منم به ذهنم رسید با دات واکر ثبتش کنم. و این کارو کردم. حالا یه کم خیالم راحتتر شد. حد اقل میدونستم وقتی رفتم بیرون یه جاهایی رو بلدم. باید بگم که اینجا هم یکی از دوستهای خیلی نزدیک نابینام به دادم رسید. با حرفاش بهم انگیزه میداد. اعتماد به نفس میداد. یه روزی دلو زدم به دریا و رفتم بیرون. رفتم بازار. کاری هم نداشتمها. همینطوری رفتم که جرات پیدا کنم. این هم استارتش خورد. از اون روز به بعد هر روز به بهانه های مختلف بیرون بودم و خرید میکردم. واقعا لذت داشت. حس اینکه الان خودت داری نیازهای خودت رو رفع میکنی حس فوقالعاده ایه. فقط کافیه یک بار دلو بزنی به دریا. دیگه راحت میشه. کارهای اداری و حتی از یه شهر به یه شهر دیگه رفتن هم مثل آب خوردن میشه. البته قبول دارم استعدادها فرق داره. من خودم فقط کافیه یه کاری رو بتونم یکبار درست انجام بدم. دیگه انگیزه میگیرم و خیلی زود پیشرفت میکنم. فقط شروع کردنش برام سخته.

ببینید من نیومدم اینها رو بگم و بعدش شروع کنم به نصیحت. نه اصلا. فقط از تجربه های خودم گفتم تا شماهایی که مثل من میترسین با خوندن این مطلب بدونین مثل شما هم زیاده. یکیش خود من. من خیلی میترسیدم. مسخره کردن دیگران هست. تیکه پرونی ها هست. ترحم بیجا هست. من از اینها نگفتم چون قصدم چیز دیگه ای بود. اما سختی زیاد داره. باید این سختی رو به خودمون بقبولونیم. سختی اینکه کارهامون رو دوش دیگران باشه سختتر از تحمل کردن مسخره شدنه. فقط یکبار تجربه اش کنید. مطمئنم اینقدر شیرینه که حاضرید هر بدبختی رو قبول کنید.

ببینید اینکه منه نیایش تا نوزده سالگیم تنها بیرون نمیرفتم و آشپزی نمیکردم اشکالی نداره. این اشکال داشت که وقتی فهمیدم کجا ضعف دارم بازم دست رو دست میزاشتم و صبر میکردم و هیچ کاری نمیکردم.

اگه شما هم تا به اینجای زندگی طعم داشتن استقلال رو نچشیدید اشکالی نداره. از حالا بلند شید. دیر نشده. سخت هست اما شدنیه. هرکسی اگه بخواد غیر ممکنها رو ممکن میکنه.

بیشتر از این حرف نمیزنم. خیلی طولانی شد

همینجا دوباره از دوست و خواهر عزیزم تشکر میکنم که با حرفهاشون واقعا بهم کمک کردن

زندگیتون سرشار از حضور خدا…