سلام دوستان, خوبید؟, سلامتید؟ کیفتون کوکه؟, خُُُُُُُُب به سلامتی, حال منم عالیه, از این بهتر نمیشه. این یادداشتم مربوط به سال 93 است, یعنی اوج دلتنگی و کمی هم شاید هم خیلی زیاد احساس گرفتاری, اصلا دوست ندارم روحیه کسی را خراب کُنَمااااااا به هیچ وجه حتی خودم که قرار بود در برنامه ی دوم آشپزیم از کار با سیب زمینی حرف بزنم, خخخ, راستش رفتم به خاطراتم سری زدم و خودم که خیلی دلم به حال خودم سوخت خخخ, گفتم بد نیست از دوستان هم محله ای هم نوعم هم نظر بگیرم و پای روانشناس ها را وسط بکشم و آمار روان شناس های نابینامون را بگیرم, خب صد درصد میگن چقدر منفی فکر می کنی خانم شیده حالا یا محمودی!, ولی من میگم راجع به این بگید که وقتی کسی تو اوج ناراحتی و فکر قرار می گیره آیا می تونه بهتر از این هم بنویسه؟:

زندگی! با تو ام. می شنوی؟ چته؟ چرا رنگ و روت پریده؟ مثل مرده ها شدی؟. نگاهت می کنم یه جای دیگه ای، صدات می زنم جواب یکی دیگه را میدی، کنارتم باهام خداحافظی می کنی، باهات راه میام بهم خیانت می کنی، بهت می رسم ازم رد میشی، وقتی میگم زندگی خیلی قشنگه زشت تر از همیشه میشی، برات دلسوزی می کنم دلمو می شکنی، باهات درد و دل می کنم مسخرم می کنی، میگم خیلی دوستت دارم شرمندم می کنی، میگم شناختمت حقه بهم می زنی، نفرینت می کنم بهم لطف می کنی، به بدی ازت یاد می کنم از خوبیام میگی، میگم خستم کردی منت رو سرم می ذاری، هرچی میگم باش نیستی، فرار می کنم دنبالم می کنی، برمی گردم پشیمونم می کنی، می خوام خودم باشم نمی ذاری، به هر کی نزدیک میشم ازم دورش می کنی, هیچ چی ندارم بهت بگم فقط یه جمله: خدا ازت نگذره که یه لحظه آسایش برام نذاشتی.

براتون بهترین ها را آرزو دارم, شاد باشید,