سلام به همگی. چیه چشم چپ کردی زیر جلدی نق می زنی! زیاد این طرف ها میام که میام دلم می خواد بیام تو معترضی آیا؟ بی خود معترضی میندازمت داخل حوض وسط محله خنک بشی حالت جا بیاد ها! خوب بیخیال راحت باش چیکار کنم دلم از بس مهربونه رضایت نمیده اذیت کنمت که!

آقا چه حال چه خبر خوبید خوشید سالمید شبیه من شبکه عاقل بودن هاتون پارازیت نداره همه چی رو به راهه دیگه چی بپرسم ولش کن هیچ چی خسته شدم. قربون دستت1لیوان آب زرشک بده حالم جا بیاد! بچه ها این روز ها شلوغ کردن هام درصدش ناخالص شده. شما که خودی هستید بگم دیگه! واقعیتش1عادت زشتی پیدا کرده بودم چند ماهی مشغولم کرده بود به کسی هم نمی گفتم هنوز هم نگفتم فقط خودم می دونستم و خودم و گوشیم که بیچاره شده بود از دستم خخخ از بس به صفحهش سیخونک می زدم و خلاصه داستانی بود. از شما چه پنهون، عادته بد مدلی رفته بود به خوردِ روانِ ناحسابم و حسابی گرفتارش بودم و باز هم از شما چه پنهون، این روز ها و شب ها در حال ترکشم ولی عجیب سخته خخخ. اصلا تصور نمی کردم اینهمه به انجامش عادت کرده باشم به خیالم هر زمان دلم می خواست می شد بذارمش کنار ولی مثل اینکه غلطی اشتباه کردم و به این سادگی هم نیست. خلاصه بد کلافه هستم ها! اطرافم میگن واسه چی این روز ها این مدلی هستی بی حالی کفری می زنی حس جواب دادن نیست1کلمه میگم طوریم نیست و بیچاره مادرم! ولی بخش مثبتش اینه که پیشرفتم بدک نیست و تا حالا در راه ترک عادت همچین بد هم پیش نرفتم. با خودم قرار گذاشتم هر زمان انجامش دادم1000تومن جریمه بدم. آخجون از زمانی که این دوران ترکه شروع شد فقط1دفعه مجبور شدم جریمه بدم. فقط1000تومنی گذاشتم کنار خخخ! البته هنوز واسه ژست موفقیت گرفتن خیلی زوده هنوز1هفته نشده که شروع کردم. دقیقا از صبح5شنبه گذشته. اما1خورده به خودم روحیه بدم به جایی که بر نمی خوره می خوره آیا؟ اعتراف می کنم گاهی وحشتناک سخت میشه و مجبور میشم واسه اینکه انجامش ندم گوشیم رو خاموش کنم که البته روشن کردنش بیچارهم می کنه و، … بچه ها کاش از سرم بپره واقعا لازم می بینم دیگه تموم بشه. پیش از این هم اقدام کرده بودم چندین هفته هم موفق بودم ولی1دفعه1چیزی شد تمامش پرید خخخ و البته اعتراف می کنم که اون روز هم به شدت جا خوردم هم از شما چه پنهون تا دلتون بخواد از ته دل ذوق کردم اما به نظرم یعنی واقعیتش به هشدار چند تا از عاقل تر ها که در جریان این عادتم نیستن ولی کم و بیش می بینن در چه حال و هوایی بودم و هستم و کفرشون از دستم در میاد، این به شدت اشتباهه نباید تکرارش کنم و نباید ادامهش بدم. خلاصه اینکه اگر به کسی نگید یواشکی حالم1خورده چیزه. کاش گذشت زمان اثر کنه و اثرات عادات نباید رو از سرم بپرونه آخ از دست من که عادت هام هم به آدمیزاد نرفته آخه1کسی نبود بهم بگه این هم شد کار؟

بچه ها! من حرف خودم وسط دلم جا نمیشه ولی در مورد این1قلم با هیچ زنده ای صحبت نکردم. گاهی دلم می خواست واسه1کسی بگمش ولی نگفتم. جز خدا و گوشیه بی زبونم کسی نمی دونه و این روز ها گاهی حس می کنم در این جنگ با خودم بد جوری تنهام. از اینکه از پسش بر نیام می ترسم. به نظر شما موفق میشم آیا؟ یعنی اینقدر قوی هستم که1عادت ناحسابِ بی قاعده رو تکی ترکش کنم؟ کاش بتونم! دلواپسم. کاش موفق بشم!

این از این!

بچه ها داره تعطیلات شروع میشه و آخ جون! یعنی آخ جون ها! عجیب امسال دلم تعطیل شدن می خواد. نمی فهمم انگار توانم رسما ته کشید حس1لحظه بیشتر رو هم ندارم. مدیر محل کارم به نظرم از دستم حرصیه. داستانش هم طولانیه. داخل بهشت ما خخخ هفته معلم خونواده ها دسته جمعی پول می ذارن وسط واسه معلم ها کادو می خرن و طی مراسم روز معلم میدن بهشون. مادر پدر ها به بچه ها نامه میدن که پول بیارید واسه روز معلم. به نظرم2سال پیش بود که در جریان اجرای این برنامه شنیدم که اتفاق های بدی می افتاد. مثلا1خونواده به شدت دستشون تنگ بود اون قدر که15000تومن رو هم نداشتن بدن ولی بچه کم توان مگه پول ندارم سرش می شد! مادره زنگ زده بود به یکی دیگه از مادر ها طرف که گوشی رو برداشت خیال کرده بود وسط خونه بمب مصیبت ترکیده. بچه با تمام جونش ضجه می کشید و مادره پشت خط گریه می کرد که فلانی تو رو به خدا به جان این بچه من الان پول ندارم داری به جای من بدی بعدا بهت میدم این بچه دلش داره پاره میشه میگه پول بده من پول ندارم. این یکیش. دومیش هم این بود که شنیدم طرف پول رو زد روی میز گفت بیا من که راضی نیستم مگه واسه بچه من چیکار کردن باشه بگیرید این هم پول. خلاصه ماجرایی بود. شکر خدا این ها به من رسید و اون سال گفتم اگر این سقف روی سرم پایین بیاد من از اینجا چیزی خونه نمی برم. نمی دونم نیم سکه بود ربع سکه بود چیچی بود که من نگرفتم بردم دادم تحویل مشاور گفتم این مال خودتون من نمی خوامش. پارسال دوباره آوردنش کلاس دادنش دستم که ببین این به نامت خورده و دیگه مال خودته و از پارسال مونده اینجا و باید بگیریش و از این چیز ها. کشیدم عقب گفتم دستم بهش بخوره آتیش می گیرم ببریدش این رو بیرون من نمی خوامش. کادوی پارسالم رو هم بخشیدم به خاطرم نیست کی و نبردم خونه. امسال هم روز اجرای این برنامه کزایی اصلا سر کار نبودم. هفته بعدش مدیر خواستم دفتر و بهم تفهیم کرد از این رفتارم رضایت نداره و باید امسال کادوی خونواده ها رو ببرم منزل و شبیه همیشه بگم چشم. خداییش من سر کار خیلی فرمان می برم. کار بزرگی نمی کنم وظیفهم اینه. که مثبت باشم و مثبت عمل کنم. نق البته گاهی می زنم ولی یواشکی و در هر حال کاری که بهم میگن توقع میره انجام بدی رو انجامش میدم. و این دفعه برخلاف همیشه سفت ایستادم و گفتم نه! از همون نه های مدل پریسا! مدیر می گفت و من می گفتم. مدیر می گفت توقع دارم انجامش بدی و من می گفتم این دفعه رو معذرت می خوام به هیچ عنوان این توقع شما رو برآورده نمی کنم هر مدلی لازمه توبیخم کنید من این بسته رو از اینجا بیرون نمی برم. میدم به بچه ها. می گفت به بچه های من نباید بدی. گفتم شما این رو به بچه های مدرسه روا نمی بینید چه طور حاضرید واسه اینکه برنامه اینجا خط برنداره این آتیش رو بندازیدش بغل من! ایشون سعی کرد متقاعدم کنه که همه رضایت داشتن و اون سال اصلا ماجرا اون مدلی که من تصور کردم نبود و حالا مشکلات رفع شده و و و ولی مگه من به کتم می رفت؟ عاقبت هم نرفت. بسته رو برداشتم از دفتر زدم بیرون و بلافاصله رفتم دادمش به یکی از خدماتی ها و گفتم عزیز جان این مال تو باشه من نمی خوامش. خلاصه واسه اولین دفعه در طول اگر اشتباه نکنم9سال کاری در اینجایی که هستم سفت و مستقیم سر حرف بالا دست نه آوردم و عاقبت هم فرمان نبردم. به کاری که کردم افتخار نمی کنم. نافرمانی اون هم در محل کار قهرمانانه  نیست که بخوام از یادآوریش لبخند بزنم. ولی واقعا نمی تونستم انجامش بدم واقعا نمی تونستم. حالا که صحبتش شد، اگر من کاره ای در این مملکت بودم، کادوی روز معلم از طرف خونواده ها رو به شدت ممنوع اعلام می کردم و به هر کسی که این ممنوعیت رو ندید می گرفت حسابی توبیخ و جریمه کادو می دادم تا این رسم جمع بشه. به مدیر هم گفتم که ببینید من حقوقم رو از اداره دریافت می کنم بابت4ساعتی که در روز در اختیار اداره هستم. اضافه بر وظیفهم کاری نمی کنم که کادوی اضافی دریافت کنم. این کار از نظر من بد جوری باطله. برای من قابل احترامید ولی این رو نمی تونم بپذیرم و نمی پذیرم به خصوص بعد از اون افتضاح2سال پیش که شاهدش بودم. اصلا گفتار و دلایل هیچ کدوم از ما2طرف به ذهن طرف مقابل کاری نشد و عاقبت هم ماجرا اون مدلی تموم شد. خلاصه حس می کنم ایشون ازم به خاطر حرفی که ازش نشنیدم دلگیره. ایشون بسیار بسیار واسه من قابل احترامه و متأسفم از اینکه از خودم مکدرش کردم اما مطمئنم که اگر باز هم پیش بیاد باز من همون کار رو می کنم. به خدا نه واسه اینکه بخوام حرف حرف من باشه و دلم این رو بخواد. این طوری نیست واقعا نیست. فقط به این خاطر که در این مورد جز این که کردم نمی تونم عمل کنم. کاری که از صمیم دل به نادرست بودنش باور دارم رو نمی تونم انجامش بدم. حالا هرچی می خواد بشه بشه. خواستم این رو1پست جدا کنم بزنم اینجا و بگم نظر شما چیه دیدم اولا حسش نیست دوما دلم بیشتر از این ها حرف زدن می خواد پس بیخیالش شدم و نوشتمش همینجا داخل باقیه وراجی هام.

آخیش سبک شدم به خدا راست میگم خیلی روی دلم روی شونه هام روی خاطرم داشت سنگینی می کرد الان که به شما گفتمش و باهاتون در موردش حرف زدم انگار حالم خیلی بهتر شد.

خوب این هم از این.

بچه ها دلم باز دوباره سفر می خواد. به اطرافم میگم نیمه خرداد به اون طرف1جایی بریم هیچ چی نمیگن و حرصم در میاد. خونواده که میگن گرفتاریم و چه و چه، رفیق ها هم که وایی شکلک حرص شکلک حرص شکلک2قدم مونده به انفجار از دستشون! به من چه من سفر می خواااآاااآاااآاااآااام1کسی بیاد1خورده درکم کنه من بهش نق بزنم حالم بهتر بشه!

بچه ها دلم اندازه1اتم شده واسه مهره بافتن. از عید به این طرف تقریبا اصلا نمی بافتم الان چند روزه که خیلی خیلی محدود دوباره شروعش کردم روزی1ساعت هم نمیشه فقط زنگ های تفریح می بافم. داخل خونه دست بهش نمی برم و زنگ های تفریح هم خیلی کوتاهن. شکلک دلتنگی شکلک گناهی شکلک مظلوم مظلوم سر کج کردم داخل دستم مهره نیست قیافهم شبیه روان به دیوار خورده هاست. چه توصیفی الان اشکم در میاد. جدی این روز ها1خورده زود تر از پیش اشکم در میادش نمی دونم واسه چی. یعنی می دونم شاید واسه ترک اون عادت کزاییه باشه که1خورده همچین بگی نگی بد رفتار تر از گذشته شدم و گریهم سریع تر در میاد. البته اگر از جا در رفتن هام رو ندید بگیریم. نه خداییش زیاد نیست دیگه از جا در رفتن هام خیلی کمتر شده یعنی زهرش خیلی کمتر شده. اوایل وحشتناک شدید بود. بد می جنگیدم و طفلک اطرافیانم که به چه ضربی از حادثه های حاصل دیوانگی های برند خودم عقب نگهم می داشتن! چه ها که بر سرشون نمی آوردم و آخ آخ آب شدم از خجالت صبوری هاشون خخخ! این روز ها از جا کمتر در میرم. هوار کمتر می زنم. نمی دونم آروم تر شدم یا خسته تر. بحث نمی کنم، از اون نه های معروفم خیلی نمیگم، از جا در نمیرم یعنی خیلی در نمیرم، اگر حرصی بشم یا سکوت می کنم یا انفجارم اشکیه، و نمی فهمم واسه چی تقریبا همیشه به طرز واضحی خستهم. خستهم بچه ها خیلی زیاد خستهم. دیروز عصر که از بیرون بر می گشتم حس می کردم تمام سلول هام از خستگی نافرمان شدن. جسمم و روانم همه با هم داشتن وسط خیابون از ادامه روز انصراف می دادن. خوبیش این بود که شب به محض ولو شدن خوابم برد و دردسر های نصفه شبانه نداشتم. کاش این خستگی بره هیچ خوشم ازش نمیاد!

بچه ها داشتم1داستان می نوشتم ولش کردم. اعصابم سرش خط خطی شد. داستان1باغی بود که1پروانه وسط شب راهش رو گم کرد و گذرش بهش خورد. باغه1خورده عجیب بود. شب هاش با روز هاش فرق داشت و پروانه بعد ها این رو فهمید. بهش می گفتن باغ شاپرک ها! داخلش پر بود از شاپرک های رنگی رنگی و1شمد مشکی و عجیب با1مترسک خیلی خیلی زیادی زنده و طبیعی که با چشم های بسته زیر شمد مشکیِ عجیب خواب بود. همیشه خواب بود و کسی اجازه نداشت بهش نزدیک بشه. ولی پروانه بالای سرش چرخ زده بود و به تمام شکوفه های بهاریه جهان قسم می خورد که اون موجود نفس می کشید. خواب بود خوابِ واقعیِ1موجود زنده نه سکونِ1مترسکِ بی روح. بعد تر ها هم فهمید که اون موجود اصلا مترسک نیست بلکه باغبونِ همون باغه که… باغه چیزی از بهشت کسر نداشت فقط شب که می شد، … تقریبا تمامش رو نوشته بودم که فهمیدم نمی تونم به انتهاش برسم. نتونستم پایانش رو بنویسم. نمی دونم چی میشه. بلدش نیستم. بهش که متمرکز میشم سردرد میاد. گیجی میاد. گریه میاد پریشانی میاد خیلی چیز های دیگه هم میاد که نمی خوام بگمشون. پایانش رو نمی دونم چی باید بنویسم. فعلا فقط دعا می کنم. واسه داستانم. واسه پایانش. خدایا پایانش تاریک نباشه. خدایا پایانش تاریک نباشه!

بچه ها دلم کلاس گل سازی می خواد کاش بشه برم! استاده میگه بعضی مدل هاش رو میشه یاد بگیری. فقط بعضی مدل هاش رو؟ آخه واسه چی؟ خوب معلومه واسه چی دیگه! واسه خاطر چشم هام. ولی من تمامش رو دلم می خواد. رنگ های بدجنس بد ذات لعنتی! بیخیال اگر روی رنگ ها با برچسب بریل بنویسم، اگر شکل گل ها رو و رنگ هر نقطهش رو جزئ به جزئ یادداشت کنم، اگر به ضرب چکش ترکیب اون رنگ های لعنتی رو داخل ذهنم فرو کنم، باید بتونم باید بتونم باید! من پریسا هستم. از چند تا برگ کریستالیه رنگی رنگی نمی بازم. سر مهره بافی هم همین رو گفتم. من پریسا هستم. به چند تا مهره و مدل نمی بازم. رفتم و تکمیلش کردم و الان حسابی داخلش برنده هستم. حالا هم میگم. من این کلاس جفنگ دوست داشتنی رو میرم کاملش هم می کنم. شاهد باشید ببینید کی گفتم. این وسط1مانع دارم که به هیچ عنوان حاضر نیستم به روش های ضربتیه خودم باهاش مقابله کنم. مادرم خیلی موافق نیست. میگه کار هایی که بیشتر به کار میاد رو ادامه بده. از نظرش گل ساختن بد نیست ولی چندان به دردم نمی خوره. مادرم معتقده که من باید کلاس های بهتر و مفید تر رو سفت تر بچسبم. مثلا زبانم رو محکم تر ادامه بدم. میگه اینهمه مرواریدی بافتی کردی داخل جعبه گل ها که داخل جعبه جا نمیشن داخل1وجب خونه این ها رو کجا می خوایی بذاری. بنده خدا درست هم میگه ولی آخه من این مدل کار ها رو دوست دارم. یعنی باید به مادرم گوش کنم و بیخیالش بشم آیا؟ وایی دلم نمی خواد. اصلا دلم نمی خواد. اگر مادرم نتونه متقاعدم کنه اون رنگ های شیطون هم نمی تونن متوقفم کنن. مطمئنم.

بچه ها خواستم کتاب بیارم آماده نبود. شعر هم نداشتم. حرف ولی از هر دری1دفتر داشتم هنوز هم دارم. واقعیتش این نوشتهم خیلی از اینکه الان اینجاست دراز تر بود اما در لحظه آخر نصف بیشترش رو برداشتم. دلم می گفت تمامش رو بفرست روی آنتن بره ولی منطق گفت نکن. فقط وراجی کن شلوغ کن نق بزن1خورده هم زیر جلدی درد و دل کن باقیش رو هم بیخیال شو. دیدم بد نیست گاهی من حرف گوش کنم پس گوش کردم و خلاصه نصف نوشتهم رفت به ناکجا.

اجازه بدید ببینم دیگه چه موضوعی رو بهش گیر بدم با پیش در آمد کلمه بچه ها شروعش کنم و در موردش نق بزنم؟ موضوع که زیاده ولی آخ از دسته جارو ها که1ست کاملشون به هدف کله من داره میاد این طرف. پس باقیش باشه واسه دفعه و دفعات بعد و من فعلا با اجازه همگی فرار می کنم. ولی در آخر،

بچه ها! دوستتون دارم حسابی! هر مدلی هم که باشم، خیلی نق نقو، خیلی منفی، خیلی هر چیزی که در هر ذهنیتی تصور میشه، هرچی که باشم، تکی تکی تون رو، اینجا رو، این حال و هوا رو، حسابی دوست دارم!

بچه ها! شاد باشید تا همیشه!